Χρονογραφήματα

1576

Η πληθυσμιακή αποψίλωση

Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς

Αυτόν τον καιρό κορυφώθηκε η αντιπαράθεση μεταξύ 300 Ευρυτάνων “αντιανεμογεννητριακών” (φανερών, κρυφών και επαμφοτεριζόντων) και 300.000 –Ελλήνων-“ανεμογεννητριακών” Μήδων.

Το σημαντικότερο ίσως επιχείρημα και στρατηγικό πλεονέκτημα των δεύτερων είναι ότι η περιοχή μας είναι Πληθυσμιακά Αποψιλωμένη. Προσωπικά συμφωνώ με αυτό το αυτονόητο επιχείρημα, όμως εκείνο, που εσκεμμένα θέλουν να αγνοούν οι Μήδοι και οι μηδίζοντες είναι ότι αυτή η αποψίλωση είναι φαινόμενο των τελευταίων πενήντα χρόνων. Τούτος ο ιστορικός χρόνος είναι ελάχιστος για να μπορέσει ν΄ ανατρέψει τις χιλιετηρίδες, που τα βουνά έσφυζαν από ζωή και απέπνεαν το “ιερόν φως της ελευθερίας”, γι΄ αυτό ας μη βιάζονται να εκδώσουν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της περιοχής μας και να σκυλεύσουν το ιερό της σκήνωμα. Η ιστορία δε σταματάει στα τυχοδιωκτικά συμφέροντα των μεταπρατών της ιστορίας και των φυσικών μας πόρων. Ακόμα δεν έκλεισε ο κοινωνικός και λαϊκός παραγωγικός κύκλος των βουνών μας, απλά –ίσως- αλλάζει μορφή. Ο ανθρώπινος πολιτισμός μάλλον ξεκίνησε από τα βουνά, και όπως μας το λέει κι ο Ελύτης: “Tα θεμέλιά μου στα βουνά” και στα βουνά ίσως ξαναβρεί καταφύγιο όταν οι ολετήρες του φυσικού μας περιβάλλοντος κάνουν τους κάμπους χειρότερους κι από την αποκρουστική φάτσα των οπισθίων τους!

Όλοι εμείς οι αυτόχθονες, μεταπολεμικοί έφηβοι -και νυν ακόμα μαχόμενοι!- ο καθένας κουβαλά ένα κομμάτι του μαγικού παζλ του διαχρονικού τοπικού μας πολιτισμού. Προσωπικά με τίποτα δεν θέλω να πιστέψω κι ούτε μπορώ να καταλάβω, πως αυτό το μεγαλειώδες πολιτισμικό φανέρωμα των αιώνων μπορεί να αφανιστεί οριστικά σε μισό αιώνα, χωρίς να πληρώσουμε τα επίχειρα της απληστίας των ολιγαρχών και της δικής μας αδιαφορίας, στο βωμό της οκνηρίας μας και έναντι των τριάντα αργυρίων της αμαρτωλής καπιταλιστικής αφθονίας.

Το φυσικό περιβάλλον σ’ όλη την Ευρυτανία, ήταν μια ανοιχτή πόλη με διάσπαρτα μεμονωμένα σπίτια, συνοικισμούς, οικισμούς και κεφαλοχώρια.

Τα χωριά μας, όσα αναπτύσσονταν στη ζώνη των φυλλοβόλων δέντρων δεν ήταν τσιφλικοχώρια με κολλήγους και δούλους, όπως στους κάμπους αλλά κεφαλοχώρια με ελεύθερους και νυχθημερόν αγωνιζόμενους μικρονοικοκυραίους. Τ΄ άλλα τα πάνω από χίλια μέτρα κατοικούνταν από νομάδες κτηνοτρόφους, σαρακατσάνους, βλάχους, αρβανίτες, σλάβους, όλοι όμως με ελληνική εθνική συνείδηση.

Τα θέλουμε τα βουνά μας απείραχτα όχι από στείρο συναισθηματισμό, αλλά από μια αίσθηση ενός βαρύτατου πολιτισμικού, κοινωνικού, οικονομικού και ιστορικού Χρέους. Οι μύωπες ολιγάρχες βλέπουν μόνο μέχρι τη βρώμικη μύτη των συμφερόντων τους, και μετά “γαία πυρί μειχθήτω”. Εμείς βλέπουμε το μέλλον αυτού του τόπου από τη μύτη μας και πέρα, κι όσο πιο μακριά τόσο πιο καθαρά και το κοσμογονικό μας όραμα ορχείται στις ηλιόφωτες γυμνοκορφές και χάνεται στ΄ “άσωτο βάθος τ΄ ουρανού”.

Για ήπιες μορφές ενέργειας μιλούν οι 300.000 για ήπια ανάπτυξη του τόπου μας μιλάμε εμείς. Και τα δυο δεν μπορούν να γίνουν, ή το ενε ή τ΄ άλλο.

Εμείς -οι 300- “αντιανεμογεννητριακοί” έχουμε συμμάχους τα 300.000.000 ψυχές που μέσα στα 10.000 χρόνια του Γεωργικού μας Πολιτισμού –και όχι μόνον- πέρασαν από τα βουνά μας, μόχτησαν, χάρηκαν κι ερωτεύτηκαν και τώρα αναπαύονται στην παλάμη του Θεού.

Τα βουνά μας δεν είναι καθόλου πληθυσμιακά αποψιλωμένα!