Χειρόγραφα
Γράφει ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος
Συγγραφέας, Αρθρογράφος & Ραδιοφωνικός Παραγωγός
theofanhspap@outlook.com
«Αν δε στοιχειώσεις άνθρωπο, βιβλίο δε στεριώνει».
Ζ.Ζ.
Εν μέρει κρυφά, εν μέρει φανερά, έτσι τελείωσαν κι έτσι άρχισαν όλα. Ένα δειλινο αυλακωμένο από αστραπές, μ’ έναν σάλο να κατεβαίνει από τα υψώματα σκορπώντας παντού πέτρες, ακόμα χωρίς να βρέχει, μόνο να πέφτουν στάλες εδώ κι εκεί και ν’ αφήνουν πατημασιές στο χώμα -από ‘κείνες τις στάλες-, με την ατμόσφαιρα να χει ανταριάσει για καλά και τον κατακλυσμό να πλησιάζει, τρία μικρά αγόρια σ’ έναν δρόμο μάχονταν να φέρουν ακόμη μια γύρα στο παιχνίδι τους, να τελειώσει το στοίχημα…
«Ο θάνατος ήρθε τελευταίος» -Κρατικό Βραβείο 2001- είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας της Ζυράννας Ζατέλη με τίτλο «Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους». Ιστορίες μαγικές και μυστηριώδεις.
Ο Ζάφος, ο Βάκος και ο Ήτος, Ζαφείρης, Βαγγέλης και Χρήστος, οι τρεις μικροί στρομβοπαίκτες με τις σβούρες και τα στοιχήματα, που τώρα είχαν μείνει δύο -που το κενό αργά ή γρήγορα θα το συμπλήρωνε πάλι ένας τρίτος, ο Τάδε, ο Δείνα, μα ποτέ πλέον ο Ζάφος: η απίστευτη τύχη του εκείνην την ημέρα – διότι ήταν μεν καλός στις σβούρες, εκκολαπτόμενο σαΐνι, αλλά ποτέ ως τώρα δεν είχε αξιωθεί ο ζήλος μιας τέτοιας ευστοχίας-, η απίστευτη τύχη του λοιπόν θέλησε την ημέρα εκείνη να τον πάει πολύ μακριά…
Στις 700 περίπου σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνονται οι ιστορίες πέντε αδερφών -τεσσάρων γυναικών και ενός άντρα- που μέσα σε λίγα χρόνια θα χαθούν στις καλύτερες ηλικίες τους, από φυσικό ή μυστηριώδη θάνατο… αφήνοντας πίσω τους έναν μόνο απόγονο: ένα 13άχρονο αγόρι… -ένα πλάσμα προικισμένο «με μυστικά χαρίσματα και βάσανα»- ώσπου μια δυνατή νεροποντή θα φέρει πάλι τον Θάνατο…
Μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο, μια μέρα με μεγάλο κρύο, μ’ ένα ψιλό-ψιλό φαρμακερό χιονόνερο. Ο Ζάφος άφησε τον δρόμο για το σχολείο, έκανε μια τέλεια στροφή, μετα-βολή, και πήγε με την σάκα του στα μνήματα. Είχε από νωρίς ξημερώσει, μα και νύχτα ήταν ακόμη, σκοτάδι, τα βήματα του θα τον έφερναν αλάνθαστα μπροστά στο μνήμα της Δάφνης. Από βραδύς κάποιος στο σπίτι, την ώρα που έτρωγαν, είχε πει πως το μνήμα της Δάφνης έπεσε πολύ γρήγορα.
Οι ήρωες της Ζατέλη, δεν είναι ανθρώπινοι. Ανήκουν όμως στην ζατελική πραγματικότητα.
Ο Φυλάσσων τα νήπια, την αγνή πολιτεία τους και της γνώμης τους το απλούν και ανεύθυνον, έκανε ό,τι μπορούσε γι’ αυτά, ό,τι περνούσε από το χέρι Του, όχι περισσότερα. Οι πενθηρές μεταστάσεις τους, χωρίς να είναι καθημερινές ή υπό τύπον μάστιγας, δεν ήταν όμως και σπάνιες. Μόνο τους τελευταίους μήνες να πάρουμε φτάνει – είχαν χαθεί κάπου έξι. Το πιο πρόσφατο ένα άγουρο και θελξικάρδιο κορίτσι πάλι, τρεισήμισυ φορές μεγαλύτερο απ’ την Δάφνη.
Πότε ο θάνατος δεν παρουσιάστηκε με τόση φυσικότητα!
Το 2009 κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημα «Το πάθος χιλιάδες φορές» και αναμένεται το τρίτο βιβλίο «Ορατή σαν αόρατη».Έχουν ονομάσει τη Zυράννα Zατέλη «σοφιστικέ Zεχραζάντ», κάτι που της πάει αρκετά, μα όχι ως το σημείο να μην ηχεί κι αυτό –στην περίπτωσή της– ως μια συμβατική απόδοση.
