Η Ευρυτανία, όσο ποιο πολύ βυθίζεται στην παραγωγική παρακμή, τόσο ανθεί η παρακμιακή παραγωγή συνταξιούχων.
Ο συνταξιούχος σήμερα είναι ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο.
Πολλά του καταμαρτυρούν και τον γλωσσοτρώνε για την επίπλαστη ευτυχία του. Και τούτο δεν είναι λάθος, γιατί η ανεργία και η ληστρική εκμετάλλευση των εργαζομένων είναι η ακραία έκφραση της δυστυχίας. Βέβαια και οι περισσότεροι από μας τους απόμαχους δεν εκμετρήσαμε τον επαγγελματικό μας βίο δημιουργικά, παραγωγικά και ευχάριστα, απλά κολλάγαμε ένσημα για όταν -στο πλήρωμα του χρόνου- έρθει το ποθούμενον. Έτσι τώρα πλέον, με ιστίον -και ιστιοφόρον- την απόφαση συνταξιοδότησης, πλέουμε σ΄ έναν κόσμο μοναξιάς, χωρίς ενδιαφέροντα και στόχους, απευχόμενοι το αναπόφευγο μοιραίον.
Όμως επειδή η, όποια εναπομένουσα, ζωή προχωράει κι αυτή, οι περισσότεροι από μας κάτι κάνουμε, έτσι για να δικαιολογούμαστε ότι έχουμε δουλειά.
Το προϊόν της εργασίας του συνταξιούχου, επειδή είναι αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης και αγάπης είναι ανώτερο όλων.
Παλιά η πολιτεία της “σοσιαλιστικής αλλαγής”, για να καλύψει αυτές τις ανάγκες των συνταξιούχων, έφτιαξε τα ΚΑΠΗ. Μια ακόμα δημόσια υπηρεσία, η οποία κάτι μπορεί να προσφέρει, όμως δεν περιμένουμε και καλλιγραφίες!
Μεσούσης της κρίσης, η πολιτεία βοήθησε, ώστε οι απόμαχοι να οργανωθούν δυναμικά στους «ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ». Καλή ιδέα, και μου άρεσε έτι περισσότερον όταν, ανιχνεύοντας το χώρο, είδα ότι οι απόμαχοι έχουμε μπροστά μας «στάδιον δόξης λαμπρόν».
Πολλοί από μας στη εργασιακή μας περίοδο ασκούσαμε υποτονικά κάποιες δραστηριότητες, που τώρα στη συνταξιουχική μας αμεριμνησία αναζωπυρώνονται.
Κάποιοι στρέφουμε το ενδιαφέρον μας σε διάφορες εξειδικεύσεις, όπως μελισσοκομία, δενδροκομία, φυτεύοντας και κεντρώνοντας δέντρα, ανθοκομία, αλλά και στα κτηνοτροφικά, στα πτηνοτροφικά, στα κηπευτικά και σ΄ άλλα, που έχουν να κάνουν με την εξοικείωσή μας με το χώμα! Εδώ ένας σωστός Σύλλογος ενεργών συνταξιούχων, έχει να προσφέρει πολλά στην επιμόρφωσή μας και στην διάθεση των προϊόντων μας.
Πολλοί από μας κρύβουμε μέσα μας έναν αδικημένο καλλιτέχνη. Η συνταξιουχική μας περίοδος είναι η καλύτερη να τον αναδείξουμε.
Αρκετοί μπορούν να ασχοληθούν -και ασχολούνται- με τα εικαστικά και τις πλαστικές τέχνες. Δηλαδή ζωγραφίζουν, κεντάνε (και οι άντρες πλέον!), ποιούν ξυλόγλυπτα και άλλα, που μπορεί ένας δημιουργικός Σύλλογος να τα προβάλλει σε ειδικές εκθέσεις, με διαλέξεις και παρουσιάσεις.
Άλλοι είναι εραστές των άλλων ευγενών τεχνών, δηλαδή γράφουν ποιήματα, διηγήματα, απομνημονεύματα, τα οποία μπορούν να δουν το φως της έκδοσης, διαλάμποντας με τη σοφία τους, όλες τις επερχόμενες γενεές.
Επίσης αρκετοί γρατσουνάν κάποιο όργανο και κάποιοι άλλοι μπορεί να κρύβουν μέσα τους έναν Καζαντζίδη ή μια Μαντόνα. Ο Σύλλογος με απλές μουσικές βραδιές, μπορεί να τους βγάλει από την αφάνεια.
Επειδή η δια βίου μάθηση είναι σήμερα ανάγκη κι ο γέρος έχει ανάγκη να χειρίζεται τον υπολογιστή, να έχει e-mail, να έχει σελίδα επικοινωνίας στο facebook και άλλα ακόμα, μπορεί να βοηθηθεί και να βοηθήσει μέσα από το Σύλλογο.
Η Πολιτεία, μάς έχει πιει το αίμα με μια Εισφορά Αλληλεγγύης χωρίς καμιά αλληλεγγύη. Ο Σύλλογος χωρίς καμία εισφορά μπορεί, με τον τρόπο του, να παράσχει αλληλεγγύη και βοήθεια στους αναξιοπαθούντες και τους μοναχικούς.
Πολλά μπορεί να κάνει ένας προοδευτικός Σύλλογος Συνταξιούχων και πολύ περισσότερα μπορούν να κάνουμε εμείς, τα περήφανα γερατειά της δεύτερης γενιάς. Τα προηγούμενα από μας, πέρασαν πολύ καλά στις αγκάλες της φιλόστοργης Πολιτείας και των, παντός είδους, φιλάνθρωπων ταγών αυτής!
Απ΄ ότι διάβασα οι Καναδοί, και κυρίως στο Κεμπέκ, για να αντιμετωπίσουν την ανεργία εφάρμοσαν με επιτυχία την Κοινωνική Οικονομία, μέσω Συνεταιρισμών, Ομάδων Παραγωγών κ. ά. όχι βέβαια στην κατεύθυνση των μεγάλων επιχειρήσεων του δευτερογενούς τομέα, αλλά κυρίως στις υπηρεσίες και σε πειραματικές δραστηριότητες του πρωτογενούς τομέα. Νομίζω οι συνταξιούχοι του Δημοσίου για μια φορά στη ζωή τους μπορούν να γίνουν πρωτοπόροι και ρηξικέλευθοι, αρκεί να… το πάρουν χαμπάρι!
