Γυρίζοντας πίσω εκεί στη δεκαετία του ’60 με ’70 μου έχει μείνει η σεπτή φυσιογνωμία της γιαγιάς. Της γιαγιάς της υπαίθρου, μεταπολεμικά, σε δύσκολους καιρούς, με την φτώχεια, την πείνα, την ορφάνια που δυσκόλευαν τη ζωή των ξωμάχων. Ο πατέρας και η μάνα ολημερίς ξεστρεματίζοντας το χερσοχώραφο και στο λιγοστό κοπάδι. Εμείς τα μαθητούδια επιστρέφοντας μετά τον αδυσώπητο ποδαρόδρομο απ’ το σχολειό, η γιαγιά μας προϋπαντούσε στο κεφαλόσκαλο ή ακουμπισμένη ανήμπορη δίπλα στο παραγώνι. Όσο και να θέλαμε να κρυφτούμε, μας καταλάβαινε και ερευνούσε τα χέρια μας αν ήταν κόκκινα από τον χάρακα ή την «κρανόβεργα» του δάσκαλου για τις ζαβολιές που μπορεί να κάναμε. «-Καλά σ’ έκανε, έπρεπε να φας κι άλλες», ήταν η πρώτη της αντίδραση, όταν μάθαινε τα καθέκαστα απ’ τον μαρτυριάρη μικρό αδελφό. Μετά όμως το μετάνιωνε και έρχονταν η ώρα να ξεκλειδώσει το μπαούλο της. Το άνοιγε και μοσχοβολούσε  το μοσχοσάπουνο, η καφοζάχαρη για τον εαυτό της, τα κυδώνια, τα καρύδια και καμιά «λουκουμίσια» καραμέλα, να μας καλοπιάσει απ’ το μάλωμα. Έτσι κάπως η γενιά μου θυμάται την …μακαρίτισσα τη γιαγιά. Τι μεγάλη απώλεια, όταν αποδήμησε για πάντα!

Αυτές οι σκέψεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου την προηγούμενη βδομάδα που μια γιαγιά στο Καματερό αναγκάστηκε να κλέψει λίγο κρέας κι ένα κομμάτι τυρί. Κι αυτά όχι επειδή ήταν κλεπτομανής ή ότι ήθελε να τα καταναλώσει η ίδια, αλλά γιατί ήθελε να φιλέψει τα εγγόνια και τα παιδιά της, γιατί η σύνταξη των 380 ευρώ, δεν φτάνει πουθενά για πουθενά. «-Δυο μήνες έχω να φάω κρέας», είπε στην συνέντευξή της στον φορτικό δημοσιογράφο. Οι δήθεν ηθικοί σχολιαστές κατακρίνουν με ευκολία την αναξιοπρέπεια της πράξης της, πως και αυτοί πέρασαν (δήθεν) δύσκολα, αλλά δεν έκλεψαν. Και γίνεται χαμός στα «σόσιαλ μίντια» , με τους αναθεματισμούς: «-Τι πράγματα είν’ αυτά κάνουν ηρωίδα  μια κλέφτρα κ.λ.π» από τους διαφωνούντες. Κι αρχίζουν οι αναλύσεις, αν η πράξη της χιλιομετανιωμένης γιαγιάς ήταν κλοπή ευτελούς αξίας ή όχι και αν διώκεται αυτεπάγγελτα ή κατ’ έγκληση.

Αναρωτιέμαι αν οι μεγαλόσχημοι και ηθικολόγοι αυτοί σχολιαστές, είχαν την ίδια εμμονή στο να κατακρίνουν την κλοπή, με την ίδια ηθική υπευθυνότητα στην αντιμετώπιση όλων αυτών, που τους έκλεψαν στα υπουργεία αμύνης με τους εξοπλισμούς και σε άλλα υπουργεία, σε αυτούς που τους κατάκλεψαν, τι θα γινόταν! Αυτοί, που εν γνώσει τους ψήφιζαν και ψηφίζουν κλέφτες. Ξεδιάντροπους και απατεώνες, που οδήγησαν τη χώρα στους ανεκδιήγητους δανειστές. Αυτούς που πούλησαν τη χώρα και τους πολίτες της σε μια νύχτα. Και πανηγυρίζουν όταν αθωώνονται με το κάλπικο πόρισμα μιας Εξεταστικής Επιτροπής της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που πάντα έχει τον πρώτο λόγο. Αυτή η ηθικοπλασία με κάνει έξω φρενών !   

                                             Κώστας Μπουμπουρής  

                                      Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας

                                           (k.boubouris@yahoo.gr