Φέτος όλοι μας – ως Έλληνες – που εορτάζομε τα 200 χρόνια της Επανάστασής μας. διατελούμε σε αγωνιστική έξαρση και πατριωτική έξαψη. Σαν σήμερα στις 14 Ιουλίου το 1789 έγινε η Γαλλική Επανάσταση, με αποτέλεσμα η σημερινή μέρα να είναι μέρα επετειακή και σημαντική, όχι μόνο για τους Γάλλους, αλλά και για όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα, γιατί αυτήν την ημέρα δεν έπεσε μόνο η Βαστίλη των Λουδοβίκων και των φεουδαρχών, αλλά υπέστη την οριστική στρατηγική του ήττα ο Μεσαίωνας και η Θεοκρατία.
Μια ατελής -και κάπως ευτελής- μίμηση της 14ης Ιουλίου είναι η δική μας 25η Μαρτίου, που εξερράγη η εθνική μας Επανάσταση με την οποία αντικαταστήσαμε την Οθωμανική δεσποτεία με την Δυτική επικυριαρχία, χωρίς να πετύχουμε σχεδόν τίποτα από τα δικά τους πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά επιτεύγματα, που καρπώνονται αυτοί λόγω των νικηφόρων αστικών επαναστάσεων.
Οι αστοί επαναστάτες του Ροβεσπιέρου και του Μαρά, επαγγέλθηκαν ισότητα κι ελευθερία γνωρίζοντας -ίσως- ότι η ισότητα φαλκιδεύει την ελευθερία και η ελευθερία αντιστρατεύεται την ισότητα. Γι΄ αυτό και στάθηκαν μόνο στην ισότητα απέναντι στο Νόμο, η οποία προσβάλλεται θανάσιμα από την οικονομική ανισότητα.
Στη συνέχεια οι μπολσεβίκικοι επαγγέλθηκαν την οικονομική ισότητα και υλοποίησαν μια ισότητα προς τα κάτω. Ισότητα στη φτώχεια, αφού τη γίδα που ψόφαγε δεν την άρμεγε αυτός που την τάιζε ή δεν την άρμεγε κανένας.
Ο αμερικάνικος –κυρίως- καπιταλισμός επαγγέλθηκε μια οικονομική ισότητα προς τα πάνω, αφήνοντας όμως από κάτω χιλιάδες φτωχούς και δυστυχισμένους. Ο καθένας, άμα αγωνιστεί, μπορεί να βυζάξει ένα γιδοβύζι, οι λίγοι όμως αρμέγουν ανενόχλητοι όλη τη στάνη.
Στο δύσκολο αυτό πρόβλημα οι θεολόγοι, πριν απ΄ όλους, φέρθηκαν έξυπνα και κήρυξαν την ισότητα απέναντι στο Θεό, γιατί κανένας δεν μπορεί να τα βάλει μαζί Του και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα. Η ισότητά τους σταματά στον ουρανό, εκεί όπου δια στόματος του Αποστόλου Παύλου “oυκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ”, όμως επί γης (πάλι δια στόματος Αποστόλου Παύλου) πρέπει: “οι δούλοι να υπακούουν τοις κυρίοις κατά σάρκα μετά φόβου και τρόμου εν απλότητι της καρδίας ημών ως τω Χριστώ, μετ’ ευνοίας δουλεύοντες ως τω Κυρίω”.
Ισότητα και δικαιοσύνη δεν συμβαδίζουν γιατί όλα τα δάχτυλα ίσα δεν είναι, όμως και ανισότητα και δικαιοσύνη δεν συμβιβάζονται γιατί είναι δίκαιο όλοι να τρώνε. Έτσι κι αλλιώς το τίμημα το πληρώνει η Δικαιοσύνη, γι΄ αυτό έχει δίκιο ο ποιητής όταν λέει: “της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ” γιατί επί γης η δικαιοσύνη είναι ακατανόητη.
Έφτασα εξήντα τεσσάρων χρονών κι αντί να βγάλω κάποια άκρη στη –λεγόμενη- προοδευτική κατεύθυνση, η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο.
Πάντως τα γεγονότα μετά τη Βαστίλη, στη συνέχεια η μπολσεβίκικη σατραπεία του Στάλιν και σήμερα ο επελαύνων εξανδραποδισμός του λαού, που προσβάλλει καίρια ως και την χριστιανική κατάκτηση της ισότητας των ανθρώπων απέναντι στο Θεό, με κάνει να βλέπω τον Παύλο με επιείκεια και να θαυμάζω τη σοφία του!
