Γράφει ο Μωυσής Μπερμπερής

Μέλος ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. Ευρυτανίας

Τον Ιούνιο του 2019 όταν η νέα κυβέρνηση της Ν.Δ παρέλαβε από το ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πρώτη φορά, από τότε που εγώ τουλάχιστον θυμάμαι, που ο νέος πρωθυπουργός δεν έκανε καμία δήλωση του τύπου παραλάβαμε καμένη γη .

Το μόνο που ειπώθηκε τότε ήταν ότι δεν βρήκαν ένα ρούτερ στου Μαξίμου. Εκεί ήταν το ρουτερ, απλά ξέχασαν να κοιτάξουν κάτω από το μαξιλάρι των 37 δις.

Ειπώθηκε επίσης τότε και λέγεται και σήμερα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε φέρει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Εντάξει οφείλω βέβαια να πιστώσω στην κυβέρνηση ότι όλα αυτά τα τέσσερα  χρόνια έβαλε το χεράκι της και η χώρα έκανε ένα βήμα μπροστά από το χείλος του γκρεμού.

Στα σοβαρά τώρα, αν και δύσκολα αποδομούνται έτσι τέτοιου είδους φαιδρά αφηγήματα και εξηγούμαι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είτε μας αρέσει είτε όχι ,με όλα του τα λάθη και την απειρία του, δεν παρέδωσε ούτε έναν μα ούτε έναν δημοσιονομικό ή άλλο οικονομικό ή κοινωνικό δείκτη χειρότερο από ό,τι παρέλαβε.

Σε αντιπαραβολή με τη σημερινή κατάσταση που θυμίζει περιβάλλον προμνημονιακής κατάστασης.

 Για να μην κουράζω με νούμερα, δεν ξέρω αν ο πολύς κόσμος ζούσε καλύτερα το 2019 ή σήμερα,αυτό είναι ευκολοανάγνωστο νομίζω.

 Χωρίς βέβαια να ισχυρίζομαι ότι το 2019 δεν υπήρχαν δυσκολίες για τους πολλούς, είχε όμως μπει το νερό στο αυλάκι και υπήρχε και ένα ελάχιστο δίκτυ κοινωνικής προστασίας για τους ευάλωτους.

Ως κοινωνική αντινομία όλων αυτών βλέπουμε σήμερα στις δημοσκοπήσεις τη Ν.Δ. να προηγείται σταθερά με 7 έως 8 μονάδες.

Από όσο τουλάχιστον λένε η εκλογική συμπεριφορά του καθενός μας διαμορφώνεται κυρίως με το ό,τι μπαίνει στην τσέπη του.

Βέβαια αυτό δεν είναι απόλυτο, υπάρχουν και διάφοροι άλλοι παράμετροι που  καθορίζουν την ψήφο μας ,όπως η ιστορικότητα κάθε τόπου ή κάθε γενιάς, η συναισθηματική ταύτιση με κάποιο κόμμα, ίσως η οικογενειακή παράδοση ενός εκάστου ή και διάφορα άλλα χαρακτηριστικά ήσσονος σημασίας.

Υπάρχει θέλω να πιστεύω ακόμα και ένας κόσμος που κάνει τις όποιες επιλογές του με βάση το συνολικό καλό.

Καταλυτικός παράγοντας επίσης είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της πολιτικής καθότι σήμερα με την τηλεόραση και τα social media και με ένα ευκολοχειραγωγήσιμο κοινό, έχει διαμορφωθεί μία νέα πραγματικότητα.

Ενεργή πολιτική επίσης είναι η διαχείριση των συμβόλων όπως είχε πει και ο Πρόεδρος Μιττεράν.

Πιστεύω βέβαια ότι όταν η πείνα μπει από την πόρτα η επικοινωνία και οι ταυτότητες φεύγουν από το παράθυρο.

Κουράσατε μας λέει ο ΣΚΑΪ με το θέμα των παρακολουθήσεων, ο κόσμος για άλλα νοιάζεται.

Ο κόσμος κατ’ αυτούς δεν νοιάζεται για την κατάλυση της δημοκρατικής νομιμότητας, την παραβίαση του Συντάγματος, το κυβερνών παρακράτος, τη βρίσκει με το να τον παρακολουθούν από την κλειδαρότρυπα, όπως και να αναπνέει τη δυσωδία της ελεγχόμενης δικαστικής ηγεσίας.

Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για την 108 θέση της χώρας μας στην παγκόσμια λίστα της ελευθεροτυπίας και της πολυφωνίας του τύπου, ηδονίζεται με το να ακούει τον Πορτοσάλτε

Ο κόσμος ούτε που νοιάζεται για το αν το γάλα από 0,90 του ευρώ πέρσι έχει πάει φέτος στο 1,80, μπορεί να τρώει και σκονόγαλο από το κοινωνικό παντοπωλείο ή το food pass των 22 ευρώ.

