Την Κοντίβα – ή Κοντό, όπως τη λένε οι ντόπιοι – επισκέπτονται κατά καιρούς περιηγητές και κάθε φορά που φτάνουν στο χωριό–φάντασμα, νιώθουν πως ταξιδεύουν πίσω στον χρόνο. Ένας τόπος που γνώρισε την ακμή του στα μέσα του 20ού αιώνα, εγκαταλείφθηκε γύρω στο 1980 και σήμερα στέκει σαν ανοιχτό μουσείο, μια χρονοκάψουλα γεμάτη σιωπές και μνήμες. Κάθε επίσκεψη είναι ανάμεικτη: θαυμασμός για την ιστορία του, αλλά και αγωνία, καθώς βλέπουν χρόνο με τον χρόνο τα σπίτια να γκρεμίζονται και να γίνονται σωροί ερειπίων.
Στην τελευταία τους εξόρμηση κάτοικοι της Δομνίστας, τον περασμένο Αύγουστο, κάτι τράβηξε την προσοχή τους που στις προηγούμενες επισκέψεις είχε μείνει απαρατήρητο. Στη νότια πύλη του κεντρικού ναού της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος αντίκρισαν μια αγιογραφία του Αρχαγγέλου Γαβριήλ. Φιλοτεχνημένη το 1929, με δαπάνη του Κων. Ε. Μπακατσιά, κουβαλά στο πρόσωπό της όλη την απλότητα και την πίστη μιας άλλης εποχής.
Αυτό που ξεχώριζε ήταν τα χρώματα. Έντονο πράσινο λαχανί και ροζ – ένας συνδυασμός που ακόμη και σήμερα θεωρείται τολμηρός, ίσως και «εκκεντρικός» για στους τοίχους ενός ναού και την αγιογράφησή του. Σύμφωνα με τους γνώστες της περιοχής πιθανά ο Καρπενησιώτης Σπ. Φραγκαλιός, ή κάποιος άλλος ανώνυμος ερασιτέχνης – χρησιμοποίησε ό,τι χρώματα είχε διαθέσιμα για να αγιογραφήσει, για να μη μείνουν κενά στους τοίχους. Ένα συνηθισμένο φαινόμενο στα ορεινά ξωκλήσια, που καμιά φορά οδηγούσε σε απροσδόκητες δημιουργίες. Όπως κι αν έγινε, η εικόνα του Αρχαγγέλου με τα παράδοξα χρώματα στέκει σήμερα νικώντας τον χρόνο και συνεχίζει να συγκινεί τους επισκέπτες της, όχι μόνο με τα ερειπωμένα σπίτια και τη σιωπή των δρόμων της, αλλά και με αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που ψιθυρίζουν πως η ζωή, ακόμη κι αν μοιάζει να έσβησε, μένει αποτυπωμένη στα ανθρώπινα δημιουργήματα.
Πηγή πληροφοριών/φωτο: fb page. Δομνίστα Ευρυτανίας – by fans
