Με τον Βασίλη, πραγματικός φίλος και συνάδελφοι από τη νιότη μας. Συντοπίτης, Τρικαλινός, τώρα μόνιμα εγκατεστημένος στη Μυτιλήνη. Παλιότερα τα λέγαμε συχνά από κοντά, τώρα (ευτυχώς) γίναμε και διαδικτυακοί φίλοι και τα λέμε ξανά. Μοιραζόμαστε σκέψεις, προβληματισμούς και απόψεις μας έστω και μ’ αυτό τον τρόπο. Προχθές μου έστειλε το μικρό «χρονογράφημά» του, για να με συνοδεύσει στα πάτρια, τα τόσο νοσταλγικά, όπως τα δικά του! Τον ενημέρωσα ότι με την συγκατάθεσή του, θα το μοιραστώ με τους αναγνώστες μου:  

«Κάτω απ’ τον ίσκιο της ιτιάς, δίπλα στο ποτάμι, καταπράσινες φτέρες στη ζέστη του καλοκαιριού. Βρυσομάνες ποτίζουν το διπλανό καλαμπόκι, πέφτουν τα χρυσά στάχυα στο μαχαίρι της μηχανής, απομένει το άχυρο. Ένα χωράφι σιτάρι τον Ιούνη, η μικρογραφία του κόσμου, λίγος καρπός, πολύ άχυρο. Η φύση δουλεύει ακατάπαυστα, τα πουλιά την υμνούν, ο οργασμός της είναι  το δώρο της ζωής στον άνθρωπο.

Πόσο φτωχές οι ειδήσεις, φόνοι, βιασμοί, κορωνοϊοί και καταποντισμοί. Το ποτάμι θα βρει το δρόμο του για την θάλασσα, μεσουρανεί ο ήλιος, ξέρει την αιώνια διαδρομή !

Ένας άνθρωπος χάθηκε στο λαβύρινθο του κόσμου, σφυρίζουν σειρήνες, τον ψάχνουν χιλιάδες, πέρασε μια ζωή, τον βρήκαν νεκρό!

Ζωγραφίζω λέξεις, τις πετάω όλες, μια ψάχνω, την ξεγνοιασιά. Που πήγε; Κάποτε ήταν εδώ, κολυμπούσε στα νερά του Ασπροπόταμου ή του Αγραφιώτη, έπαιζε μπάλα στην αλάνα, ξάπλωνε τα μεσημέρια  του καλοκαιριού στον έλατο από κάτω. Μας την διατάρασσε βέβαια καμιά φορά ο Αγροφύλακας, που μας κυνηγούσε ως λαθροσυλλέκτες των ξένων κερασιών και κορόμηλων. Το χειμώνα παραμόνευε δίπλα απ’ το αναμμένο τζάκι! Που πήγε η ξεγνοιασιά, δεν τη βρίσκω τώρα, ούτε στα τραγούδια, ούτε στα βιβλία. Που είναι τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια κρυμμένα; Παίρνω το δρόμο για το δάσος, ψάχνω τα μονοπάτια του νόστου, το λινό μου πουκάμισο ξεκουμπώνω στον έρωτα. Ούτε αυτός, δυνάστης στο στήθος μου, φτάνω στην πηγή, κρυστάλλινο κρύο νερό καταμεσίς στην ερημιά μου. Πίνω στα γόνατα, σαν να προσεύχομαι στη ζωή. Βγάζω το μαχαίρι μου και γράφω τη λέξη «ξεγνοιασιά», πάνω στου δένδρου τον κορμό. Χαρακώνω συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν, αυτά που δεν πεθαίνουν ποτέ και ξεσπούν αναπάντεχα με άγριο τρόπο.

Γράφουμε για ότι δεν έχουμε, ότι επιθυμούμε, μικρές στιγμές εκτόνωσης μπροστά στο θαύμα της φύσης!»

Αυτά τα λίγα ! Και από τον φίλο μου το Βασίλη, Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι σε όλους ! Από τον Σεπτέμβρη, τα ξαναλέμε !

                                       Κώστας Μπουμπουρής  

                                      Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας

                                           (k.boubouris@yahoo.gr