Ο κόσμος δεν νοιάζεται που η βενζίνη πήγε στα 2 ευρώ μπορεί να πηγαίνει και με τα πόδια για να γίνει Fitness σαν τον Κυριάκο.

 Ο κόσμος δεν νοιάζεται που το κόστος της ΔΕΗ είναι πλέον πολλαπλάσιο, αρκεί να πλουτίζουν 4-5 παραγωγοί και πάροχοι, κολλητοί της Κυβέρνησης.

Ο κόσμος δεν νοιάζεται για τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και την κατάταξη της χώρας μας στην τρίτη από το τέλος θέση στην Ευρώπη σε επίπεδο αγοραστικής δύναμης, λίγο πριν τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Ο κόσμος δεν νοιάζεται που το μισό του μισθού του πάει στο ενοίκιο, με το δε υπόλοιπο δεν βγάζει ούτε το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα.

Ο κόσμος δε νοιάζεται που τα νέα παιδιά ούτε που το σκέφτονται να κάνουν οικογένεια και όχι βέβαια από συνείδηση ,απλά γιατί δεν τα βγάζουν πέρα.

Μα αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο ίσως πει κάποιος καλόπιστα. Μπορεί εν μέρει, αλλά η κυβέρνηση των αρίστων αρκείται μόνο στο ρόλο του τροχονόμου των συμφερόντων.

Ο κόσμος δεν νοιάζεται για τα δις των απευθείας αναθέσεων σε κολλητούς  Πάτσηδες και άλλους και με τη διαφθορά να έχει πιάσει ταβάνι.

Ο κόσμος δεν νοιάζεται για τις στρατιές των μετακλητών γαλάζιων παιδιών, ίσως βέβαια και κάποιοι λίγοι ακόμα να περιμένουν τη σειρά τους.

Οι Καρπενησιώτες δεν νοιάζονται που το Νοσοκομείο μας οδηγείται σε κλείσιμο, υπάρχουν άλλωστε και οι ιδιώτες γιατροί, για τους έχοντες όμως.

Παρενθετικά εδώ θα ήθελα να αναφέρω ότι επί τρισκατάρατου Πολάκη το Νοσοκομείο μας, ίσως και για πρώτη φορά στην ιστορία του, είχε όλες του τις οργανικές θέσεις καλυμμένες με υγειονομικό προσωπικό.

Ο κόσμος δεν νοιάζεται που στο φαρμακείο δεν βρίσκει Depon μπορεί ίσως και με βεντούζες και εντριβές.

Ο κόσμος ούτε που νοιάζεται αν όλα τα έργα στο νομό είναι σε διακοπή εργασιών ή και σε διάλυση σύμβασης, η δε Περιφερειακή Αρχή χρωστάει σε όποιον μιλάει  Ελληνικά ίσως και Αλβανικά.

Ο κόσμος νοιάζεται μόνο για τις χοροεσπερίδες και τις βασιλόπιτες.

Ο κόσμος δεν νοιάζεται για το ότι ο νομός μας κατέληξε ένας νομός φτωχών γερόντων και ότι το βράδυ στην κεντρική πλατεία της πόλης κυκλοφορούν μόνο δυό τρία αδέσποτα σκυλιά.

Οι κυβερνώντες ίσως να θεωρούν ότι είμαστε ευκολοδιαχειρίσιμοι και δεδομένοι και εμείς ίσως τους αφήνουμε να πιστεύουν ότι βολευόμαστε και με λιγότερο ουρανό.

Σχετικά τώρα με τις περιβόητες δημοσκοπήσεις και τη διαφορά των 7-8 μονάδων

Σε σχέση και με το 2019 πεντακόσιες χιλιάδες νέοι ψηφοφόροι έχουν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους και σε αυτές τις ηλικίες ο ΣΥΡΙΖΑ είχε στις τελευταίες εκλογές σε ένα προβάδισμα της τάξης του 10%.

Από την άλλη στο ίδιο διάστημα 500.000 άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή και σε ένα πληθυσμό που η Νέα Δημοκρατία είχε μία υπέροχη  πάνω από 15%.

Ας το λάβουν και αυτό υπόψιν δημοσκόποι, όπως και οι νέοι άνθρωποι κάνοντας το καθήκον τους απέναντι στην κοινωνία ας πάνε να ψηφίσουν.

Μία κάποια Δευτέρα της Άνοιξης θα είναι μία άλλη μέρα, ο κόσμος δεν είναι άβουλος και ούτε τόσο ευκολοδιαχειρίσιμος που κάποιοι νομίζουν.

Μα θα είναι όλα εύκολα τότε;

Όχι δεν θα είναι, μα θα είναι όλα πιο δίκαια, η αριστερά άλλωστε είναι με τους πολλούς και για τα δύσκολα, τη δε δεύτερη φορά ξέρει και μπορεί  πολύ καλύτερα.