Ο εφιάλτης του Πάντα Βρέχει και της Λίμνης Κρεμαστών
Στη σκιά των προσπαθειών που φαινόταν να ανοίγουν τον δρόμο για τουριστική αναγέννηση στην ορεινή Ευρυτανία, η πραγματικότητα αποδεικνύεται πιο ζοφερή. Την ώρα που η Περιφέρεια Στερεάς κάνει λόγο όλα τα τελευταία χρόνια για την τουριστική ανάπτυξη της Ευρυτανίας, είναι πλέον εμφανές πως η εκτροπή των υδάτων της Ευρυτανίας, η άντληση και η ταμιευτική διαχείριση δεν την υπονομεύουν απλώς, αλλά ενδεχομένως καταστρέφουν το ένα ισχυρό «χαρτί» της περιοχής: τον τουρισμό. Από το διάσημο Φαράγγι «Πάντα Βρέχει» στο Καρπενήσι, και την Ποταμιά, μέχρι τις προβλήτες της Επισκοπής, της Φτερόλακκας και των Χρυσόβων στη Λίμνη Κρεμαστών, οι κάτοικοι βλέπουν τη διάθεση των νερών και των τεράστιων αντλησιοταμιευτικών έργων να μετατρέπει τις ζώνες τουριστικής ανάπτυξης σε ζώνες καταστροφής.
Η «οικονομία του νερού» vs Η «οικονομία του τουρισμού»
Η μεταφορά του νερού — η εκτροπή — θεωρείται από πολλούς ως μοχλός «οικονομίας του νερού». Όμως, όταν αυτή έρχεται σε αντιπαράθεση όχι μόνο με τη βιωσιμότητα των κατοίκων της περιοχής αλλά και με την «οικονομία του τουρισμού» — που εξαρτάται από φυσικό τοπίο, υδάτινο σώμα, αισθητική — τότε το αποτέλεσμα μπορεί να είναι καταστροφικό.
Η ανάπτυξη που σχεδιάστηκε για ζώνες τουριστικής ανάπτυξης (όπως η περιοχή Καρπενησίου και η Λίμνη Κρεμαστών) προϋπέθετε σταθερή υδρολογική κατάσταση. Όταν αυτή κλονίζεται, τότε η τουριστική επιχειρηματικότητα υπολογίζει μετά από πού «θα την πατήσει».
Αν δεν σωθεί το νερό, χάνεται ο τουρισμός
Η αναπτυξιακή προοπτική της περιοχής — του Δήμου Καρπενησίου, της Λίμνης Κρεμαστών, των προβλητών της Επισκοπής, Φτερόλακκας, Χρυσόβων — δεν είναι «μάχη για έργα», αλλά «μάχη για νερό». Όσο άριστα και να είναι τα πακέτα χρηματοδότησης, όσο προσεγμένες και να είναι οι δράσεις, χωρίς επαρκές υδάτινο σώμα δεν υπάρχει βιώσιμη τουριστική ανάπτυξη.
Η εκτροπή των νερών δεν είναι απλώς περιβαλλοντικό ζήτημα· είναι και ζήτημα ύπαρξης για τις ζώνες τουριστικής ανάπτυξης. Η τοπική επιχειρηματικότητα, οι μόνιμοι κάτοικοι, η νέα γενιά που επενδύει σε ενοικιαζόμενα δωμάτια και υπαίθριες δραστηριότητες — ζητούν απαντήσεις σήμερα. Και ο χρόνος μετρά αντίστροφα.
Αυτές οι παρεμβάσεις στα νερά της Ευρυτανίας όχι μόνο υπονομεύουν τα μελλοντικά έσοδα και τις θέσεις εργασίας, αλλά ακυρώνουν την ίδια την έννοια της «τουριστικής ζώνης ανάπτυξης» που η Πολεοδομία είχε ορίσει για την περιοχή. Η επιλογή είναι ξεκάθαρη: ή οι υδάτινοι πόροι προστατεύονται — ή ο τουρισμός πεθαίνει.
Η «ζώνη τουριστικής ανάπτυξης» υπό κατάρρευση
Ολόκληρη η ζώνη που ετοιμάζεται να ‘αλωθεί’ από τις τεράστιες αντλησιοταμιεύσεις στη Λίμνη Κρεμαστών, σύμφωνα με το Χωροταξικό της Πολεοδομίας χαρακτηρίζεται ως ζώνη ήπιας τουριστικής ανάπτυξης, αναψυχής και τουρισμού. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα χωματουργικά μεγαθήρια των ανλτησιοταμιεύσεων παρά το τεράστιο εμβαδό και της παραλίμνιας ζώνης στα Κρεμαστά, επιλέχθηκε από τις εταιρείες να υλοποιηθούν ακριβώς σε στη ζώνη τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής. Συγκεκριμένα σχεδιάζονται να μπουν στα σημεία όπου υπάρχουν οι προβλήτες και πραγματοποιούνται οι βαρκάδες της Περιφέρειας το καλοκαίρι και μόλις λίγα μέτρα μακριά από το στο μοναδικής ομορφιάς, πολιτιστικής αξίας για όλη την Ευρυτανία και πόλο έλξης των επισκεπτών, το ιστορικό γεφύρι του Μανώλη!
Παράλληλα, η περιοχή του Δήμου Καρπενησίου με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε ανοδική πορεία και σταθερά στα σχέδια της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας και του Δήμου για τουριστική ανάπτυξη, η κοιλάδα της Ποταμιάς, παράλληλα με τον Καρπενησιώτη ποταμό και το Φαράγγι «Πάντα Βρέχει», απειλούνται. Την μετά ‘Ευρυτος’ εποχή αν τελικά ως Ευρυτάνες επιτρέψουμε να υλοποιηθεί το έργο αυτό, με βεβαιότητα κινδυνεύουν τουλάχιστον να αλλοιωθούν αν όχι να καταστραφούν ως μνημεία φυσικής ομορφιάς, μετά την εκτροπή των δύο ποταμών, Κρικελοπόταμου και Καρπενησιώτη. Απειλή και για την θρησκευτική μνήμη αν το έργο τοποθετηθεί στη θέση ‘Πατήματα’ όπου βρίσκεται το ιστορικό προσκύνημα στο δρόμο για την Ι.Μ. Προυσού και στενά συνδεδεμένο με την θρησκευτική παράδοση της ίδρυσης της.
Όμως τώρα, η φημολογούμενη εκτροπή των υδάτων από τα ποτάμια του Καρπενησίου και τα τεράστια βιομηχανικά έργα στη Λίμνη Κρεμαστών λειτουργούν αντίστροφα: μειώνουν τη στάθμη, αποδυναμώνουν το υδάτινο σώμα, υπονομεύουν τις μεταφορές με σκάφη, καθιστούν τις προβλήτες «άδειες», περιορίζουν την αισθητική και τη χρήση του τοπίου. Κατά συνέπεια, η τουριστική δραστηριότητα — που βασιζόταν σε υδάτινους πόρους, προβλήτες (όπως στην Επισκοπή, Φτερόλακκα, Χρύσοβα) και ήπια ανάπτυξη — βρίσκεται σε κρίση.
