“Ζητώ δημόσια συγγνώμη”
Τα πάντα ξεκινούν από τις αξίες. Ο κόσμος ακούει αξία και το μυαλό του πηγαίνει σε χρηματιστήρια, ομόλογα, τζίρο, ισοτιμίες. Το μυαλό δεν πηγαίνει στην ανθρώπινη τιμή που ποδοπατιέται καθημερινά στους δρόμους των πόλεων, από την ανεργία, την απομόνωση, την στέρηση της ελευθερίας. Το πρόβλημα ξεκινά από την στιγμή που η αξία του κουστουμιού ξεπερνά την αξία του ανθρώπου που το φοράει.
(…)
Τι θέλουν, λοιπόν, τα παιδιά αυτά, τα παιδιά που βγαίνουν εκατοντάδες άνεργα από τις σχολές, αυτά τα παιδιά που ως πολιτικοί τούς τάζουμε τον ουρανό με τ’ άστρα, χωρίς να υπολογίζουμε πως μία μέρα αυτά θα σταματήσουν να λάμπουν. Αυτά τα παιδιά που, αντί να μαθαίνουνε για τον ξεριζωμό της Κύπρου και τη γενοκτονία των Ποντίων, μελετούν τα στατιστικά της παραγωγής βαμβακιού το 1920.
(…)
Το μοναδικό πράγμα που θέλω να ζητήσω από ‘σας που παραμένετε είναι να δώσετε πίσω στα παιδιά το δικαίωμα στην ελπίδα! Αυτά τα παιδιά χρειάζονται όσο τίποτα άλλο το δικαίωμα στην ελπίδα, τα παιδιά οφείλουν να ονειρεύονται! Ο δικός μας εφιάλτης είναι να μην πάψουν ποτέ αυτά τα παιδιά να ονειρεύονται!
(…)
Ήρθε ο καιρός να πάψω πλέον να λέω ναι σε όλα. Παραδίδω, λοιπόν, αυτό το βήμα στις αξίες που το γέννησαν, παραδίδω αυτό το πνεύμα στους σοφούς που το δυνάμωσαν, παραδίδω αυτή τη θέση στον επόμενο δημοκράτη. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς είναι να εκφωνήσεις το τελευταίο σου λόγο στη Βουλή. Από τη μία νιώθω συγκίνηση και από την άλλη απέχθεια ακόμη και για το ξύλο του εδράνου που ακουμπώ τόση ώρα.
(…)
Έσφαλλα, αγαπητοί θεατές! Έσφαλα και ζητώ δημόσια συγνώμη, όχι μόνο γιατί άφησα να με παρασύρει η σαγήνη της εξουσίας και η ασυγκράτητη φιλοδοξία, αλλά γιατί παραμέρισα τα ίδια μου τα πιστεύω, την ίδια μου την ψυχή. Φόρεσα ένα προσωπείο και ξεχάστηκα πίσω απ΄ αυτό. Όχι μόνο παρέλειψα να προσφέρω όσα μπορούσα, αλλά μεταμορφώθηκα σε έναν άλλον εαυτό, σε κάποιον που δεν είμαι εγώ και που δεν έχω και καμία όρεξη να γνωρίσω παραπάνω. Νομίζω, λοιπόν, ότι τώρα είναι η στιγμή τα αποσιωπητικά της πολιτικής μου ζωής να γίνουνε μία τελεία που έπρεπε να χει μπει εδώ και καιρό. Καθυστέρησα κύριοι συνάδελφοι το ξέρω. Καθυστέρησα γιατί όταν βγω από αυτή την αίθουσα, απ’ αυτό το σκοτάδι, η μόνη μου ελπίδα είναι ότι έξω πλέον θα έχει ξημερώσει.
Θεατρικό έργο: “Εκτός Ύλης”, ερμηνευτής: Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Ελληνικό Κοινοβούλιο, Σεπτέμβριος 2018.
