Στις 10 Μαρτίου 2020 στην είσοδο του Ποινικού Δικαστηρίου της Νέας Υόρκης είχε στηθεί ένα γλυπτό που θα παρέμενε εκεί για ένα μήνα, και παρίστανε την Αρχαία Μέδουσα να κρατεί στα χέρια της κομμένο το κεφάλι του Περσέα. Ως γνωστόν η Μέδουσα δεν ήταν πάντα ένα τέρας με βλέμμα που σε “πέτρωνε”, αλλά θύμα του Ποσειδώνα, ο οποίος την καταδίωξε και τη βίασε μέσα στο ναό της Αθηνάς. Η Αθηνά αρνήθηκε να τιμωρήσει τον Ποσειδώνα για την πράξη του και αντ’ αυτού κατηγορεί και τιμωρεί τη Μέδουσα για ένα έγκλημα που ήταν θύμα. Η Μέδουσα τελικά κυνηγήθηκε και σκοτώθηκε από τον Περσέα. Το στήσιμο του εν λόγω γλυπτού στην είσοδο του Δικαστηρίου είχε σημασιολογική αξία. Εντός του Δικαστηρίου εκείνο το εικοσαήμερο δικάζονταν υψηλά ιστάμενα πρόσωπα για υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών, ένας εκ των οποίων ήταν ο Χάρβεϊ Γουαϊνστάιν. Ο 67χρονος κατηγορούμενος ήταν ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος παραγωγός του Χόλυγουντ και κατηγορούνταν για τον βιασμό δυο γυναικών, εκ των οποίων η μία ήταν η βοηθός παραγωγής Μίριαμ Χάλεϊ το 2006. Στο δικαστήριο εισήλθαν μαζί άλλες τέσσερεις μάρτυρες γυναίκες για τις δυο υποθέσεις, οι οποίες καταχειροκροτήθηκαν από το παριστάμενο κοινό. Όλες οι γυναίκες κάθισαν μπροστά και δίπλα από τον Σάιρους Βάνς, τον Εισαγγελέα της Ν.Υόρκης, που ήταν επικεφαλής της δίωξης του Γουαϊνστάιν.
Η μαρτυρία της Χάλεϊ ήταν συγκλονιστική, μεταξύ των άλλων είπε : “…Δεν μου αφαίρεσε μόνο την αξιοπρέπειά μου, ως ανθρώπου και γυναίκας, μείωσε την αυτοπεποίθησή μου…Είναι καιρός οι άνθρωποι που βιάζουν άλλους ανθρώπους, να το πληρώσουν με τη ζωή τους, την ζωή που κατέστρεψαν…”. Ο κατηγορούμενος που μπήκε στο δικαστήριο σε αναπηρικό αμαξίδιο, καταδικάστηκε για τους δυο βιασμούς σε 23 χρόνια φυλάκιση, αφού ζήτησε και συγνώμη από τα θύματα. Αξίζει να σημειωθεί πως οι καταγγελίες των δυο γυναικών είχαν γίνει με την παρέλευση δεκαετίας.
Η αντιστροφή του μύθου της Μέδουσας και η αντίσταση στην ενοχοποίηση των θυμάτων βιασμού μέσα από ένα διαχρονικό μύθο είναι μια ευχάριστη είδηση. Το εξαίσιο έργο εκείνο της γλυπτικής είναι έργο υψηλής βαθμολογικής σημασίας και θυμίζει την αδικία και διαστρέβλωση της πραγματικότητας μέσα από τις πατριαρχικές κοινωνικές δομές. Η πράξη του “χρυσού” κοριτσιού, Σοφίας Μπεκατώρου, το να καταγγείλει ένα βιασμό και την κατάχρηση εξουσίας σε βάρος της μετά από 22 χρόνια, θεωρείται πράξη γενναία. Ήταν η αιτία να ανοίξουν στόματα, όχι μόνο στην Ιστιοπλοία, αλλά στα πανεπιστήμια, στην πολιτική κι αλλού, όπως πολύ σωστά και εμπεριστατωμένα έγραψε στο προηγούμενο φύλλο του Ε.Π. στο άρθρο της η εκδότρια Ελένη Αρωνιάδα. Το όλο θέμα απαιτεί μεγάλη συζήτηση, που λόγω χώρου και χρόνου δεν είναι ουδόλως εφικτό. Εν τούτοις υπάρχουν και σχόλια με απίστευτους υπαινιγμούς για τις καταγγελίες Μπεκατώρου στο διαδίκτυο και όχι μόνο. Διδάκτωρ Νομικής και δικηγόρος από την Αλεξανδρούπολη αρθρογραφεί σε έγκριτη εφημερίδα χαρακτηρίζοντας “δακρύβρεχτες” τις αποκαλύψεις της και για τον καταγγελλόμενο πως “οδηγείται σε δίκη από την κοινή γνώμη και μόνο”. Ο οχετός και οι απόψεις του εν λόγω βέβαια δεν λαμβάνονται στα σοβαρά, αφού έχουν καθαρά ακροδεξιό πρόσημο.
Προσωπικό ερώτημα όμως για τον υφυπουργό αθλητισμού, κ. Αυγενάκη, και για κάθε άλλον συναρμόδιο, γιατί τώρα η τόση επικοινωνιακή πρεμούρα; Οι καταγγελίες της Μπεκατώρου και του άλλου Ολυμπιονίκη, Νίκου Κακλαμανάκη, ήταν στα χέρια του Αθλητικού Δικαστή από τις 20 Νοεμβρίου και κατ΄επέκταση και στα δικά του. Μέχρι στις 18 Ιανουαρίου που βγήκε το θέμα στη δημοσιότητα τι έκανε, τι έκαναν, “παραίτησαν” κάποιον ή περίμεναν την δημοσιοποίηση πρώτα στα ΜΜΕ; Λέω εγώ τώρα!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
