Ο ανεπάντεχος χαμός της Φώφης Γεννηματά δημιούργησε αναβρασμό στην διαδικασία εκλογής νέου προέδρου στο Κίνημα Αλλαγής, που θα γίνει στις 5-12-2021. Ακόμη περισσότερο άλλαξε τα δεδομένα η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου στην μάχη της ηγεσίας. Θετική για την Δημοκρατία, την προοδευτική παράταξη και το πολιτικό κλίμα θεωρείται αυτή η κίνηση του πρώην Πρωθυπουργού. Ο ίδιος βέβαια βαρύνεται με πολλά και σοβαρά σφάλματα στη διαχείριση της κρίσης χρέους που οδήγησε στην τραγωδία των μνημονίων. Πάντα όμως υπήρξε φορέας πολιτικού πολιτισμού και στις πιο σκληρές αντιπαραθέσεις, σε αντίθεση με τους άλλους υποψηφίους του ΚΙΝΑΛ. Η υποψηφιότητα Παπανδρέου αφύπνισε αλλά και ανησύχησε και άλλα κόμματα για τους στόχους τους, αφού ο ίδιος διακηρύσσει και προτάσσει μια «προοδευτική διακυβέρνηση» του τόπου. Ειδικά η Ν.Δ. που υπολογίζει στο «κεντρώο» ΚΙΝΑΛ, θα αναγκαστεί να στρίψει την προσοχή της στο ακροδεξιό διαμέρισμα της «γαλάζιας πολυκατοικίας» με μεγαλύτερη ανταλλακτική αξία για μια τυχόν συγκυβέρνηση.

Η  (ΕΔΕΚΑΠ) του ΚΙΝΑΛ επικύρωσε και ανακοίνωσε τελικά την υποψηφιότητα των έξι στις 22/10.

Το ενδιαφέρον βέβαια της προεκλογικής αυτής περιόδου στρέφεται  στα αμερικανικού τύπου επικείμενα debates. Aπό τις ανακοινώσεις των «στρατηγείων» των υποψηφίων προκύπτουν συμφωνίες και ασυμφωνίες, αλλά και μια κοινή εκτίμηση. Η εκτίμηση ότι το ΚΙΝΑΛ μπορεί, αν μάλιστα υπάρξει μεγάλη συμμετοχή στη διαδικασία, να έχει ακόμα μια νέα ευκαιρία. Όλοι οι υποψήφιοι πρεσβεύουν και διατρανώνουν την ενότητα του κόμματος και μια καινούργια αρχή. Ισχύει όμως; Εγώ πάντως θα συμφωνήσω με τις απόψεις του φίλου μου,  ομότιμου καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργού, Γιάννη Πανούση, για το επίκαιρο τούτο θέμα: «…Η φυγή προς τα εμπρός ή και προς το πλάι δεν κρίνεται στις δηλώσεις, αλλά στις συγκεκριμένες ενέργειες, εκάστου και του όλου ΠΑΣΟΚ. Η Σοσιαλδημοκρατία δεν επιστρέφει en bloc σε όλη την Ευρώπη  ή σε όλα τα κράτη συγχρόνως, ούτε ευνοεί τα όποια κόμματα και αν (νομίζουν ότι) την εκπροσωπούν καλύτερα (ή περισσότερο). Κάθε χώρα έχει την (προ)ιστορία της στη σοσιαλιστική διακυβέρνηση αλλά το ΠΑΣΟΚ προφανώς διατηρεί τα πρωτεία, όσο κι αν άλλοι μιλάνε για πρώτη φορά (Δεξιο)Αριστερά. Κανένα ιδεολογικό μοντέλο δεν μεταφυτεύεται αυτομάτως και αυτοδικαίως με την εκλογή ενός αρχηγού. Δεν αξιολογώ τα κίνητρα κάθε υποψηφίου, ούτε συμμετέχω σε πόλεμο προθέσεων. Αυτό όμως για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι η ιστορία  δεν χαρίζεται και ότι το Σοσιαλιστικό κίνημα δεν (πρέπει να) χαρίζεται.  Άλλως τε το ποιος θα είναι τελικά ο διασώστης (της παράταξης) και ποιος ο δολοφόνος (της ιδεολογίας και της βάσης), ούτε η Αγκάθα Κρίστι δεν απεκάλυπτε μέχρι το τέλος τους «Δέκα μικρούς νέγρους»… Απόσπασμα από (www.capital.gr, “Οι έξι μικροί νέγροι», 10-11-2021, του Γιάννη Πανούση).

                                                   Κώστας Μπουμπουρής

                                                  Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας

                                                      (k.boubouris@yahoo.gr)