Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Σήμερα τιμούμε και γιορτάζουμε τη γυναίκα, που πρωταγωνιστής στην παιδοκομία και την οικιακή οικονομία και συμπρωταγωνιστής και σύντροφος του άντρα στις λοιπές δραστηριότητες έφερε την κοινωνία ως εδώ.
Είναι οι συμπαθητικές γιαγιάδες με το τσεμπέρι, που τείνουν να εξαφανιστούν και αντικαθίστανται –εν πολλοίς- από παλιμπαιδίζουσες ή νευρασθενικές μεσόκοπες. Είναι οι γυναίκες αυτές, που πειθαρχώντας στους άτεγκτους νόμους του πολιτισμού μας, οι οποίοι είναι διπλά επαχθείς για τη γυναίκα, μεγάλωναν τα παιδιά τους, φρόντιζαν την οικογένεια και γενικά αποτελούσαν εγγύηση για τη ζωή και την προκοπή.
Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν ξέρουμε αν όλες οι παραπάνω θετικές εκφάνσεις της γυναικείας δράσης και της προσωπικότητας των «παλαιών» γυναικών ήταν φυσική και συνειδητή τους επιλογή τους ή προϊόν των άτεγκτων και επαχθών νόμων, που τιθάσευαν και χαλίνωναν τα γυναικεία πάθη.
Η φύση πολλών εργασιών της γεωργικής εποχής απαιτούσαν αντρική ρωμαλεότητα και όχι γυναικεία χάρη. Επίσης η κατά φύσιν σεξουαλική λειτουργία της γυναίκας ήταν ασύμβατη με τις κοινωνικές λειτουργίες και τον πολιτισμό της γεωργοκτηνοτροφικής ιδιοκτησίας. Έτσι για 10.000 χρόνια κυρίαρχος ήταν ο δυνατός άντρας. Αυτός προς όφελός του έφτιαξε όλο το νομικό πλαίσιο. Όπου δεν τάβγαζε πέρα με το Θετό του νόμο, επινόησε το φαλλοκρατικό Θείο νόμο, με τον οποίον όχι μόνο καμία γυναίκα δεν συγκρουόταν παρά τον προσκυνούσε κιόλλας ψυχή τε και σώματι. Επίσης οι λοιποί πολιτισμικοί κανόνες, όπως το πώς μια γυναίκα θα ντυθεί, πως θα μιλήσει, πως θα ψυχαγωγηθεί και τόσα άλλα ήταν κομμένα κα ραμμένα στη κατεύθυνση της υποταγής της.
Όλα αυτά ήταν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, που χωρίς αυτούς δεν θα επιβίωνε το ανθρώπινο είδος.
Κανένας -γυναίκα ή άντρας- δεν νοσταλγεί την τυράγνια, τη φτώχεια και την καταπίεση, όμως ακόμα πιο πολύ κανένας -κυρίως άντρας- δεν θέλει την ξέφρενη κατανάλωση και κανέναν -άντρα ή γυναίκα- δεν συμφέρει η σεξουαλική αποχαλίνωση. Νομίζω στην ιστορική μήτρα του παρόντος και περισσότερο του μέλλοντος κυοφορείται ο νέος τύπος γυναίκας και άντρα, προσαρμοσμένων στις σύγχρονες συνθήκες και «κουρδισμένων» στην κατεύθυνση της δημιουργίας και της προκοπής.
Καλό θα είναι εκτός από τη μέρα της γυναίκας να θεσμοθετηθεί και η ημέρα του αντρόγυνου. Ένα αρμονικώς συμβιούν αντρόγυνο αποτελεί την ασφαλιστική δικλίδα μιας ευημερούσης οικογένειας και κοινωνίας παραπέρα.
