«Γνωρίζατε ότι στην Ιλιάδα υπάρχει μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές ολόκληρης της λογοτεχνίας;
Ναι, και αυτές τις μέρες το χρειαζόμαστε!
Λοιπόν, ο Έκτορας μόλις έχει πεθάνει.
Τότε ο Πρίαμος μεταμφιέζεται σε ζητιάνο και προχωρά μέσα στη νύχτα για να φτάσει στη σκηνή του Αχιλλέα.
Και τι συμβαίνει;
Γονατίζει μπροστά στον δολοφόνο του γιου του!
Αυτή είναι μία από τις πιο έντονες στιγμές ολόκληρης της Ιλιάδας:
– Ο Πρίαμος, ένας άντρας
που είναι βασιλιάς στη Γη του, γονατίζει και φιλά αυτά τα «τρομερά χέρια».
Φιλά το χέρι αυτού που σκότωσε τον γιο του!
Και αυτή η χειρονομία είναι πιο ισχυρή από χίλιες λέξεις, σε αυτή τη χειρονομία υπάρχει το Παν..:
Όπως ταπεινοφροσύνη, θάρρος, ανιδιοτελής αγάπη. Και εκείνη τη στιγμή ο πόλεμος δεν είναι πλέον ένδοξος, δεν είναι πλέον ηρωικός, υπάρχει μόνο ο πόνος αυτού του πατέρα που ζητά να του επιστραφεί το σώμα του γιου του.
Και μετά ο Πρίαμος κάνει κάτι εξίσου συγκλονιστικό: Μιλάει, αποκαλύπτοντας την καρδιά του. «Σπλαχνίσου με», λέει στον Αχιλλέα, «υπέφερα αυτό που κανένας άλλος θνητός δεν έχει υποφέρει: Να φέρω στο στόμα μου το χέρι του δολοφόνου του γιου μου».
Και τι συμβαίνει;
Ο Αχιλλέας, ο ανίκητος, ο ακλόνητος, απομακρύνει τον Πρίαμο από τα γόνατά του και τον αγκαλιάζει.
Και οι δύο κλαίνε μαζί.
Έτσι τελειώνει η Ιλιάδα,
με αυτό το Σκηνικό.!
Τι Σας λέει ο Όμηρος;
– Ότι η αληθινή «δύναμη» δεν βρίσκεται στους μυς, στον πλούτο ή στην εξουσία ενός ανθρώπου.
Ο Πρίαμος έχει και τα δύο κι όμως γονατίζει, ο Αχιλλέας δεν φοβάται κανέναν κι όμως κλαίει..!
Η αληθινή δύναμη δεν βρίσκεται σε αυτό για το οποίο μάχεσαι, αλλά για αυτό για το οποίο γονατίζεις.
Βρίσκεται στη λέξη που ενώνει τις καρδιές ή τις απομακρύνει, και βρίσκεται στην ταπεινοφροσύνη, γιατί το να αγαπάς και να είσαι ταπεινός είναι το ίδιο πράγμα.
Και πάνω απ’ όλα Μας θυμίζει ότι στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές ή ηττημένοι, αλλά μόνο ραγισμένες καρδιές…»
– Γκουεντολίνα Μιντέι –
Σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η σύγκρουση, η αδικία και η φωνή της οργής, η πιο σπουδαία απάντηση ίσως δεν είναι η κραυγή – αλλά η σιωπηλή δύναμη της ταπείνωσης, της συγχώρεσης, της καρδιάς που σπάει αλλά δεν σκληραίνει.
Να έχουμε το θάρρος να γονατίζουμε χωρίς να χάνουμε την αξιοπρέπειά μας και τη δύναμη να συγχωρούμε χωρίς να προδίδουμε τον πόνο μας.
Ο πόλεμος γύρω μας μπορεί να έχει χίλια πρόσωπα – πολιτικός, κοινωνικός, εσωτερικός. Αλλά η απάντηση μένει η ίδια:
Η αληθινή δύναμη δεν είναι να κρατάς σφιγμένες τις γροθιές, αλλά να ανοίγεις τα χέρια.
Να ακούς. Να νιώθεις. Να αγκαλιάζεις τον “άλλο”.
Και όπως στον Όμηρο, έτσι και σήμερα, ο κόσμος δεν αλλάζει με σπαθιά.
Αλλά με δάκρυα που γίνονται γέφυρες.
