Η Ελλάδα είναι οι γεύσεις και τα αρώματα. Εκτός της πλούσιας ιστορίας του τόπου μας, η χώρα μας είναι από τις λίγες, που στο μυαλό κάθε επισκέπτη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη γαστρονομία της. Ο όρος γαστρονομία βέβαια είναι πολύ λίγος για να περιγράψει ολοκληρωτικά αυτή την ιδιαιτερότητα της χώρας μας. Ο λόγος είναι, ότι οι γεωγραφικές και κλιματικές ιδιαιτερότητες κάθε πόλης, κάθε χωριού και οικισμού, που απαρτίζει την Ελλάδα διαμόρφωσαν τη γενικότερη νοοτροπία του λαού μας με αντίκρισμα και στο διατροφικό επίπεδο.
Η νοοτροπία αποτυπώνεται στα παραδοσιακά προϊόντα
Η ομορφιά αυτής της ξεχωριστής νοοτροπίας είναι με πόση φροντίδα φέρονταν στη φύση και τα ζώα, με σκοπό να μπορούν να ξαναπάρουν τα αγαθά τους, αλλά και με πόση σύνεση αξιοποιούσαν κάθετι που τους παρέχονταν από τον τόπο τους, ώστε να μην πάει τίποτα αναξιοποίητο. Αυτή είναι η πεμπτουσία της ελληνικής μεσογειακής διατροφής, στη νοοτροπία της οποίας τόσοι πολλοί, ακόμη και στο εξωτερικό, έχουν μυηθεί ή έρχονται στη χώρα μας για να γευθούν. Αυτό είναι που κάνει τα παραδοσιακά προϊόντα της χώρας μας περιζήτητα εντός και στο εξωτερικό.
Γλυκές γεύσεις, γλυκές αναμνήσεις
Όταν ακούει κανείς παραδοσιακά προϊόντα ο νους του πηγαίνει απευθείας στις γιαγιάδες μας. Από εκείνες πήραμε τόσες υπέροχες αναμνήσεις συνδυασμένες με υπέροχες γεύσεις. Αδιαπραγμάτευτη συνθήκη της ελληνικής κοινωνίας: κάθε ιδιαίτερη στιγμή, από χαρά μέχρι λύπη, συνοδεύεται και από κάποιο φαγητό, γλυκό, κάποια γεύση. Μπορεί να διαφέρει το είδος, αλλά σε κάθε μα κάθε σπίτι, σε οποιαδήποτε γωνιά της Ελλάδας, παρασκευάζονταν γλυκά κουταλιού. Μπορεί οι νοικοκυρές στον κάμπο και τα νησιά να έφτιαχναν περισσότερο το κεράσι και τα εσπεριδοειδή. Μπορεί στα βουνά να έφτιαχναν περισσότερο το καρυδάκι και το κάστανο.
Όποια κι αν ήταν η επιλογή, δεν υπάρχει σπίτι για σπίτι, που να μην έχει μυρίσει από τα αρώματα των εκλεκτών καρπών και φρούτων ή από το σιρόπι, που δένει. Παιδιά που περιτριγυρίζουν γιαγιάδες και μαμάδες το καλοκαίρι, καθώς καθαρίζουν τα βύσσινα, αφού το εν λόγω γλυκό θα τους δώσει και την υπέροχη βυσσινάδα και το γλυκό. Γυναίκες, που αποφάσισουν όλες μαζί να μαυρίσουν τα δάχτυλά τους καθαρίζοντας τα καρυδάκια πριν τα βράσουν και λέγοντας ιστορίες διασκεδάζοντας ταυτόχρονα με την ετοιμασία του γλυκού.
Η εξέλιξη της παράδοσης
Όλα αυτά συμβάινουν ακολουθώντας τα μονοπάτια της παράδοσης. Εκείνη είναι η αφετηρία. Στη συνετή νοοτροπία του λαού μας ωστόσο διακρίνεται κι εκείνο το ιδιαίτερο, ρευστό στοιχείο της προσαρμοστικότητας και της αποδοχής. Προσαρομογή σε νέες συνθήκες, που μπορεί να παρουσιάζονται, με σκοπό τη συνέχιση. Αποδοχή κι ευρύνοια σε νέες ιδέες, που θα οδηγήσουν στην πολυπόθητη εξέλιξη. Οι μαρμελάδες είναι αναπόσπαστο στοιχείο της διατροφής πολλών λαών. Στη βόρεια κλίματα μπορεί να έχουν τα διαφόρων λογής μούρα, εμείς έχουμε τα δικά μας μεσογειακά φρούτα… ό,τι κι αν έχει κανείς ο στόχος ήταν η συντήρηση των φρούτων με τρόπο γευστικό. Οι Ινδοί πάλι είχαν τις αλμυρές, γλυκόξινες σάλτσες- μαρμελάδες, τις οποίες υιοθέτησαν οι Βρετανοί. Με τα πολλά και με τα λίγα ο διορατικός λαός μας πήρε ό,τι πιο φρέσκο έχει να δώσει η πλούσια φύση μας, έκανε τολμηρούς συνδυασμούς κι έφτασε και στη χώρα μας το chutney.
Και κάπως έτσι η χώρα μας συνεχίζει να εκπλήσσει γευστικά απαιτητικούς ουρανίσκους. Και κάπως έτσι φτάσαμε στη σύγχρονη, νέα, ελληνική κουζίνα.
