Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Προσπαθώντας να τεκμηριώσω τον τίτλο του άρθρου έψαξα σε διάφορες πηγές. Οι απόψεις των ειδικών είναι αρκετές και πολλές φορές αντιφατικές μεταξύ τους. Έτσι λοιπόν και γω επέλεξα αυτό που θεωρώ ότι ανταποκρίνεται περισσότερο στην πραγματικότητα και που βεβαίως με βολεύει!
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ως έννοια αφορά τα τεκταινόμενα σ΄ ολόκληρη τα χώρα. Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ στην αρχή χρησιμοποιήθηκε με τη σημασία της καλλιέργειας και κατέληξε να αφορά τις πρακτικές μιας ομάδας για την επιβίωση και την αυτοπραγμάτωσής της και είναι υποσύνολο της έννοιας πολιτισμός. Είδα ότι οι Άγγλοι και οι Γερμανοί για να εκφράσουν τους τοπικούς πολιτισμούς, κυρίως όσον αφορά τους υλικούς όρους ζωής και την καθημερινότητα, χρησιμοποιούν τον όρο “κουλτούρα”. Με αυτήν την οπτική ο ευρυτανικός πολιτισμός έχει καθαρά …κουλτουριάρικα χαρακτηριστικά.
Οι περισσότερες παραδοσιακές αγροτικές κοινωνίες, σαν τη δική μας, δεν ανέπτυξαν κανένα τοπικό πολιτισμό με κορυφαίους ποιητές και διανοητές. Δεν έχουν να παρουσιάσουν μεγάλα έργα σε ναούς, γλυπτά, οχυρωματικά κ.λπ. ούτε καν έγινε και καμιά μεγάλη μάχη, σαν αυτές που έσωσαν και στήριξαν τον ελληνικό πολιτισμό. Έτσι το κουστούμι της αγροκουλτούρας είναι ακριβώς στα μέτρα μας.
Επί αιώνες οι άνθρωποι του τόπου μας ακολουθώντας τις πατροπαράδοτες αρχές, όχι μόνο όσον αφορά τις δουλειές τους, αλλά και σε ότι έχει σχέση με το “εποικοδόμημα”, που λένε, δηλ. νόμοι, κανονισμοί, ήθη, έθιμα, ψυχαγωγία κ. λπ. ξεκινώντας από “ωμοφάγοι” (Θουκυδίδης) και επαγγελόμενοι “θήραν και ληστείαν” που λέει και ο Αριστοτέλης, έχτισαν έναν μεγαλειώδη, θα λέγαμε, πολιτισμό που εξέπνευσε στις μέρες μας.
Θεωρώ αναγκαίο την αυτογνωσία και την αναδιαμόρφωση της διαχρονικής ελληνικής πολιτισμικής μας ταυτότητας και την συμμετοχή μας στο διεθνοποιημένο «πολιτισμικό γίγνεσθαι», με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, που μας παρέχει η παράδοση. Ακρογωνιαίος λίθος για να επιτευχθεί αυτό είναι η ορθή παιδεία.
Έτσι λοιπόν κλειδί μιας σταθερής και βιώσιμης τοπικής μας ανάπτυξης είναι η διαμόρφωση, ο ενστερνισμός και η αφομοίωση από τους κατοίκους μια σύγχρονης ΑΓΡΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ. Παραγωγικός άξονας αυτής μπορούν είναι οι μικρές αγροτικές επιχειρήσεις τοπικού χαρακτήρα (μέσα στα πλαίσια του οικογενειακού νοικοκυριού). Αυτές οι επιχειρησούλες μπορούν και πρέπει να τροφοδοτούν τις οικοαγροτουριστικές και άλλες επιχειρήσεις τριτογενούς χαρακτήρα καθώς και μεταποιητικές δραστηριότητες του δευτερογενούς τομέα.
Μια ολοκληρωμένη ευρυτανική αγροκουλτούρα απαιτεί και εμπεριέχει μια ανάλογη σύγχρονη τουριστική και επιχειρηματική κουλτούρα.
Η παραδοσιακή μας αγροκουλτούρα αναδεικνύει τον ευρυτάνα νοικοκύρη έξυπνο και δημιουργικό, πολυαπασχολούμενο και πολυμάστορα, γνώστη της τεχνολογίας και μυημένο στη σοφία του απελθόντος γεωργικού πολιτισμού. Ένας ανάλογος νοικοκύρης, μικροεπιχειρηματίας αλλά και μισθωτός, μπορεί και πρέπει να είναι η ψυχή της σύγχρονης ευρυτανικής αγροκουλτούρας και η μηχανή της τοπικής μας ανάπτυξης.
