Με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων απ’ την Επανάσταση του ‘21, προετοιμάστηκαν γιορτές, δράσεις, διθύραμβοι για τους δοξασμένους εκείνης της εποχής. Το πνεύμα αυτής της επετείου διέπεται όμως από τον καθολικό σεβασμό στην ιστορία μας ως έθνος, αλλά και το πώς θα οραματισθούμε το μέλλον από εδώ και μπρός; Δύσκολη απάντηση. Αλλά τις περισσότερες απαντήσεις τις πήρα μέσα από ένα πρόσφατο άρθρο (30/3) στον ημερήσιο και διαδικτυακό τύπου του αγαπητού φίλου, Καθηγητή Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, πολιτικού και συγγραφέα, Γιάννη Πανούση, ο οποίος δεν ξέχασε ν’ αναφέρει και τον Κατσαντώνη. Το άρθρο του που δημοσιεύω αυτούσιο με την έγκρισή του, αλλάζοντας μόνο τον τίτλο στο άρθρο μου κι αυτό παρμένο μέσα απ’ τις γραμμές της δικής του συγκεκριμένης αρθρογραφίας:

«Αγώνας χωρίς αλήθεια ή αλήθεια χωρίς αγώνα;»

Η κυκλικότητα της ιστορίας ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με τις ιδεολογικές μετα-στροφές των στρατευμένων ιστορικών.

«Ο λαός δεν ξεχνά να σιγοτραγουδά τα κατορθώματα των ηρώων του», Κώστας Μπουμπουρής, «Κατσαντώνης, εποποιία και θρύλος».

Η διδακτική ιστορία και όχι «η διδακτική της ιστορίας» την οποία έχουν εργαλειοποιήσει διάφοροι «δήθεν γεφυροποιοί των λαών» και οι οποίοι συγχέουν εκ προ-θέσεως Ιστορία και πολιτική ένταξη, δεν αποτελεί καμουφλαρισμένο εγχειρίδιο προπαγάνδας οποιουδήποτε κόμματος. Απλά η Ιστορία μας διδάσκει το γιατί και το πώς έγιναν λάθη ηγεσιών και λαού με αρνητικά αποτελέσματα για την πατρίδα.

Μας διδάσκει και δεν διδάσκουμε εμείς, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς. Σε κάθε περίπτωση η ιστορική γνώση δίχως αίσθηση εθνικής ευαισθησίας ή ταύτιση της ιστορικής αλήθειας (sic) με δοξασίες, εμμονές ή ενδοεπιστημονικές αντιπαραθέσεις μάλλον κακό κάνει στην αυτογνωσία ενός λαού.

Η κυκλικότητα της ιστορίας ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με τις ιδεολογικές μετα-στροφές των στρατευμένων ιστορικών, είτε αυτοί στηρίζουν μια συντηρητική/παραδοσιακή εκδοχή, είτε προβάλλουν μια προοδευτική/νεωτερική προσέγγιση. Λόγω των παρεπόμενων της Εθνικής Παλιγγενεσίας της 25ης Μαρτίου θέλω να διευκρινίσω κάποια αυτονόητα για τους ανήκοντες στην συνταγματική αριστερά.

Είμαι υπέρ των λαών που δεν μισούν τους άλλους λαούς, αλλά και υπέρ των λαών που αγαπούν το δικό τους λαό. Ο ελληνικός λαός (εάν τέτοιος πράγματι υπάρχει και λειτουργεί εν έτει 2021) επιδεικνύει περίεργη, και συχνά παράλογη συμπεριφορά. Μοιάζει να συντάσσεται με τα δίκαια (;) αιτήματα των άλλων λαών και ν’ αποτάσσεται οτιδήποτε σχετίζεται με τις ιστορικές/πολιτικές παρακαταθήκες της Ελληνικής Ιστορίας από το 1821 και μετά.

Ένας λαός χωρίς Ελλάδα; Ένας άπατρις λαός, οποίος χειροκροτεί όσους αυτομολούν, που δοξολογεί τους ριψάσπιδες, που αγιοποιεί τους διπρόσωπους και δυσπιστεί απέναντι στους καθαρούς. Απάντηση σε αυτά ούτε ο θεός της Ελλάδας, τον οποίο συχνά επικαλούμαστε (κυρίως όταν τα έχουμε κάνει θάλασσα), δεν θα μπορούσε να δώσει.

Για να είμαι σίγουρος. Αυτός ο λαός πρέπει να εξετασθεί από την Μικροβιολογία της Ιστορίας, μήπως ακόμα τρέχει στο αίμα του η ορμόνη του διχασμού.

ΥΓ. «Αγάπες μου ανεθνικές και ταξικά μου μίση»,

      (Κ.Μαρδάς, Και τι είν’ ωρέ ο θάνατος μπρος στην ασυμμετρία)

ΥΓ.2 «Είναι νύχτες που με ξυπνούν φωνές και μ’ αγκαλιάζουν να πληρώνω χρέη  σε τιμή  πατρίδας»…….

«Πατρίδα είναι η αλήθεια μας και η συγκίνησή μας», (Διονύσης Καρατζάς, Αντίθεση).-

      Από ‘μας Καλή και ανώδυνη Ανάσταση σε όλους !

                                             Κώστας Μπουμπουρής

                                        Αστυν.Δ/ντής ε.α.- Συγγραφέας

                                            (k.boubouris@yahoo.gr)