Γράφει ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος
Συγγραφέας, Αρθρογράφος & Ραδιοφωνικός Παραγωγός, theofanhspap@outlook.com
«Πάψε να σε ενδιαφέρει ο κόσμος, παιδάκι μου! Ζήσε μόνο για σένα και για τους ανθρώπους που σ’ αγαπούν!»
«Έχει, λοιπόν, κι η ελευθερία το τίμημά της. Σε περιμένει σαν γριά μάγισσα να σε χώσει µες στο καζάνι µε τα φίλτρα της, για να δει αν θ’ αντέξεις, και μετά σε πετάει στο πέλαγο το αφρισμένο και σου λέει «κολύμπα”. Έτσι είναι η ελευθερία. Δε χαρίζεται σε κανέναν. Θέλει ν’ αντέχεις και στο καυτό και στο κρύο. Κορόιδα είναι οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν έχουν περάσει ούτε από δίπλα της;»
Το μυθιστόρημα «ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ» του συγγραφέα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ είναι ένα σπουδαίο έργο που ολοκληρώνεται σε έξι αλληλένδετες ιστορίες. Από τις πρώτες σελίδες διαφαίνεται το μεταφυσικό ύφος που διέπει την ιστορία καθώς όλα ξεκινούν από μια συνάντηση παλιών συμμαθητών σε ένα νεκροταφείο.
«Η αγάπη; Η αγάπη είναι ένα τεράστιο αναμμένο κάρβουνο, που με τη ζέστη του μαλακώνει το μέταλλο της καρδιάς. Γι’ αυτό οι καρδιές που αγαπάνε δεν μπορούν να είναι σκληρές, δεν μπορούν πληγώσουν ούτε ένα μυρμήγκι. Μα αν κάποτε σβήσει το κάρβουνο αυτό, τότε το μέταλλο της καρδιάς σκληραίνει ξανά, γίνεται αιχμηρό κι επικίνδυνο και αλί σ’ αυτόν που θα πέσει πάνω σε μια τέτοια καρδιά».
Έπειτα αρχίζουν να ξετυλίγονται οι ζωές των συμμαθητών με έναν αριστουργηματικό και ποιητικό τρόπο. Ιστορία: πρώτη Η εκπλήρωση της κατάρας, δεύτερη: Το αόρατο μήνυμα, τρίτη: Η εκδίκηση ενός ιπποπόταμου, τέταρτη: Ο Κολοσσός της Ρόδου, πέμπτη: Μυστικό για τέσσερις, έκτη: Οι γιοι του Οιωνοσκόπου καταλήγοντας στην Κάθαρση εν μέσω φωτιάς.
Κάθε μια ιστορία αγγίζει κι ένα θέμα κοινωνικό δίνοντας τις κατάλληλες προεκτάσεις για εμβάθυνση και περαιτέρω ανάλυση μέσα από της ίδιας της ζωής των ηρώων. Ο συγγραφέας δεν είναι μόνο άριστος γνώστης της ψυχολογίας αλλά και της ελληνικής γλώσσας – την οποία χειρίζεται με τέτοιο τρόπο που καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη διαρκώς σε εγρήγορση ως την τελευταία σελίδα.
«Μη μιλάτε για τρελούς κι εμφανιστεί κανένας φρενιασμένος αέρας!» πήρε το λόγο μια καστανιά. «Είναι ικανός να μας σέρνει από τα μαλλιά όλη τη νύχτα, για να παραδεχτούμε την υπεροχή του. Αλλά κι ο αέρας γένους αρσενικού δεν είναι; Τι εγωιστές που είναι τελικά όλοι οι άντρες!»
«Γι’ αυτό κάνουν πολέμους!» είπε μια γερμένη ιτιά που φαινόταν να έχει δεχτεί μεγάλη κακοποίηση. «Ξεχνάτε τα δικά μου; Πως έμεινα έτσι ανάπηρη; Δε μου έσπασε ο χιονιάς τη μέση τον περασμένο χειμώνα ρίχνοντας πάνω μου ολόκληρες οβίδες με χιόνι; Πως μπορούσα ν’ αντισταθώ; Άμαχος πληθυσμός δεν λογίζομαι;»
«Μην τα γενικεύουμε όλα!» πήρε το λόγο μια πέτρα. «Εγώ γιατί δεν πληγώνομαι ούτε απ’ τον αέρα ούτε απ’ τον χιονιά; Είμαι σκληρή. Και σ’ αυτή τη ζωή επιβιώνει μόνο όποιος είναι σκληρός».
«Εσύ τι λες για όλα αυτά;» ρώτησε ο Θοδωρής ένα ολόλαμπρο άστρο, προσπαθώντας κάπως να βγάλει ένα συμπέρασμα απ’ όλα όσα άκουγε.
«Παντού υπάρχει πόλεμος. Που να δείτε τι πόλεμοι γίνονται εδώ πάνω! Απλώς, άλλο να πολεμάς συνεχίζοντας το παιχνίδι της ζωής, κι άλλο να το κάνεις για να ‘χεις το πάνω χέρι, όπως κάνουν οι άνθρωποι».
Το μυθιστόρημα είναι δομημένο με στοιχεία λαογραφικά, ιστορικά και μεταφυσικά. Ένα ταξίδι στη ζωή που μοιάζει να ‘ναι πάντα ένα άλυτο αίνιγμα.
