Στις 24 του μηνός, βραδινές ώρες, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες βρέθηκε νεκρός στη θαλάσσια περιοχή ανοιχτά της Ερέτριας ο Σήφης Βαλυράκης, όταν κατά το μεσημέρι είχε βγει με την βάρκα του για ψάρεμα.

Ο 77χρονος πρώην κατ’ επανάληψη υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ήταν εμβληματική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα και μέλος του ένοπλου κλάδου του ΠΑΚ. Ήταν επί τρία χρόνια  καταζητούμενος από τη Χούντα των Αθηνών για βομβιστικές επιθέσεις και συνελήφθη τελικά το 1971. Βασανίστηκε και φυλακίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Απέδρασε κατά μυθιστορηματικό τρόπο, κόβοντας τα κάγκελα του κελιού του και βραχυκυκλώνοντας όλο το φωτισμό της φυλακής. Στη συνέχεια, έπειτα από περιπέτειες, ανέβηκε στη στέγη ενός τρένου προς τη Γιουγκοσλαβία, αλλά εντοπίστηκε, συνελήφθη και φυλακίστηκε στην Κέρκυρα. Απέδρασε όμως και πάλι, κολυμπώντας μέχρι την Αλβανία, όπου και συνελήφθη ξανά ως κατάσκοπος της Χούντας από το καθεστώς του Χότζα. Γι’ αυτές τις ανήκουστες περιπέτειες και βασανισμούς σε μια από τις λίγες αυτοβιογραφικές του περιπέτειες (στην συγκεκριμένη  βρισκόταν στη Φλωρεντία), διηγείται ο ίδιος:

“…Ανακαλώ στη μνήμη τα περασμένα και προβληματίζομαι για τα μελλούμενα. Θυμάμαι την 21η Απριλίου 1967 στην Ελλάδα, το ξενοκίνητο πραξικόπημα των Συνταγματαρχών.

Θυμάμαι την αντίσταση κατά της στρατιωτικής δικτατορίας, την σύλληψή μου από την ασφάλεια, την απομόνωση, την ”ανάκριση”, την πολύμηνη ”περιποίηση” από την περιβόητη στρατιωτική αστυνομία ΕΑΤ-ΕΣΑ, την βαριά καταδίκη μου από το έκτακτο στρατοδικείο, την φυλακή. Θυμάμαι την απόδρασή μου από τις φυλακές της Κέρκυρας την νύχτα 19 Μαΐου 1971, τον τραυματισμό στο πέσιμο από το πανύψηλο εξωτερικό τοίχο της φυλακής, του συντρόφου μου Μπάμπη Γερωργάκη από την Κοξαρέ Ρεθύμνου. Θυμάμαι το νυχτερινό πέρασμα, κολυμπώντας στο στενό από την Κέρκυρα στην Αλβανία, την σύλληψή μου από την συνοριακή περίπολο των Αλβανών στρατιωτών. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη 3χρονη  καταδίκη μου από ”λαϊκό δικαστήριο” στους Αγίους Σαράντα για την παραβίαση των Αλβανικών συνόρων, τους 18 μήνες στο ”σταλινικό” στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας της Αλβανίας στο Fieri. Δεν ξεχνώ τον πόνο της πείνας, το ψωμί με πριονίδι, τον πόνο του κρύου βουτηγμένου στη λάσπη του χειμώνα, την αφόρητη ζέστη κάτω από την κυματοειδή αμιαντοσανίδα της σκεπής του αλβανικού στρατοπέδου το καλοκαίρι, τα ζωύφια που έστηναν χορό στην ανιπλυσιά μας.

Νοέμβριος 1973, στα μεγάφωνα προπαγάνδας του Εμβέρ Χότζα χλιαρή αναφορά, ταραχές στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα υπάρχουν νεκροί και τραυματίες. Αλλαγή φρουράς στην Αθήνα, πέφτει ο δικτάτορας Παπαδόπουλος. Έρχεται ο δικτάτορας ταξίαρχος Ιωαννίδης. Ο ίδιος αυτοπροσώπως ο διοικητής του στρατοπέδου με καλεί στο γραφείο του! Μου ανακοινώνει επισήμως πως η Αλβανική Βουλή, μου χαρίζει το υπόλοιπο της ποινής μου, με διαβεβαιώνει ότι ελευθερώνομαι, ούτε αυτός το πίστευε! Με ”εξαφανίζουν” στο πουθενά, με παχαίνουν με υπερσίτιση, με ντύνουν με  κουστούμι ”μιας χρήσης” και με φορτώνουν ”cargo” με απόλυτη μυστικότητα, χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, με ένα 5δόλαρο στο χέρι και ”τράνζιτ” στο αεροδρόμιο της Ρώμης, Fumitsino. Ήμουν ελεύθερος, δεν μπορούσα να το πιστέψω! Εκεί συναντήθηκα με τον Αλέκο Παναγούλη. ”Μου θυμίζεις μυρωδιά φυλακής μου λέει ο Αλέκος”… (Μακάρι να υπήρχε χώρος να δημοσιευθεί όλη η φοβερή συνέντευξη). Για την απελευθέρωσή του μεσολάβησε ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, επιστήθιος φίλος και συναγωνιστής του, με τις διπλωματικές σχέσεις που είχε διεθνώς… Αιώνιοι αμφότεροι !                         

                                                      Κώστας Μπουμπουρής

                                                   Αστυν.Δ/ντής ε.α-Συγγραφέας

                                                        (k.boubouris@yahoo.gr)