«Βίοι παράλληλοι», είναι ίσως το σημαντικότερο συγγραφικό έργο του  Πλούταρχου. 48 παράλληλες βιογραφίες μεγάλων ανδρών, πολιτικών και στρατηγών του παρελθόντος, για να δώσει πιο απτά και ανθρώπινα παραδείγματα. Πρόσωπα για μίμηση, αλλά και για αποφυγή έκνομων δραστηριοτήτων τους. Ακτινογραφεί περισσότερο τον ψυχικό τους κόσμο (όπως τον  Μέγα Αλέξανδρο με τον Ρωμαίο Καίσαρα). Παντρεύει με αριστοτεχνικό τρόπο την γνώση του παρελθόντος με την ανάγκη ηθικής ανάτασης λαών και αρχόντων, σε μια εποχή με έντονα συμπτώματα παρακμής.

Η Νεοελληνική Ιστορία μας, γέμει τέτοιων παραδειγμάτων παράλληλων βίων προσώπων, πολιτικών, στρατιωτικών και όχι μόνο. Πρόσωπα, θρυλικά, που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους με τους αγώνες για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι χαρακτηριστικό στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα το αντάρτικο και το ανυπότακτο. Προσωπικά, σαν δυο τέτοιες μορφές, παρά τις όποιες τυχόν αντιρρήσεις μερικών, ξεχωρίζω τον Κατσαντώνη και τον Άρη Βελουχιώτη. Η ζωή τους παράλληλη, παρά τα 140 χρόνια που τους χώριζαν, γεμάτη αγώνες, παλικαροσύνη, ανυπότακτοι στο βάρβαρο κατακτητή και στο τέλος τραγικός ο χαμός τους, όπως οι ίδιοι επέλεξαν !  

Ο Κατσαντώνης, ένας ραγιάς στις αρχές του 19ου αιώνα, που δεν υπέφερε  δούλος, μήτε των Τούρκων, μήτε των κοτζαμπάσηδων. Βγήκε στο «κλαρί» κι εκεί στις περήφανες κορφές των βουνών, στις δυσκολοδιάβατες κλεισούρες, στ’ άγρια φαράγγια έστηνε το λημέρι του με τους αντρειωμένους συντρόφους του, πολεμώντας τον κατακτητή. Μισόγυμνο, ξυπόλυτο, κυνηγημένο το ασκέρι του, με μια ευχή στα χείλη τους, «καλό βόλι» ! Γύρευαν όχι ήσυχο μα λεύτερο θάνατο. Στο τέλος ο ίδιος και ο αδελφός του Χασιώτης, μη λογαριάζοντας την ζωή τους, προτίμησαν το μαρτυρικό θάνατο απ’ τον αιμοσταγή Αλή πασά.

Ο Άρης Βελουχιώτης, γόνος εύπορης οικογένειας, στέλεχος του ΚΚΕ. Στο 2ο έτος της βάρβαρης Ιταλογερμανικής Κατοχής, έγινε αντάρτης, Αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ.

«…Τους πρώτους αντάρτες, οι άνδρες της Χωροφυλακής αποκαλούσαν ‘’Κατσαντώνια’’, παραπέμποντας στον ανυπότακτο τραγικό Κλέφτη της Ρούμελης για να τους ξεχωρίζουν από τους άλλους ενόπλους των βουνών… Έβλεπε κανείς ανακατεμένους φανταχτερούς αρειμάνιους οπλοφόρους με σεμνούς και αφανείς ανθρώπους, που άφησαν προσωρινά την τσάπα. Αξιωματικοί και Χωροφύλακες που προσχώρησαν στο Αντάρτικο. Φουστανελάδες με ντουλαμάδες, απλούς χωριάτες με τα ταγάρια τους, άλλους με μπότες, πολλούς με τσαρούχια από λάστιχο και όχι λίγους ξυπόλυτους. Η στρατικοποίηση της εμφάνισης των ανταρτών του Άρη με ίδιες ή παρεμφερείς στολές και οπλισμό επιτεύχθηκε προς το τέλος του 1943…Μια γραμμή που τους φέρνει κοντά στους αγωνιστές του ’21, υποστηρίζοντας ότι χάραζαν τη δική τους πορεία, πέρα από τις οριοθετημένες γραμμές που έδινε το κόμμα…» Αυτά και πάρα πολλά άλλα γράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο τελευταίο του βιβλίο «Οι άτακτοι» για τους αντάρτες του Άρη. Το τέλος του Άρη τραγικό. Στις 16 Ιούνη 1945 αυτοκτόνησε ομού με το πρωτοπαλίκαρό του, Τζαβέλα, στη Μεσούντα, αρνούμενος να ατιμαστεί ο ίδιος και οι ιδέες του.        

                                             Κώστας Μπουμπουρής  

                                      Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας

                                           (k.boubouris@yahoo.gr