Ο Ευρυτάνας της εβδομάδας

Όνομα: Αγγελική Οικονόμου

Επάγγελμα: Τεχνολόγος Ιατρικών Εργαστηρίων, συγγραφέας

Τόπος διαμονής: Αθήνα

Τόπος καταγωγής: Φουρνάς Ευρυτανίας

ΕΠ. Πείτε μας λίγα λόγια για την ζωή σας.

ΑΟ. Γεννήθηκα το 1967 στον  Φουρνά Ευρυτανίας, όπου και τελείωσα το σχολείο. Έπειτα, σπούδασα στο ΤΕΙ Αθήνας. Εργάστηκα στον χώρο της υγείας πολλά χρόνια ως νοσηλεύτρια και τώρα ως τεχνολόγος ιατρικών εργαστηρίων, στο Ανοσοδερματολογικό εργαστήριο του νοσοκομείου Ανδρέας Συγγρός.

ΕΠ. Ποια είναι η εμπειρία σας από τον απαιτητικό χώρο της Υγείας; Οι συσσωρευμένες εμπειρίες του επαγγέλματος σας αποτυπώνονται με κάποιον τρόπο στο συγγραφικό σας έργο;

ΑΟ.  Έχω υπηρετήσει σχεδόν σε όλα τα νευραλγικά τμήματα του νοσοκομείου, το οποίο θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.  Υπήρξε ο χώρος στον οποίο ήρθα σε επαφή με τους ανθρώπους στις δύσκολες στιγμές τους. Έμαθα τον εαυτό μου, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μου, δοκιμάστηκαν τα όριά μου και έμαθα να συνυπάρχω. Όταν άρχισα να εργάζομαι στο νοσοκομείο λειτουργούσε ένα είδος προνοιακής μεταχείρισης ασθενών, που έπασχαν από δυσίατα νοσήματα. Ήταν άποροι, ιδρυματοποιημένοι, ξεχασμένοι και ζούσαν στο νοσοκομείο. Κάποιοι από αυτούς δεν ήξεραν άλλο περιβάλλον και θεωρούσαν οικογένειά τους εργαζόμενους. Είχα σοκαριστεί και ομολογώ πως είχα εμπλακεί συναισθηματικά με αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν συγκλονιστική μια σκηνή που έζησα όταν ένας χρόνιος ασθενής θα έφευγε με εξιτήριο και μας είπε ότι θα ερχόταν τα Χριστούγεννα να τα περάσει μαζί μας θεωρώντας το αυτονόητο, αφού ένιωθε το νοσοκομείο σπίτι του.

Στην εκπαίδευσή μας δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη, ενημέρωση, εκπαίδευση για την διαχείριση του εργασιακού στρες και της ιδιαιτερότητας του επαγγέλματος. Όλοι αναγκαστήκαμε να διαχειριστούμε μόνοι μας πολύ δύσκολα θέματα, όπως την ξαφνική ανατροπή των βεβαιοτήτων, τις συνέπειες από τα χρόνια νοσήματα, την συναισθηματική εμπλοκή με τους μακροχρόνιους ασθενείς, τον ρατσισμό και την απόρριψη που είχαν υποστεί και βέβαια τον θάνατο. Δεν μπορώ τώρα πια να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτή την εργασιακή συνθήκη.

ΕΠ. Από πότε άρχισε η ενασχόλησή σας με τη συγγραφή; Υπήρξε κάποια καθοριστική στιγμή που σας έδωσε τη αφορμή να βγάλετε τα γραπτά σας από το συρτάρι και να τα μοιραστείτε με το ευρύ κοινό;

ΑΟ. Το γράψιμο ήταν μαζί με το διάβασμα η προσωπική μου καταφυγή από τότε που με θυμάμαι. Τα χρόνια που μεγάλωσα στο χωριό ελάχιστα πράγματα μπορούσε να κάνει ένα παιδί για να γεμίσει τον χρόνο του. Δεν υπήρχε  τίποτα από όσα σήμερα χρησιμοποιούμε για να ενημερωθούμε ή να διασκεδάσουμε. Τα πρώτα βιβλία που διάβασα ήταν  από την βιβλιοθήκη του σχολείου. Ένας θαυμαστός κόσμος  απλώθηκε μπροστά μου. Αλλά εξίσου μαγικές ήταν και οι διηγήσεις των ανθρώπων που δίπλα τους μεγάλωσα. Η ανατροφή των παιδιών εκείνα τα χρόνια σπάνια περιελάμβανε παραμύθια αλλά στιγμές και γεγονότα από την αληθινή ζωή. Με συνέπαιρνε ο λόγος τους, η αφήγηση μιας συνάντησης, τυχαίας ή μη, σπάνια ένα αστείο που συνέβη και τους έκανε να γελάσουν, οι τραυματικές μνήμες του πολέμου, οι αναμνήσεις των στερημένων αλλά και μαγικών παιδικών τους χρόνων. Πυροδοτούσαν τη φαντασία μου, έψαχνα ευκαιρίες να ακούσω τις ιστορίες, ακόμα και αν τις είχα ξανακούσει. Με βοηθούσαν να παλεύω την πλήξη, τους γνώρισα μέσα από τις ιστορίες τους και έμαθα να εκτιμώ την προσωπική εκμυστήρευση.

