Με αυτόν τον τίτλο ο Κώστας Μπακογιάννης δημοσίευσε στην athensvoice.gr ένα άρθρο στο οποίο αναφέρεται στο Καρπενήσι μέσα από τα μάτια του και τις μνήμες του. Το κείμενο αν και είναι ουσιαστικά ένα promo, με βεβαιότητα σε παρασύρει με ένα γλυκό τρόπο να δημιουργήσεις όμορφες εικόνες για το Καρπενήσι και σου δίνει την αίσθηση ότι ο ίδιος αληθινά αγαπάει τον τόπο μας χειμώνα- καλοκαίρι. Είναι αυτή όμως η πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι εμείς που ζούμε εδώ και δεν θα φτάσουμε στο Καρπενήσι ως επισκέπτες για 3-4 μέρες; Με βεβαιότητα όχι.
Τα τελευταία χρόνια και κυρίως τα δυο τελευταία, σε κάθε άκρη του δήμου υπάρχει διάχυτη η γκρίνια, ο θυμός, η απογοήτευση, ο προβληματισμός. Σήμερα, μια ανάσα πριν από τις αυτοδιοικητικές κάλπες, δεν υπάρχει λόγος να γίνουν ξανά αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις, μιας και σ’ ένα μήνα θα φανεί αν η διάχυτη αυτή αίσθηση έντασης των δημοτών έχει ουσία ή θα αποδειχθεί επιφανειακή, ως απόρροια της γενικότερης κρίσης της χώρας. Είτε στη μια, είτε στην άλλη περίπτωση, το θέμα ουσίας παραμένει: Αυτό είναι το Καρπενήσι του Κώστα Μπακογιάννη; Ο ίδιος ξέρει καλά ότι οι περισσότεροι Ευρυτάνες τον θεωρούμε ακόμα και σήμερα ως ένα από τα δυνατά μας χαρτιά. Ξέρει επίσης καλά ότι όσοι αυτοδιοικητικοί μας κυβερνούν τα τελευταία οκτώ χρόνια, ψηφίστηκαν γιατί ήταν δικοί του συνεργάτες και στηρίχτηκαν από εκείνον. Ξέρει ακόμα ότι ο τόπος και σε επίπεδο δημαρχίας και σε επίπεδο Περιφέρειας χρειάζονταν παραπάνω χρόνο την παρουσία του για να έρθουν πραγματικά αποτελέσματα. Ξέρει τέλος ότι εμείς οι Ευρυτάνες ‘στηρίξαμε’ την γρήγορη κάθοδό του προς την Αθήνα, γιατί μας αρέσει που ένας ‘δικό μας άνθρωπος’ κατέχει ένα από τα κορυφαία αξιώματα της χώρας.
Τι γίνεται όμως πραγματικά με όσους ανέλαβαν να συνεχίσουν το έργο του; Φοβάμαι ότι η κριτική θα είναι πολύ σκληρή και κυρίως σε ότι αφορά το Καρπενήσι, που με τόσο γλαφυρό και άμεσο τρόπο παρουσίαζε στο άρθρο του. Η κατάσταση σήμερα μοιάζει σαν τις τελευταίες σελίδες ενός φωτοτυπικού, που από τα πολλά αντίγραφα που έβγαλε, οι σελίδες βγαίνουν θολές. Στο Καρπενήσι έχουμε σήμερα μια ξεθωριασμένη αντιγραφή – επικόλληση σε ότι άφησε εκείνος. Πολλά απ΄ αυτά είναι και μπορούν να εξακολουθούν να είναι χρήσιμα για τον τόπο, αλλά χωρίς πραγματικό μεράκι, χωρίς αδιάκοπη δουλειά, χωρίς νέες ιδέες, πως μπορούν να συντηρηθούν παραγωγικά και ουσιαστικά; Το Καρπενήσι σήμερα δυστυχώς για μας που ζούμε εδώ δεν έχει αυτή την ιδανική εικόνα και αν γράφαμε ένα αντίστοιχο κείμενο με το πως βιώνουμε την πραγματικότητα, η αίσθηση θα ήταν αποκαρδιωτική, όχι μόνο για μας, αλλά πιθανά και για όσα και ο Κώστας Μπακογιάννης οραματίστηκε για τον τόπο.
