«….Βρίσκομαι το φθινόπωρο του 1964 στις Σέρρες για συναυλία. Οι φαντάροι ουρά μπροστά στο θέατρο, δεν έχουν λεφτά για εισιτήριο. –Να μπούνε τζάμπα, λέω.  

 -Πρέπει να πληρώσουν το φόρο, λέει ο εφοριακός, καθοδηγούμενος  απ’ τους ασφαλίτες που είναι πλάι του.

-Μετράτε τα κεφάλια και πληρώνω εγώ τους απαντώ.

Εκείνη τη στιγμή, μπροστά στο δισκάδικο που ήταν απέναντι από το θέατρο, βλέπω να σχηματίζεται μεγάλη ουρά.

– Περί τίνος πρόκειται, ερωτώ. – Ήρθε ο δίσκος του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, μου λένε.

Χάρηκα. Τότε βλέπω να μπαίνει πίσω-πίσω στην ουρά ένας χωριάτης μαζί με το μουλάρι του. Περίεργο! Τον πλησιάζω. – Πατριώτη, του λέω, γιατί κάθεσαι στην ουρά; Τι πουλάνε στο μαγαζί ;

Αφού με κοίταξε από πάνω ως κάτω, τέλος αποφάσισε να μου μιλήσει. Είχε φαίνεται, το φόβο πως μπορεί να είμαι ασφαλίτης.

-Μάθαμε στο χωριό ότι σήμερα θα’ ρθει στις Σέρρες το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ και το χωριό μ’ έστειλε ν’ αγοράσω το δίσκο…

Σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, ‘’άραγες υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό να κάνεις  στη ζωή σου; Μήπως αυτό είναι η κορυφή;’’ (Από την ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, όπως την έγραψε ο Μίκης).

Ένας χρόνος χωρίς τον Μίκη! Τι να γράψουμε εμείς για τον Μίκη του λαού και όλου του κόσμου … Είμαστε πάρα πολύ μικροί μπροστά του!

Έγραψαν άλλοι όμως, που τον έζησαν από κοντά, που συνεργάστηκαν ή φυλακίστηκαν μαζί του για τις ίδιες ιδέες. Θα γράψει  ο Δημήτρης Χριστοδούλου έναν απ’ τους συνταρακτικότερους ορισμούς για την ποίηση, για κάθε είδους ποίηση, για το ποιητικό γεγονός: «…Ποίηση είναι ένα φίλτρο μετατροπής του τρόμου σε ρυθμό. Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι το ελληνικό φίλτρο μετατροπής του τρόμου σε ρυθμό, όχι μόνο ως μουσικός, όχι μόνο ως πνευματική προσωπικότητα, αλλά ως μείζων αυτοβιογράφος.

Κάποτε όταν θα κοιτάμε τα πράγματα από απόσταση, θα διαπιστώνουμε ότι το αυτοβιογραφικό του έργο δεν είναι μονάχα μια κατάθεση πληροφοριών, αλλά μια κατάθεση ευφυίας  και ταυτοχρόνως μια κατάθεση ψυχής και αίματος που μπορεί να τροφοδοτήσει γενιές ανθρώπων.

Αλλά δεν είναι μόνο φίλτρο ελληνικής μετατροπής  του τρόμου σε ρυθμό, για το πνευματικό και μουσικό του έργο. Ο Μίκης αξιώθηκε να γίνει το ίδιο του το σώμα, τρόπος και μετατροπή του τρόμου σε ρυθμό. Έχει τα σημάδια της ελληνικής ιστορίας πάνω στο σώμα του. Το σώμα του χαράχτηκε  απ’ την εμφύλια σύρραξη, χαράχτηκε από την τυραννίδα, χαράχτηκε από τις αντικρουόμενες και αντίπαλες σ’ αυτό τον κόσμο, μοιραίες αντιφάσεις αυτού του λαού και είναι ένα παλίμψηστο  της ιστορίας μας… Η μουσική του Μίκη είναι μια στιγμή ωριμότητας αυτού του λαού και μια στιγμή της ιστορικής του συνείδησης…»

Εμείς τι άλλο θα μπορούσαμε να πούμε για τον Μίκη, τον Μέγιστο, τον καβαλάρη του Ουρανού!  

                                        Κώστας Μπουμπουρής  

                                      Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας

                                           (k.boubouris@yahoo.gr