Ο Γιάννης Αγιάννης, ο ήρωας στους «Άθλιους»(1845), του Βίκτωρος Ουγκώ. Ένας φτωχός άνδρας που έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί για την αδελφή του και τις ανιψιές του και πλήρωσετην πράξη του μεφυλάκιση. Είναι από τα καλύτερα μυθιστορήματα του συγγραφέα, που θίγουν ζητήματα σκληρότητας του νόμου, τα όρια της δικαιοσύνης, την κοινωνική ανέχεια και τα ανεξάντλητα ψυχικά αποθέματα του ανθρώπου.

Τέτοιοι Αγιάννηδες, όλο και πληθαίνουν στις μέρες μας μέσα στην ανείπωτη παγκόσμια οικονομική και κοινωνική κρίση. Μπορεί να περνούν  στα ψιλά γράμματα, αλλά και η κάθε μια περίπτωση είναι ξεχωριστή, αφήνοντας πίσω της τεράστια διδάγματα. Αλίευσα μια τέτοια περίπτωση από τον απέραντο κόσμο του διαδικτύου, που με ακούμπησε αφάνταστα και θα ήθελα να την μοιραστώ με τον κάθε αναγνώστη, (episodiako blogspot.com) :

«…Ένας 15χρονος πιάστηκε να κλέβει από κατάστημα στην Αμερική. Σε μια προσπάθεια να ξεφύγει, το αγόρι κατέστρεψε ένα ράφι. Συνελήφθη και πήγε στο δικαστήριο. Αφού ο δικαστής άκουσε την υπόθεση, ρώτησε το αγόρι:

-Αλήθεια έκλεψες κάτι; Έκλεψες ψωμί και τυρί και κατέστρεψες το ράφι;

Το αγόρι ντροπιασμένο με σκυμμένο το κεφάλι απάντησε:

-Ναι! (Και συνεχίζει ο διάλογος).

-Γιατί έκλεψες;

 – Τα χρειαζόμουν !

-Δεν μπορούσες να τα αγοράσεις, αντί να τα κλέψεις ;

 -Δεν είχα λεφτά.

 -Θα μπορούσες να είχες ζητήσει χρήματα από τους γονείς σου!

-Έχω μόνο τη μητέρα μου, που είναι άρρωστη στο κρεβάτι και δεν έχει δουλειά. Για εκείνη έκλεψα το ψωμί και το τυρί.

-Δεν κάνεις τίποτα, δεν έχεις δουλειά;

-Δούλεψα σε πλυντήριο αυτοκινήτων. Πήρα ρεπό για να βοηθήσω τη μητέρα μου και γι’ αυτό με απόλυσαν.

-Δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις, για να δουλέψεις αλλού;  …

Μετά το τέλος της συζήτησης με το αγόρι, ο δικαστής ανακοίνωσε την ετυμηγορία: ‘’Το  να κλέβεις ειδικά το ψωμί, είναι πολύ επαίσχυντο έγκλημα. Και εδώ είμαστε όλοι υπεύθυνοι γι’ αυτόν το φόνο. Όλοι οι παρόντες σε αυτή την αίθουσα σήμερα, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, ευθύνονται γι’ αυτόν τον φόνο. Έτσι όλοι οι παρόντες θα πληρώσουν πρόστιμο 10 δολαρίων. Κανείς δεν θα φύγει από εδώ μέχρι να δώσει τα 10 δολάρια’’. Ο δικαστής έβγαλε ένα χαρτονόμισμα των 10 δολαρίων  από την τσέπη του, πήρε ένα στυλό και άρχισε να γράφει : ‘’Επί πλέον έχω θέσει πρόστιμο για τον ιδιοκτήτη του εν λόγω καταστήματος 1.000 δολαρίων, που παρέδωσε το πεινασμένο αγόρι στην αστυνομία. Αν δεν πληρωθεί το πρόστιμο σε μια ώρα, το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό!‘’

Όλοι οι παρόντες ζήτησαν συγνώμη από το αγόρι και του έδωσαν όλα τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν. Ο δικαστής βγήκε για λίγο από την αίθουσα του δικαστηρίου κρύβοντας τα δάκρυά του. Αφού άκουσαν την ετυμηγορία οι παρόντες στην αίθουσα, είχαν γεμίσει και αυτοί με δάκρυα… Στο τέλος ο δικαστής πρόσθεσε : ‘’Αν ένας άνθρωπος πιαστεί να κλέβει ψωμί, όλοι οι άνθρωποι της κοινότητας, της κοινωνίας και της πολιτείας, πρέπει να ντρέπονται!»

Θα αναρωτηθεί κανείς, το δικό μας σύστημα, τα δικά μας δικαστήρια θα μπορούσαν να βγάλουν τέτοια ετυμηγορία σήμερα; Δεν νομίζω! Εδώ ισχύει το ‘’κάθε φτωχός και η μοίρα του’’. Οι επώνυμοι και οι οικονομικοί μεγιστάνες έχουν τα προνόμια και την ευνοϊκή μεταχείριση. Αμφιβάλλει κανείς; Αποδεκτός ο κάθε αντίλογος.   

                                                   Κώστας Μπουμπουρής

                                              Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφεας

                                                  (k.boubouris@yahoo.gr)