Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, γεννημένος στη Λευκάδα, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, επικός ποιητής, από τους σημαντικότερους του 19ου αιώνα. Διέθετε μια πατριωτική ρωμαλεότητα, έναν απέραντο πατριωτισμό με αχαλίνωτη φαντασία. Χαρακτηρίστηκε στην εποχή του, ως εθνικός ποιητής, καθόσον ύμνησε τους Κλεφταρματολούς και τους ήρωες του ’21 και τον θάνατό τους, όσο κανείς άλλος.

Αγωνιστής για την ένωση των Ιονίων νήσων με την Ελλάδα, εξελέγη δυο φορές βουλευτής Λευκάδας στην Ιόνιο βουλή με το κόμμα των Ριζοσπαστών. Ιστορικές έχουν μείνει οι αγορεύσεις του στη βουλή υπέρ του «καταπιεσμένου τρισάθλιου λαού» και κατά της κρατικής διαφθοράς και καταδυνάστευσης : «…’Οτε ο τρισάθλιος ούτος λαός, κρίμασι οις οίδε Κύριος, στερείται τον επιούσιον άρτον. Τι επιζητείτε κύριοι, δια των προτεινομένων φόρων; Αναντιρρήτως θέλετε να αυξήσετε τους πόρους της Επικρατείας και δεν γνωρίζετε σεις, ότι οι πόροι ούτοι υπάρχουσι, ότι ο θεός της Ελλάδος επεδαψίλευσε αυτούς αφθόνους, αλλά ότι μέχρι τούδε αναιδώς εκλάπησαν ή κατεσωτεύθησαν !  Σας κατέλαβε η μονομανία των οικονομιών… Η κυβέρνησις δια της διαγωγής αυτής ομοιάζει προς εκείνον όστις χάριν ελεημοσύνης, δήθεν ήθελε προσφέρει εις τους πένητας αντί άρτου πολυτελή καρυκεύματα. Ότι τοιαύτα μέτρα ημείς θέλομεν θεωρήσει ως αληθή εμπαιγμόν , ενόσο βλέπομεν κατασπαταλημένην την περιουσίαν του Έθνους και δι’ αυτής τρεφομένους τους λύκους της πολιτείας…» (Αγόρευσή του στη βουλή στις 11-10-1865).

Από τις μεγαλύτερες καταξιώσεις του σπουδαίου ανδρός ίσως ήταν και ο θαυμασμός του από τον  Κωστή Παλαμά (1859-1943), ο οποίος έχει γράψει για τον Βαλαωρίτη:

«…Στα 1876, ένα δειλινό Κυριακής, σε μια εθνική γιορτή που αντάμωνε τους Αθηναίους, πρώτη φορά τον έβλεπα και τον γνώρισα από ένα συμφοιτητή μου, τον Χαρίδημο: ‘’Να, ο Βαλαωρίτης !’’ Τον είδα; Καλά, καλά όχι. Δεν πρόφτασα να ξεχωρίσω, τίποτε άλλο του ανθρώπου, γιατί από πίσω τον έβλεπα, ακουμπισμένο στην πόρτα μιας άμαξας. Σαν σύνολο, πλατύ, μεγαλόκορμο, ράχη και ώμους με στέρεο περπάτημα που δίνανε και στην πρώτη και στη γοργότερη ματιά, την εντύπωση ενός άνδρα αθλητικά πλασμένου, σαν επίτηδες καμωμένου για τους αγώνες… Καλή μου τύχη μ’ έφερε από τον Χαρίδημο, που γνώριζε την αγάπη μου για την ποίηση… Κρυφοτράβηξε από την βιβλιοθήκη του και μου δάνεισε δυο καλοδεμένους τόμους, «Τα μνημόσυνα», την «Κυρά Φροσύνη», τον «Θανάση Διάκο» και τον «Αστραπόγιαννο» . Από τότε οι επικοί στίχοι των έργων του Βαλαωρίτη με υπνώτισαν !»

Λόγια απλά, γεμάτα ειλικρίνεια, από έναν πνευματικό ογκόλιθο του 20ου αιώνα, τον μετέπειτα εθνικό μας ποιητή, Κωστή Παλαμά !  

                                                   Κώστας Μπουμπουρής

                                                  Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας

                                                      (k.boubouris@yahoo.gr)