 Ήδη από το σχολείο προσπάθησα να γράψω τις δικές μου ιστορίες. Αδέξια, κρυφά από όλους πάλευα να στήσω δικούς μου κόσμους . Το γράψιμο ήταν μια ενασχόληση ζωής. Όταν πέθανε ο πατέρας μου ήταν η καθοριστική στιγμή που με έκανε να σκεφτώ σοβαρά την συγγραφή ενός ολοκληρωμένου  έργου.

ΕΠ. Στο μυθιστόρημά σας «Ο δρόμος με τις κερασιές» περιγράφετε τη ζωή σε ένα χωριό της Ευρυτανίας το 1952. Τι σας ώθησε να επιλέξετε ως χρονικό πλαίσιο τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο;

ΑΟ. Οι γονείς μου ήταν, ποικιλοτρόπως, θύματα του πολέμου. Ήταν παιδιά όταν άρχισε ο πόλεμος, ο πατέρας μου γεννήθηκε το 1931 και η μητέρα μου το 1938. Σταμάτησαν το σχολείο,  μεταφέρθηκαν σε καταυλισμούς κοντά στη Λαμία, θρήνησαν συγγενείς και φίλους και αποχαιρέτησαν για πάντα τα όνειρά τους, όσα πρόλαβαν να κάνουν. Όταν τελείωσε ο πόλεμος όλοι όσοι επέστρεψαν στον τόπο τους άρχισαν έναν αγώνα να ξαναφτιάξουν τα πάντα από την αρχή.  Άνισος αγώνας‧ φτώχεια, ασθένειες, φόβος σε ένα σκληρό περιβάλλον. Ήταν τόσο δύσκολο αυτό που έζησαν που ποτέ δεν το διηγούνταν. Με τα χρόνια κατάφερα να ξεκλέψω σκόρπιες λέξεις και φράσεις που έμεναν μισές από τον πόνο. Μια γενιά που δεν μίλησε ποτέ για όσα πέρασε και που με πικρία πίστευε ότι  ξεχάστηκε. Στο βιβλίο «Ο δρόμος με τις κερασιές» προσπάθησα να δώσω φωνή σε εκείνους τους ανθρώπους, τότε που ο κόσμος σκοτείνιασε και δεν ήξεραν τι θα ακολουθούσε. Δεν είναι μια οικογενειακή ιστορία. Είναι μια ταπεινή υπόσχεση ότι δεν θα ξεχαστούν, ότι κάποιοι θα θυμόμαστε την εκδοχή τους.

ΕΠ. Κατά τη γνώμη σας πόσο σημαντική είναι η ιδιαίτερη καταγωγή κάθε ανθρώπου; Τι σημαίνει για εσάς το χωριό σας τα Φουρνά;

ΑΟ. Ο τόπος μας καθορίζει τη ζωή μας σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ακόμα και αν το αρνούμαστε μας έχει σημαδέψει. Εικόνες, πρόσωπα, ήχοι, μυρωδιές, τραγούδια έχουν περάσει στην κυτταρική μας μνήμη και απρόσκλητα εμφανίζονται σε πολλές στιγμές,  πόσο μάλλον στη γραφή που όσο και να προσπαθείς δεν μπορείς να ελέγξεις όσα παρεμβαίνουν στο κείμενο. Θα ήταν δύσκολο για μένα στην πρώτη μου συγγραφική απόπειρα να ξεφύγω από όσα με καθόρισαν από παιδί. Το φυσικό τοπίο, τα θλιβερά τραγούδια, οι μαυροντυμένες γυναίκες, η σιωπή μπροστά στα μεγάλα γεγονότα της ζωής και η επιφύλαξη στις χαρές, η αλληλεγγύη είναι όσα πιστεύω ότι κουβαλώ από τον τόπο μου και με καθόρισαν

ΕΠ. Ποια είναι τα μελλοντικά σας συγγραφικά σχέδια; Θέλετε να δώσετε κάποιο μήνυμα σε έναν νέο άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί με τη συγγραφή;

ΑΟ. Στα μελλοντικά μου συγγραφικά σχέδια είναι μια προς συλλογή διηγημάτων, ενώ εργάζομαι και πάνω στο δεύτερο μυθιστόρημα. Σε όποιον θέλει να ασχοληθεί με τη συγγραφή έχω να πω ότι οφείλει να το τολμήσει. Είναι μια εξαιρετική δημιουργική ενασχόληση αλλά και μια ευκαιρία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

.