Οι τελευταίες διαδραματιζόμενες εξελίξεις στο χώρο των Πανεπιστημίων με την ιστορία της λεγόμενης Πανεπιστημιακής Αστυνομίας με γυρίζουν (ως πρώην Αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ) αρκετά χρόνια πίσω.

Τον Σεπτέμβρη του 1982, ο πρωθυπουργός της «Αλλαγής», αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, ευφυέστατα ξεκίνησε την «αλλαγή» στα Σώματα ασφαλείας ξεκινώντας από τις Αστυνομικές Ακαδημίες. Από την παιδεία των νέων Αξιωματικών άρχισε αυτή την αλλαγή του εν πολλοίς μετεμφυλιακού καθηγητικού κατεστημένου των Αστυνομικών Σχολών. Ο εκδημοκρατισμός ξεκινούσε με τα «ιερά τέρατα» της άλλης πλευράς, του προοδευτισμού και της Αριστεράς. Με τον Σάκη Καράγιωργα, τον καθηγητή Κοινωνιολογίας, Βασίλη Φίλια, τον Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη, τους Συνταγματολόγους Τσάτσο και Παπαδημητρίου, τον καθηγητή Άλκη Ρήγο και τον νεαρό τότε καθηγητή Εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση.

Την πρώτη μέρα που μπήκε ο καθηγητής Καράγιωργας στο διδακτήριο (με το ένα του χέρι κομμένο από την αντιστασιακή του δράση κατά της Χούντας και τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ), σχεδόν γιουχαΐστηκε από το μισό ακροατήριο των Δοκίμων. Δεν ήταν αποδεκτός από αυτούς που θεωρούσαν την παρουσία του στις Αστυνομικές Σχολές σχεδόν σαν ιεροσυλία. Ο ίδιος όμως το αντιμετώπισε με στωικότητα και μεγαλοπρέπεια, περίπου όπως, το «άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Ο αείμνηστος αυτός καθηγητής ήταν υπέρμαχος των ανοιχτών σπουδών των Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα με τους φοιτητές. Το προσπάθησε μέχρι τέλους, αλλά οι καρεκλοκένταυροι και η γραφειοκρατία της Κατεχάκη τον πολέμησαν. Κι όσο αυτοί τον πολεμούσαν τόσο αυτός το πάλευε! Δεν καθιερώθηκαν τότε οι ανοιχτές σπουδές των αστυνομικών στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, που ήταν και μέχρι πρόσφατα αντικείμενο συζήτησης, αλλά πλέον το θέμα έχει παραπεμφθεί στις καλένδες. Οι καρεκλοκένταυροι τότε της Κατεχάκη και η γραφειοκρατία νίκησαν με το γελοίο επιχείρημα ότι, παρακολουθώντας τα μαθήματα οι αστυνομικοί έξω απ’ τις Σχολές τους θα «γκομένιζαν» με τις φοιτήτριες. Και ο Σάκης Καράγιωργας που τα άκουγε αυτά γελούσε κι έλεγε : «Μακάρι, αυτό δεν είναι καθόλου κακό…». Ο ίδιος συνέχιζε, συνέχιζε την προσφορά με την διδασκαλία του, νιώθοντας το χρέος της γενιάς του. Με τις ιδέες και αξίες αυτών των «ιερών τεράτων» από τότε και μετά γαλουχήθηκε μια γενιά Αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ και η προσπάθειά τους δεν πήγε χαμένη. Από τότε διαλύθηκαν οι κυρίαρχοι μύθοι γύρω από τις σχέσεις της Αστυνομίας με το φοιτητικό και γενικά με το καλώς εννοούμενο κίνημα της  νεολαίας. Μας «γνώρισαν» και τους «γνωρίσαμε», όπως έλεγαν, οι αείμνηστοι Καράγιωργας και ο Βασίλης Φίλιας.

Τώρα που οι αστυνομικοί «μπήκαν» στα πανεπιστήμια ως «Πανεπιστημιακή Αστυνομία» με την προστασία των ΜΑΤ, το πράγμα γύρισε απ’ την ανάποδη. Και κανείς δεν γνωρίζει τι αποτελέσματα θα έχει αυτό το εγχείρημα.

Αυτές τις σκέψεις ανταλλάξαμε διαδικτυακά χθες με τον πρώην συνάδελφό μου, τον Θέμη, σχολιάζοντας, αρκετά απογοητευμένοι από την επικαιρότητα..!   

                                        Κώστας Μπουμπουρής  

                                      Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας

                                           (k.boubouris@yahoo.gr