Η εφιαλτική εμφάνιση και εξάπλωση του νέου θανατηφόρου ιού (Covid 19) ανά τον πλανήτη, που από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας αναβαθμίστηκε ως πανδημία, είναι από τα πιο πρωτόγνωρα και απρόβλεπτα γεγονότα του 21ου αιώνα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Πέρα από τα συνεχή ιατρικά συμπεράσματα, δεν παύει η συνωμοσιολογία να οργιάζει. Φημολογείται πως η πανδημία είναι αντικείμενο “κάποιας” επεξεργασίας, “κάποιου” εργαστηρίου σε “κάποια” χώρα και το αντικείμενο αυτό της “συγκεκριμένης επεξεργασίας” διέρρευσε, δημιουργώντας τις συνέπειες που βιώνουμε σε παγκόσμιο επίπεδο. Συμπερασματικά οι φήμες αυτές θέλουν να προσανατολίσουν την κοινή γνώμη σε μια άλλη εκδοχή ως προς την αιτία της πανδημίας, αποπροσανατολίζοντας όμως την ανθρώπινη κοινωνία από άλλα δεδομένα που αφορούν στις περιβαλλοντολογικές συνθήκες διαβίωσης του σημερινού ανθρώπου.
Αν και από χώρα σε χώρα η εξέλιξη του φαινομένου είναι διαφορετική και απρόβλεπτη, μια κάποια ακτίδα αισιοδοξίας εκπέμπει η περίπτωση της Κίνας που ανακάμπτει αργά και σταθερά. Ας ελπίσουμε ότι η πολύπαθη χώρα μας θα επανέλθει στην κανονικότητα με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Όπως και να ‘χει το πράγμα ο κορωνοϊός θα πρέπει να προκαλέσει το τέλος των αφηρημένων ιδεολογιών και την αρχή της πραγματικής διαχείρισης κινδύνων, με πολιτική συναίνεση, με κοινωνική συναπόφαση, με προσωπική ηθική στάση και υπευθυνότητα.
Μετά την οικειοθελή “καραντίνα”, το “μένουμε σπίτι” και την ασυνέπεια των λίγων ή πολλών συμπατριωτών μας επεβλήθη στο τέλος και ο αυστηρός περιορισμός της κυκλοφορίας σε όλη τη χώρα. Είναι μια ευκαιρία βέβαια για σύσφιξη των οικογενειακών σχέσεων και των αγαπημένων προσώπων, να ξαναδούμε τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα της καθημερινότητας από την αρχή. Με την ελπίδα ότι μετά την ήττα του “γιού της κορώνας” θα ξαναπάρουμε τη ζωή μας από την αρχή. Άραγε υπάρχει ελπίδα; Ναι σίγουρα υπάρχει, αρκεί να δώσουμε σημασία στα πολύ σοβαρά αλλά και στα πιο απλά.
Η διαδικτυακή φίλη μου η Μαίρη χθες ανήρτησε στο διαδίκτυο ένα ιδιόχειρο σημείωμα που βρήκε γυρίζοντας από τη δουλειά της κολλημένο στο ασανσέρ της πολυκατοικίας που έγραφε : “Καλημέρα σας. Είναι πολύ πιθανό κάποιοι από σας να μην μπορείτε, είτε να μην θέλετε να βγείτε έξω αυτές τις μέρες ή ακόμα και να νοιώθετε άβολα να ζητήσετε από κάποιον να σας βοηθήσει αν χρειάζεστε κάτι. Αν για κάποιο λόγο πιστεύετε ότι μπορώ να σας βοηθήσω, μη διστάσετε να μου χτυπήσετε”. Κώστας- 8ος (όροφος)
Από κάτω : “Μπράβο Κώστα, τέλεια ιδέα με χαρά να βοηθήσω κ’ εγώ. Χτυπήστε μου”. Δέσποινα 4ος (όροφος).
Έτσι απλά, ένα χαμόγελο, ένα μήνυμα αισιοδοξίας κι ελπίδας !
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
