Γράφει ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος
Συγγραφέας, Αρθρογράφος & Ραδιοφωνικός Παραγωγός, theofanhspap@outlook.com
Γιώργος Χρονάς, Πάντα είναι Αύγουστος
Πάντα είναι Αύγουστος
Το χώρισμα ανάμεσα στα δωμάτια
Ξύλο μαυρισμένο.
Πάντα η φωτογραφία στον κίτρινο τοίχο
Δείχνει τη συνάντηση στο ποτάμι
Την ώρα που ο ήλιος μετέωρος ανάμεσα
Από δέντρα και άμμο ναρκισσεύεται
Στο νερό.
Πάντα φτάνει το τρένο στον σταθμό
Οι πρώτες φωνές στους διαδρόμους, το πρώτο τσιγάρο, τα μεγάφωνα
Οι απίστευτες ματιές της Κυριακής για ένα ταξίδι στη μυθολογία
Το πλήθος, τα χέρια, τα μέλη, τα μάτια των υπνωτιστών.
Πάντα είναι Αύγουστος
Η μητέρα σου στο διπλανό δωμάτιο ξερνάει και συ αγωνίζεσαι
Για τη μετατόπιση ανάμεσα από λίμνες, έλη, νεκρούς
Σε βιβλία χημείας και φυσικής που τα οφείλεις τον Σεπτέμβρη
Σε σώματα απέραντα ανέπαφων
Που διατηρούνται στη ζωή
Με τη μυθολογία του Αυγούστου
– Ο πατέρας σου υπέγραψε πριν από λίγο
Δεν μπορείς να φύγεις
Είναι Αύγουστος.
Χάρης Μεγαλυνός, Καλοκαιρινά παπούτσια
Δεν λυπάμαι τους κήπους
και τις δεξαμενές στα απομακρυσμένα κτήματα,
που τα γαβγίζουν αγριόσκυλοι και κυπριά με αλυσίδες. Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια,
που μια βόλτα μ’ αυτά με σήκωσε απ’ τη γη
σ’ ένα καινούργιο ύψωμα.
Δεν λυπάμαι τα φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα,
τις πούλιες ενός γυναικείου φορέματος
που ψεύδονται πως είναι τ’ άστρα της νύχτας.
Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια,
το σέλωμά τους, το κουτί τους,
που μυρίζει ξεχαρβάλωμα και κόλλα UHU.
Δεν λυπάμαι τα φοινικόκλαδα
που θ’ ακουμπούσαν στη θάλασσα κάποτε,
το κατά κύματα στριμωξίδι των εκπτώσεων
για ένα κουπόνι χορτοφαγίας στα mall.
Λυπάμαι μόνο τα καλοκαιρινά παπούτσια
που θα τρίβεται και θα ξεφτίζει το κατσικίσιο δέρμα τους απ’ την κίνηση της ζωής και το αδιανόητο πεπρωμένο.
Βαγγέλης Κάσσος, Μπορεί να είναι καλοκαίρι
μπορεί να είναι καλοκαίρι
τίποτε να μη λείπει από το φως
τα δέντρα τα χαμόγελα οι μουσικές
τα κρυστάλλινα κορίτσια
ο ήλιος να περνά να επιβλέπει
να φροντίζει τους συνδαιτυμόνες
όλα τρυφερά παντοτινά
σαν ερωτική ματιά να κυματίζουν
όταν το κρύο βότσαλο θα πέσει
κι απ’ τη μικρή ραγισματιά
σαν ένα δάκρυ απ’ το τοπίο
θα κυλήσεις έξω
Θωμάς Γκόρπας, Μαγική εικόνα
Αύγουστος Κυριακή,η Ελλάδα πλάι στη θάλασσα:
ήλιος δροσιά πεύκα φαί κρασί κι αγάπη.
Στο πικάπ
έπαιζε ασταμάτητα
του Τσιτσάνη η «Συννεφιασμένη Κυριακή».
Και κανείς δεν είπε ν’αλλάξει ο δίσκος…
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στάχτη του καλοκαιριού
Αυτό το μεσημέρι σε θυμήθηκα
ανάμεσα στις φυλωσσιές, τα στάχια και τον ουρανό
γιατί ήσουν άγγιγμα της θάλασσας που θα ρθει
απ’ τα παράθυρα να σχίσει τη σιωπή, να αιχμαλωτίσει
το φως, μα συλλογίστηκα
όλα είναι στάχτη
Αυτό το απόγευμα, καθώς
κατέβαινα στις ξύλινες εξέδρες και στους κήπους
που πλάγιαζαν σμίγοντας με τον ήλιο, σε κατάλαβα
σελίδες άγραφες, κλειστά τετράδια να μου απλώνεις
κι όλο να στήνεις σκαλωσιές, δε μίλησα
όλα είναι στάχτη
Αυτό το βράδυ που ο αέρας γέμισε
ψιθυρισμούς της θάλασσας στον τσιμεντένιο εξώστη
στην έξαρση της ομορφιάς με αποδεκάτισες
με μια βραχνή κορνέτα, δε σταμάτησα
θα γίνεις στάχτη
Εκεί είναι, Γιώργος Βέης
Για τα καλοκαίρια που έρχονται
για όσα μας υπόσχονται από τώρα
και μας φτιάχνουν τη μέρα
δεν χρειάζεται να περιμένουμε
ας κοιταχτούμε μόνο στα μάτια
όχι βιαστικά κι επιπόλαια
όπως συνήθως συμβαίνει
μ’ εκείνη την ευπρέπεια της συνήθειας
και της παρακμής αυτών των καιρών
αλλά, κρατώντας ο ένας τα χέρια του άλλου
απερίσπαστοι, με αφοσίωση επιτέλους
ας μείνουμε βαθιά μέσα
στο βλέμμα το συντροφικό
γιατί απλούστατα εκεί
με υπομονή
με πίστη ακλόνητη
μας περιμένουν όλα τα καλοκαίρια
από εδώ και πέρα.
