Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Οι έρωτές μας για τη φτερωτή πανίδα ήταν καθολική προς κάθε κρεοφόρον και τρωγόμενον, εξαιρούνταν οι κότες γιατί ήταν δεσποζόμενες και με τ΄ άλλα, δηλ. τα μη τρωγόμενα, είχαμε μια απλή γνωριμία. Από τα δεύτερα κάποια μας προκαλούσαν το θαυμασμό, όπως ο αετός, που είχε εξαφανιστεί και κανένας δεν είδε ποτέ κανέναν να άρχει και να κανοναρχεί τους αιθέρες. Επίσης το γεράκι και το σαΐνι, παρά του ότι μας έτρωγαν τις κότες, μας ήταν ιδιαίτερα συμπαθή. Οι γκιώνηδες κι οι κουκουβάγιες, ως νυκτόβια, ήταν περιβεβλημένα μ΄ έναν πέπλο μυστηρίου, μάλιστα ήταν συκοφαντημένα ως χαροπούλια. Τα κοράκια και τα όρνια μάς ήταν αδιάφορα έως εχθρικά, ιδιαίτερα –και κακώς- τα πτωματοφάγα λυκόορνα. Τα όρνια ως απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί είχαν τα πρωτεία έναντι όλων, και του μπούφου μη εξαιρουμένου. Μάλιστα, στα χωριά μας ήταν και τοπικά προσδιορισμένα. Κορυφαία ήταν τα όρνια της Κλεισούρας και της Βαράσοβας. Τώρα δυστυχώς εξαφανίστηκαν και μαζί τους χάθηκε και μια καλή παιδαγωγική παρομοίωση.
Από τα τρωγόμενα οι πρίγκιπες των στομαχιών μας ήταν οι κυριαρίνες και τα κοτσύφια, που είχαν και τους φτωχούς τους συγγενείς, με σχετικά μικρή κρεοφορία, που ήταν τα γκζάκια και τα ψευδά για τις πρώτες και τα γομαρότσιωνα για τα δεύτερα. Ενδιαφέρον κρεοφαγικό, χωρίς όμως καμιά νοστιμιά είχαν και οι κίσσες. Πάντως εμείς, ως παιδιά και εκκολαπτόμενοι κυνηγοί, στο στόχαστρό μας είχαμε όσα πουλιά κυνηγιόνταν χωρίς πυροβόλο όπλο, δηλαδή με αγκίστρια, παγίδες και λάστιχα.
Τα πουλιά που απαιτούσαν πυροβόλο όπλο σκυλιά κ.λπ. ήταν για τους μεγάλους απαιτητικούς και εξειδικευμένους κυνηγούς. Αυτά ήταν οι ενδημικές πέρδικες και οι διαβατικές φάσες. Ήταν πουλιά που το φυσίγγιο δεν πήγαινε χαμένο, γιατί τότε δεν περίσσευαν τα φυσίγγια για να τουφεκάνε στο γάμο του Καραγκιόζη.
Αξίζει τον κόπο να σταματήσουμε λίγο στην πολυτραγουδισμένη πέρδικα. Δεν είναι πουλί εύκολο στο κυνήγι, ξέρει να φυλάγεται πολύ καλά και να παραπλανά αποτελεσματικά τους διώκτες της. Είναι πανέμορφο, πραγματικό διαμάντι των βουνοκορφών μας και πανάξιο ταίρι του βασιλιά μας αετού, ο οποίος εξαφανίστηκε πριν την έκπτωση των δικών μας Γλύγκσπουργκ. Έτσι εδώ και δεκαετίες η πέρδικα δεν έχει το αντίστοιχο ποιητικό της ταίρι. Αυτό το ουράνιο πλάσμα, ανεβάζει την κυνηγετική αδρεναλίνη των κυνηγών και πανηγυρίζουν όταν τη σκοτώνουν, περισσότερο κι από τις ληστρικές συμμορίες του παρελθόντος, όταν συλλάμβαναν και αποκεφάλιζαν τους πρωτανθούς των ελεύθερων βουνών μας.
Τέλος εκτός από τα φυσικά πουλιά αγαπούσαμε και τα κατ΄ ονομασίαν πουλιά, όπως το… πουλάκι της φωτογραφικής μηχανής, όμως υπήρχαν και τα κακά πουλιά, όπως αυτά που, ως μικρούς, μαρτυρούσαν τις ζαβολιές μας και το πιο κακό, για πολλούς από μας, μας ήρθε το 1967 και εξαφανίστηκε το 1974. Ήταν το πουλί της Χούντας, που δεν τρωγότανε με τίποτα!
