Οι γείτονές μας χρησιμοποιούν αυτή τη φράση απευθυνόμενοι προς τον Θεό για να εκφράσουν ένα αίσθημα δέους ή ομορφιάς σχετικά με ένα γεγονός. Στον σημερινό θρήνο τους, θρήνο για όλη τη Μεσόγειο και όλο τον πλανήτη έχει χαθεί κάθε ομορφιά, παρά μόνο μέσα στα παγωμένα ερείπια φωλιάζει η οδύνη, ο θάνατος, ο σπαραγμός. Τόσες χιλιάδες άνθρωποι που χάθηκαν και πόσοι ακόμα που ξεψυχούν ετούτη τη στιγμή μέσα στα ερείπια. Τόσος πόνος μαζεμένος, τόση καταστροφή πως να νικηθεί από την πίστη στον Θεό; Κάτω από την τεράστια σκιά του κακού, που να αναπνεύσει το καλό; Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η φλόγα της δύναμής Του, μέσα στην κόλαση; O Θεός πάντα αρχή και τέλος αυτής της φλόγας που υπάρχει στις ψυχές μας, που πότε μεγαλώνει και πότε τρεμοσβήνει.
‘‘Ήταν ακόμη συνδεδεμένη με τον ομφάλιο λώρο με την νεκρή μητέρα της. «Ακούσαμε μια φωνή ενώ σκάβαμε», είπε ο διασώστης. Φώναζε, έπαιρνε δύναμη από την μαμά της, ήθελε να ζήσει. Έκοψαν και έδεσαν τον ομφάλιο λώρο και την τράβηξαν στην ζωή. Είναι η μόνη που επέζησε. Οι γονείς, τα 4 αδέρφια της και μια θεία της, δίπλα της, όλοι νεκροί. Όταν την μετέφεραν στο νοσοκομείο στην Αφρίν είχε υποθερμία, το μέτωπο και τα δακτυλάκια της ήταν μπλε από τον παγετό και το κορμάκι της γεμάτο μώλωπες και γδαρσίματα. Τώρα έχει έναν επίδεσμο στην μία γροθίτσα της και μάχεται να κερδίσει την ζωή που αξίζει σε μια μαχήτρια.’’. Αυτός ο ομφάλιος λώρος που συμβολίζει τόσα για το αρχέτυπο της ανθρώπινης δύναμης, συνδεδεμένης με τη μάνα και ριζωμένης στη μάνα γη. Ακόμα και όταν αυτή ‘βρυχάται’ και σκορπά τον θάνατο, πάντα κρατά αρχέτυπα τη δύναμη να δίνει μια νέα ζωή. Ένας λώρος ριζωμένος μέσα της και άλλος ένας μέσα στην καρδιά του Θεού. Από κει που κρατιέται ζωντανή η φλόγα της ψυχής μας, ακόμα και όταν τρεμοπαίζει.
Η Δύναμη του Θεού και της Θέλησής Του μέσα στις ψυχές όλων εμάς των πλασμάτων Του. Το τέλος και η αρχή πνοές Του. Η Δύναμη του Θεού που για τους ανθρώπους που πονούν σήμερα ‘ακούει’ στο όνομα Αλλάχ και που γι αυτούς που θρηνούν σήμερα και για όσους έχουν ελπίδα ή προσεύχονται, για εκείνος που τον φοβερίζουν για το κακό που έπαθαν ή που σκύβουν ταπεινά το κεφάλι εμπρός Του, έχει μέσα στην ψυχή τους ‘γαντζωμένη’ τη φλόγα Του. Αυτή τη φλόγα που κάνει στο τέλος τη ζωή να νικάει το θάνατο και που μαζί με αυτό το μωρό η δημιουργία της ζωή αποδεικνύει πόσο ισχυρή είναι, κομμάτι της Μεγαλοσύνης του Θεού. Mashallah
