Τρίτη απόγευμα 21 Δεκεμβρίου, σήμερα και περίπου στις 6 μ.μ. ώρα Ελλάδας, ο Ήλιος θα βρεθεί στο χειμερινό ηλιοστάσιο, ξεκινώντας και τυπικά ο φετινός χειμώνας σε ολόκληρο το βόρειο ημισφαίριο. Μάλιστα το χειμερινό ηλιοστάσιο θα συμπέσει σχεδόν με την κορύφωση της τελευταίας βροχής διαττόντων του έτους, των Αρκτίδων.
Το βράδυ του ηλιοστασίου, το πρώτο του χειμώνα, καθώς και τα αμέσως επόμενα θα είναι τα μεγαλύτερα του έτους σε διάρκεια και όταν ο Ήλιος περάσει το χειμερινό ηλιοστάσιο, αρχίζει και πάλι να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά στον ουρανό, με αποτέλεσμα η ημέρα να κερδίζει ξανά το χαμένο «έδαφος», έως ότου στην εαρινή ισημερία το φως και το σκοτάδι έχουν πάλι σχεδόν ίση διάρκεια.
Ο Ήλιος λατρεύτηκε από τους αρχαίους σαν θεός και σχεδόν όλοι οι αρχαίοι λαοί καθιέρωσαν προς τιμή του διάφορες γιορτές, από τους Σκανδιναβούς και Ιρανούς έως τους Μάγια και τους Ίνκας. Σχεδόν παντού, οι μεγαλύτερες γιορτές γίνονταν κατά την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου, που εθεωρείτο η γιορτή της γέννησης του Ήλιου, που σηματοδοτούσε και την έναρξη του νέου έτους.
Κεντρική σημασία για τους Ρωμαίους είχε η γιορτή του «αήττητου Ηλίου» στις 25 Δεκεμβρίου, όταν εορταζόταν ότι ο Ήλιος άρχιζε και πάλι να ανεβαίνει στον ουρανό και έτσι να μεγαλώνουν οι ημέρες. Οι πρώτοι Χριστιανοί στη Ρώμη, οι οποίοι κατέφευγαν κρυφά στις κατακόμβες τους, αποφάσισαν να γιορτάζουν τη γέννηση του Χριστού την ίδια ημερομηνία, στις 25 Δεκεμβρίου, όταν οι Ρωμαίοι ασχολούνταν με τις δικές τους γιορτές των Σατουρναλίων.
Αυτόν τον αήττητο Ήλιο χαιρετίζουμε κι εμείς με μια μεγάλη χαρά, σήμερα που κορυφώνεται το σκοτάδι και λάβαμε το δωράκι μας – τυχαίο; Δεν νομίζω. Γιατί μετά την κορύφωση έρχεται η πτώση. Η νίκη του φωτός. Γιατί ο Ήλιος ο παντογνώστης έχει την ιδιότητα να καίει τα λάθη μας, τις κακίες, τις αδικίες. Να καίει τα σκοτάδια, τα δικά μας και του σύμπαντος…
Όσο και να χαιρόταν το σκοτάδι μέχρι σήμερα, λοιπόν, από αύριο θα αρχίζει να ταράζεται και πάλι, μέχρι να κάνει ξανά τον κύκλο της η ζωή. Αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι ο Ήλιος είναι αυτός που δίνει ζωή και δύναμη, είναι αυτός που δεν μπορείς να του κρυφτείς, είναι αυτός που ξεσκεπάζει όλα όσα κάνουμε και στο τέλος φανερώνει σε κοινή θέα τα καλά, τα στραβά και τα ανάποδα.
Θα πρέπει άλλωστε να παραδεχτούμε κατά κοινή ομολογία ότι παρόλο που ζούμε μία από τις πιο σκοτεινές εποχές των τελευταίων δεκαετιών, με ένα τεράστιο σκοτεινό ‘πέπλο’ να φαίνεται ότι έχει σκεπάσει τα πάντα, ακόμη και την κρίση μας, είναι σοκαριστικό πόσο μαζικά γίνεται το ξεσκέπασμα των σκοταδιών. Άρρωστες καταστάσεις, εγκλήματα και ‘βρωμιές’ κάθε είδους που επί σειρά ετών καλύπτονταν και πολλοί έκαναν τα στραβά μάτια, έρχεται η ώρα που ‘ξεβρακώνονται’ και μάλιστα με πολύ άγριο τρόπο.
Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Τον ‘ήλιο τον ηλιάτορα’, τον αήττητο, τον στρατηλάτη, τον ζωοδότη…
Σήμερα νιώθω τυχερή που σε αυτή την ενσάρκωσή μου, στέκομαι μπροστά στο σκοτάδι κι όχι μέσα του, με σεβασμό αποδέχομαι το ρόλο του και το ευχαριστώ που κάνει τόσο πολύ το φως να λάμψει!
Είπαμε είναι αήττητο…
