Χρονογραφήματα

Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς

Πριν λίγα χρόνια στο καφενείο είχα συναντήσει έναν αρειμάνιο αιωνόβιο γέροντα, παλιό αντάρτη στον Εμφύλιο, τον πολέμαρχο Καραφωτιά.

Το 1950 βρέθηκε στο Στάλιγκραντ. Εκεί εργάζονταν 95% γυναίκες, οι περισσότερες οργάζουσες, 5% άντρες, οι περισσότεροι σακατεμένοι από τον Μεγάλο Πόλεμο, κάποιες χιλιάδες Γερμανοί αιχμάλωτοι, σκληρά εργαζόμενοι στην ανοικοδόμηση αυτών που κατάστρεψαν κι ο Καραφωτιάς, ως πολιτικός πρόσφυγας. Ψηλός, ευθυτενής, με αρχαιοελληνική κατατομή μπασταρδεμένη με τουρκογύφτικη μελανίνη και μ΄ ένα επιπόλαιο τραύμα στον ώμο, φυσικό παράσημο των πολεμικών του ανδραγαθιών.

Το μόνο πρόβλημα, που μάστιζε την πόλη εκείνη την εποχή, ήταν η λειψανδρία. Οι γυναίκες ούτε κατά διάνοια να ζευγαρώσουν με Ναζί αιχμαλώτους, έτσι όπου συναντούσαν τον Καραφωτιά εκλιπαρούσαν να ζευγαρώσουν μαζί του μόνο για τεκνοποίηση. Το αποτέλεσμα ήταν μετά από λίγα χρόνια σε μια ολόκληρη συνοικία του Στάλιγκραντ έπαιζαν μόνο Καραφωτόπουλα. Εδώ και δυο χρόνια ο πολέμαρχος Καραφωτιάς γλεντοκοπάει με τα ουρί του παραδείσου.

Ένα μικρό Στάλιγκραντ έζησα και γω,  πέρσι τέτοιο καιρό στη γειτονιά μου. Ο μαχαλόγατος Καραφωτιάς (όπως εγώ τον βάφτισα) ήταν επί ποδός πολέμου. Τον πολιορκούσαν στενά όλες οι όμορφες της γειτονιάς. Ήταν η Ρούλα (από το Λιάρα-Λιαρούλα), η Νούλα (Χιόνω-Χιονούλα), η Τούλα (Κανούτα-Κανουτούλα) και η Λούλα (Καψάλω-Καψαλούλα). Ο Καραφωτιάς, απ΄ ότι φαίνεται ήτανε ο μόνος βαρβάτος στην περιοχή. Δυο φορές τον περιμάζεψα από τα σκαλοπάτια μου πελιδνό, νηστικό, τραυματισμένο και τρίποδον και τον περιέθαλψα.

Πέρασαν οι μήνες και μπαίνοντας ο ηλιόχρυσος Μάης ο Καραφωτιάς τον υποδέχτηκε ανακλαδιζόμενος μαχμουρλίδικα στο πεζοδρόμιο και χωνεύοντας τις κονσέρβες του Lidl. Στο άλλο πεζοδρόμιο περπατούσε η όμορφη Ρούλα, δυσκίνητη με μια μεγάλη κοιλιά κι έτοιμη να γεννήσει μια αρμαθιά γατσόπουλα.

Μαζί με τη Ρούλα και οι άλλες ερωμένες, που τον πολιορκούσαν και τον απολάμβαναν και τον βασάνιζαν όλον τον χειμώνα, τώρα κάθονταν σ΄ αναμμένα κάρβουνα. Έτσι κατάλαβα γιατί οι κυρίες των φιλοζωικών οργανώσεων συμβουλεύουν να στειρώνουμε τις γάτες και όχι τους γάτους, γιατί και ένας Καραφωτιάς, μπορεί να γονιμοποιήσει το μισό Στάλιγκρντ. Και επιπλέον σταμάτησα να αναθεματίζω την παλιά σκληρή κοινωνία, που επέβαλλε σεξουαλικούς περιορισμούς στο θηλυκόν γένος.

Ο Βλαχομήτσος ήταν εξοχίτης και το σπιτικό του ομόρφαιναν τέσσερες κόρες, ο γείτονας του ο Βλαχομασούρας είχε πέντε αγόρια, που ένα-ένα άρχισαν να μοσχοβολάν με ποιμενική τεστοστερόνη. Το μεγαλύτερο από αυτά, τα εν εξελίξει βαρβάτα του, ενόχλησε πρατσαλώντας ένα από τα κορίτσια του Βλαχομήτσου κι αυτό πήγε στο σπίτι κλαίγοντας. Ο παππούς της πήγε στο Βλαχομασούρα και διαμαρτυρήθηκε κι αυτός τον απέπεμψε λέγοντας: “Άκου δω Νικολό, εγώ τ΄ άλογα τ΄ αμόλησα εσύ τις φοράδες να τις μαζέψεις!”

    Σήμερα ο Καραφωτιάς αναπαύεται εις τας αιωνίους μονάς, θύμα κάποιου δύστροπου και ανέραστου κομπλεξικού, που τον ζήλευε και οι ερωμένες του ακόμα κυκλοφορούν, λεύτερες και χαρίεσες, ετοιμαζόμενες για το νέο Γολγοθά που τις περιμένει μετά από 65 μέρες.

Δυστυχώς ο θεός των γάτων δεν πρόβλεψε γι΄ αυτούς παράδεισο, παράδεισο με ουρί.