Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Πριν λίγον καιρό ήταν η μέρα της μάνας και της γυναίκας. Προχτές ήταν η μέρα του πατέρα και σκέφτηκα την μεγάλη αδικία, που γίνεται σε βάρος της πεθεράς. Δεν δικαιούται μια μέρα κι αυτή;
“Απ΄ όλα τα θηρία, η πεθερά είναι το βλαβερότερο” αυτό και μύρια όσα, δικαίως ή αδίκως, της καταμαρτυρούν. Πολλές απ΄ αυτές εκεί γύρω στα 45 τους χρόνια, εκτός από την απεχθή κλιμακτήριο, ξεπαιδιάζουν και συνταξιοδοτούνται. Έτσι για ακόμα 45 χρόνια, εκτός από το ροκάνισμα της σύνταξης, περιφέρουν τα στεατοπαγή πισινά τους σε κάθε ρούγα και Bazar και τα λικνίζουν, όπου πανηγύρι και τζερτζελές. Οι δε αυτοθεωρούμενες διανοούμενες –παλιμπαιδίζουσες και νευρασθενικές- κοσμούν, άλλες με την άκατο του λίπους τους κι άλλες κοκκαλιάρες, τα μπαράκια και τα ξενυχτάδικα και καμακώνουν ότι κινείται στον πολιτιστικό μας ουρανό.
Προσωπικά, όντας τσοπανοδαρβινικός και χριστιανός στις απόψεις μου, αυτά τα μετά την κλιμακτήριο 45 χρόνια της γυναίκας, μου φαίνονται αδιανόητα. Ξέρω (ως τσοπάνος) και πιστεύω (ως δαρβινικός) ότι η Φύση ή ο Θεός (ως Χριστιανός) ενδιαφέρεται και προορίζει το κάθε όν για τη διαιώνιση του είδους του. Αν χάσει αυτήν την ικανότητα αργά ή γρήγορα το αποδομεί “εις χουν”. Όμως στις πεθερές τούτο γίνεται μετά 45 χρόνια. Έκανε λάθος η Φύση ή πάνσοφος Θεός; Mεγάλη ύβρις και ασυγχώρητος αμαρτία μόνο να σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο.
Τη λύση μου την έδωσε το τσοπανοdoctora μου. Πάμπολλες φορές είδα και θαύμασα κατσίκες να γεννούν μόνες τους και σε μισή ώρα τα κατσικάκια να βυζοπιάνουν και περπατώντας να ακολουθούν τη μάνα τους. Πολλά τέτοια γίδια εγκαταλειμμένα στα βράχια του Δερματιού εμφανίζονται στο χωριό ακολουθούμενα από τα κατσικάκια τους, θεσπέσια και άκοπα τερψιλαρύγγια των επιχωρίων. Λένε ένα Καρπενησιώτης άφησε το φθινόπωρο τη αδύναμη γαϊδάρα του στο δάσος να ψοφήσει κι αυτή την άνοιξη γύρισε στο σπίτι φέρνοντας μαζί και το γομαροπούλι της. Κι από τότε όλοι οι του συγκεκριμένου σογιού είναι τυχεροί!
Εν ολίγοις όλα τα μωρά ζώα, μέσα σε δυο μήνες το πολύ, μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους στην άγρια φύση, εκτός από τον άνθρωπο που θέλει τουλάχιστον πέντε χρόνια. Πως λοιπόν επιβίωσε το ανθρώπινο είδος, όταν το θηλυκό είχε πέντε μωρά να θρέψει γιατί γεννούσε κάθε χρόνο; Ο πατέρας ήταν σαν τον τράγο. Γκάστρωνε κι έφευγε, χωρίς καν να ξέρει τη σπορά του.
Το υπαρξιακό αυτό ζήτημα των πρωτόγονων μητριαρχικών κοινωνιών, είμαι πεπεισμένος ότι το έλυναν οι πεθερές-γιαγιές στα 45 υπερωριακά γήινα χρόνια τους.
Ευλογημένη λοιπόν πεθερά, πολλά σου χρωστά η ανθρωπότητα. Μια μέρα τον χρόνο τη δικαιούσαι καταδικιά σου. Κι ας έχουμε υπόψη, εμείς οι άντρες, πολλά θα κερδίσουμε, αν εξευμενίσουμε τούτο το θηρίο.
