Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Το βόδι, ως ζωντανό, δούλευε το μόριό του ηδονικά για την αναπαραγωγή του είδους και, και ως σφαγμένο το δουλεύαν οδυνηρά οι ζωντανοί, υπό μορφήν βούρδουλα, για τιμωρίες διάφορες. Το μόριο του βοδιού ήταν πολυεργαλείο και όχι σαν των λοιπών αρσενικών.
Μέσα στο χρόνο και στους λαούς ο βούρδουλας είχε πολλά ονόματα.
Οι παλαιοκουμουνιστές τον ήξεραν με το ρωσικό όνομά του κνούτο. Οι χριστιανοί τον ξέρουν ως φραγγέλιο, με το οποίο ο Ιησούς έδιωξε τους εμπόρους από το Ναό και αργότερα εφραγγελιώθη κι αυτός. Οι ιππείς τον λένε καμουτσίκι και σαλαγάνε τ΄ άλογα. Οι αγρότες τον δένανε σ΄ ένα κοντόξυλο και συνήθως το λέγανε βίτσα και μ΄ αυτό σαλαγούσαν τα βόδια στο όργωμα και τ΄ άλογα στ΄ αλώνια.
Η κατασκευή της βοϊδόπ΄τσας είναι απλή. Αφού την αποκολλήσουμε τη βάζουμε στο νερό να στανιάρει και μετά την κρεμάμε μ΄ ένα βαρίδι στο ελεύθερο άκρο και την στρίβουμε. Αφού ξεραθεί είναι έτοιμη ως βοϊδόπουτσα για χρήση. Για να είναι ευλύγιστη, πριν τη χρήση τη λαδώνουμε, εξ ου και φράση: “βοϊδόπ΄τσα λαδωμένη”. Για πιο αποτελεσματική χρήση κρεμάμε στην άκρη σφαιρίδια, όπως ήταν τα ρώσικα κνούτα.
Η χρήση του βούρδουλα χάνεται στις απαρχές του ιστορικού χρόνου. Τον βλέπουμε στα ιερογλυφικά των Αιγυπτίων να τον κρατάν οι δουλοκτήτες, και μέχρι τις μέρες μας ήταν το κύριο εργαλείο τιμωρίας και υποταγής των δούλων. Οι Εβραίοι είχαν τις μαστιγώσεις σε πρώτο πλάνο, μάλιστα ο νόμος τους προέβλεπε, το ανώτερο, τεσσαράκοντα παρά μίαν βουρδουλιές.
Στον τόπο μας, κυκλοφορούσε ως καμουτσίκι με καναβίδι. Χρησιμοποιούταν στο αλώνισμα κι αυτό από εφήβους, που κάνανε στράκες στριφογυρίζοντας το στον αέρα. Στην Ευρυτανία δεν υπήρχαν δούλοι για μαστίγωμα κι έτσι δεν χρειάζονταν βοϊδόπουτσες, κνούτα, φραγγέλια κι άλλα τέτοια.
Η τελευταία επίσημη παρουσία της βοδόπ’τσας στην περιοχή μας έγινε με τη σύλληψη του θείου του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Μπαρμπαρούση. Σύμφωνα με τις πληροφορίες της αστυνομίας ευρέθη, μεταξύ άλλων, «ένα αυτοσχέδιο δερμάτινο μαστίγιο φτιαγμένο… από αποξηραμένο γεννητικό όργανο βοδιού»! Μια βοϊδόπτσα δηλαδή.
Πάντως και γω αν είχα φροντίσει να μεταποιήσω το μόριο του Χελιδόνη μου, του σεξουαλικού ήρωα τα εφηβείας μου, τώρα θα είχα το σοβαρότερο συλλεκτικό μου απόκτημα.
Σήμερα το μαστίγιο, εκτός από τις «αφέντρες» του σεξ, με την κυριολεκτική έννοια, δεν χρησιμοποιείται πουθενά. Βέβαια δε σημαίνει ότι όποιος δεν είναι βιτσιόζος θα γλυτώσει από τις μεγάλες αφέντρες της Παγκόσμιας πολιτικής, που έχουν αδυναμία στους άφραγκους κι όχι στους φραγκάτους όπως οι κυρίες των παραδείσων της ηδονής.
Όμως εκείνο στο οποίο είμαι αδιάβαστος κι ούτε μπορώ να το προσδιορίσω, είναι πως κατάφερε η σημερινή Υπερεθνική Οικονομική Ολιγαρχία να επιβάλλει στυγνά και στεγνά την εξουσία της, χωρίς να κρατήσει στα χέρια της ένα φυσικό βούδρουλα. Χωρίς το χωροφύλακα ν’ ανεμίζει το βούνευρον και χωρίς τον τραμπούκο να κρατά και να βαρά με χλωρά σουρλέικα πλατανόξυλα. Για παράδειγμα το τελευταίο καιρό ο βούρδουλας ονομάζεται COVID -19. Ανεξάρτητα αν είναι «μάστιγα του Θεού» ή εργαστηριακό κατασκεύασμα, σημασία έχει ότι μας μαστιγώνει ανηλεώς ένα χρόνο τώρα
