Το ηλιόλουστο πρωινό της 12ης Οκτωβρίου 1944 το γερμανικό άγημα κατέβαζε την σβάστικα από τον ιστό της Ακρόπολης και ένας Γερμανός
στρατιώτης με κατεβασμένο το κεφάλι, έχοντάς την υπό μάλης προηγούνταν του βιαστικού αγήματος που αποχωρούσε. Ο Γερμανός Στρατιωτικός Διοικητής Αθηνών καταθέτοντας υποκριτικά στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη στο Σύνταγμα, έφευγε και αυτός βιαστικά με τις τελευταίες του στρατιωτικές δυνάμεις από την πρωτεύουσα. Η Αθήνα πλέον ήταν λεύτερη.
Πρωί-πρωί χιλιάδες κόσμου με την γαλανόλευκη στα χέρια αλληλοασπάζονταν, αναφωνώντας “Χριστός Ανέστη”. Νέοι, γέροι, όλοι στους δρόμους. Τα παιδιά σκαρφάλωναν στις οροφές των τραμ, ενώ απ’ άκρη σ΄άκρη αντηχούσε ο εθνικός ύμνος. Μετά από μια μαύρη κατοχή οι
Αθηναίοι ανέπνεαν για πρώτη φορά τον μεθυστικό αέρα της λευτεριάς. Την ημέρα αυτή ο μεγάλος ποιητής Γιώργος Σεφέρης την ονόμασε σαν την “πιο όμορφη, την πιο ελαφριά μέρα του κόσμου”. Η επί τριάμισι χρόνια Ιταλογερμανική κατοχή προκάλεσε τόση φρίκη, όσο περήφανη και ηρωική
υπήρξε η αντίσταση των Ελλήνων κατά των βάρβαρων κατακτητών. Μια αντίσταση που ξεκίνησε αμέσως μετά την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, τον Απρίλιο του 1941, είτε με συντονισμένες ενέργειες αντάρτικων οργανώσεων, είτε με μεμονωμένες πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας Ελλήνων πατριωτών. Αγώνας ένοπλος σε βουνά και πόλεις, με σοβαρά
πλήγματα κατά του πανίσχυρου εχθρού. Ελληνικές δυνάμεις τάχτηκαν στο πλευρό των Συμμάχων στα μέτωπα της Μέσης Ανατολής και της Κάτω Ιταλίας και έγραψαν χρυσές σελίδες ιστορίας στο Ελ Αλαμέιν, στο Τομπρούκ, στην Κυρηναϊκή και στο Ρίμινι. Ακόμη και οι τελευταίες μέρες της κατοχής δεν ήταν αναίμακτες. Και τούτες τις ώρες που αποχωρούσαν οι κατακτητές ταπεινωμένοι, δεν σταμάτησαν να δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό. Την παραμονή της αποχώρησής τους σκότωσαν αρκετούς πατριώτες, κατοίκους της μαρτυρικής Καισαριανής κι αλλού, διαπράττοντας
και αρκετές δολιοφθορές. Μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα, σε έξι μέρες ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας
Γεώργιος Παπανδρέου, με τα υπόλοιπα μέλη κατέφθασε με το αγγλικό πολεμικό πλοίο “Όσιος Δαυίδ” και ύψωσε πάλι την ελληνική σημαία στην
Ακρόπολη, κάτω από έναν ξέφρενο πανηγυρισμό του αθηναϊκού λαού. Εκείνες οι μέρες και οι ώρες που ακολούθησαν, δεν ήταν μεγάλες και επετειακές μόνο για τους αξιωματούχους και τους βασιλιάδες, που είχαν αυτοεξοριστεί στο Κάιρο, μόλις ξέσπασε ο πόλεμος. Ήταν νοσταλγικές και συγκινητικές και για τους απλούς και ανώνυμους γενναίους πατριώτες, που έδωσαν τα πάντα για την πατρίδα στο πλευρό των Συμμάχων και ζούσαν γι’ αυτή την ημέρα της επιστροφής. Αυτές οι επετειακές μέρες είναι πάντοτε σημαντικές, να μας θυμίζουν και να μας διδάσκουν για το χθές, το σήμερα και το αύριο. Ένα σήμερα αρκετά δύσκολο και ένα μέλλον αβέβαιο για τον ελληνικό λαό, που πνίγεται ανάμεσα στη μέγγενη ενός οικονομικού πολέμου, μπορεί και με τους ίδιους περίπου δυνάστες. “Τραγική η μοίρα της Ελλάδας και βαρύ το χρέος του Έλληνα…”, έγραφε ο Νίκος Καζατζάκης..!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
