Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής…

24000

Μεγάλη Εβδομάδα ξεκίνησε και για μια ακόμη φορά η κατάνυξη και η προσευχή έρχεται να συναντήσει την τρέλα της καθημερινότητάς μας, ή για να είμαστε πιο ακριβείς η τρελή πραγματικότητα, ξαφνικά θυμάται την πνευματικότητα!

Όπως και να έχει όμως, οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και της Ανάστασης είναι από τις πιο βαθιά συγκλονιστικές του Χριστιανισμού.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, γράφω για αυτές και μπορεί να επαναλαμβάνομαι, για έναν και μοναδικό λόγο. Είναι τέτοια η επίδρασή τους μέσα μου που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δεν συμβαίνει κάθε φορά που μπαίνω στην Εκκλησία, κάτι τέτοιο, για να είμαι ειλικρινής, αλλά συμβαίνει πάντοτε τη Μ. Εβδομάδα.

Σχεδόν τρέχοντας, ανάμεσα σε ένα πολύ πιεσμένο πρόγραμμα και με ένα κεφάλι έτοιμο να ‘σκάσει’, μπήκα στην εκκλησία τη Μ. Δευτέρα να προλάβω έστω και λίγο. Και μόλις βρήκα μια θέση κι έκατσα, ακούστηκε ο ψαλμός που με συνταράσσει πάντα.  

‘Τον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον,
και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ.
Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής,
Φωτοδότα, και Σώσον με’.

Δηλαδή:

Σωτήρα μου, βλέπω στολισμένο το σπίτι του γάμου,
αλλά δεν έχω κατάλληλα ρούχα για να μπω μέσα.
Κάνε λαμπερή τη στολή της ψυχής μου,
Εσύ που δίνεις το Φως, και Σώσε με.

Και ξαφνικά όλα τα υπόλοιπα είναι μάταια. Δεν έχω καμία άλλη σκέψη, καμία άλλη ανάγκη, καμία άλλη έγνοια, παρά μόνο ότι ‘τα ρούχα’ της ψυχής μου δεν είναι καθαρά, δεν είναι λαμπερά, δεν αρμόζουν για να μπω σε αυτό το στολισμένο και υπέρλαμπρο ‘σπίτι’. Η ψυχή λαχταράει για αυτό το φως, είναι κομμάτι αυτού του φωτός, αλλά τα ‘ρούχα’ που καθημερινά ‘υφαίνει’ το σώμα και ο χαρακτήρας της ενσάρκωσής μας δεν είναι και τα πιο αστραφτερά πάντα!

Δεν έχω παρά, ταπεινά, να παρακαλέσω τον Μεγάλο αυτό Σωτήρα, να κάνει λαμπερή τη ‘στολή της ψυχής μου’ για να καταφέρω να πάρω λίγο φως, να μπω έστω και λίγο σε αυτόν τον υπέροχο νυμφώνα…

Όλο αυτό που μου συνέβη, κράτησε μόλις λίγα λεπτά. Αυτή η φράση με ταρακούνησε στιγμιαία και σαν να συνήλθα νοητικά, συναισθηματικά αλλά και σωματικά. Όλη η κούραση και πίεση της ημέρας είχαν χαθεί. Μια εσωτερική χαρά εμφανίστηκε δειλά δειλά και αυτή η ζεστασιά και η σιγουριά που σου δίνει το φως.

Μόλις ένας ψαλμός, ήταν αρκετός για να καταλάβω ότι αυτή τη συνειδητότητα αν είχαμε κάθε μέρα, έστω και για μια στιγμή, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στην ανθρωπότητα. Πόση αγάπη και ευγνωμοσύνη θα νιώθαμε ο ένας για τον άλλον. Πόσο θα αλληλοβοηθιόμασταν για να μπορέσουμε να είμαστε όλοι λαμπεροί και καθαροί, μέσα κι έξω…

Καλή Ανάσταση!

Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα

Εκδότρια