Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς

Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου απαίδευτο περί την μουσική. Όμως είχα απωθημένο να γευτώ την κλασσική μουσική. Έτσι την τελευταία δεκαετία ηδύνω τον μονήρη μου βίο ακούγοντας στο ραδιόφωνο το Γ΄ Πρόγραμμα, εν παντί χρόνω. Τα πιο αισθαντικά ακούσματα είναι αυτά των μεταμεσονυκτίων ωρών. Σ΄ αυτές τις τελευταίες ακροάσεις διαπίστωσα με έκπληξη ότι στην εφηβεία είχα αποθησαυρίσει στα χωράφια και στους λόγγους, στα βουνά και στα ποτάμια έναν μουσικό πακτωλό.

Σήμερα θα ήθελα ν΄ αναφερθώ στα Κρικελοποτάμια ακούσματα, για να τιμήσω την Παγκόσμια ημέρα μουσικής που εορτάσαμε πριν δυο μέρες.

Πάντα κάθε χειμώνα οι κατεβασιές του Κρικελλοπόταμου προκαλούσαν ένα αρχέγονο υπαρξιακό δέος στους παροικούντες αυτόν. Το χωμοτολάσπινο χρώμα των οργισμένων νερών του παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του.

 Ο άνθρωπος δάμασε λίγο την οργή του φτιάχνοντας ένα τσιμεντένιο γεφύρι στο δρόμο προς τη Δομνίστα. Δάμασε την οργή του θηρίου ποτέ όμως δε μπόρεσε να δαμάσει την αδάμαστη οργή, που κατέτρωγε τα δύο χωριά. Ογδόντα χρόνια ο Κρικελλοπόταμος χτυπούσε με οργή τα βάθρα της γέφυρας, ώσπου πριν λίγα χρόνια κατόρθωσε να προσβάλλει θανάσιμα τα παραπέτια της κι έτσι την κατεδάφισε.

Η μεγάλη κλίση ροής που έχει (την μεγαλύτερη απ΄ όλα τα ευρυτανικά ποτάμια) και το πέρασμα του σε έδαφος πετρώδες, από ψαμμίτες με σοβαρές προσμίξεις χαλαζία, κάνει τη ροή μέσα στα ποταμολίθια ιδιαίτερα τυρβώδη και θορυβώδη, και γι΄ αυτό ιδιαίτερης και πολύμορφης μουσικής πανδαισίας .

Πολλές φορές αισθάνθηκα δέος στους θολούς βρυχηθμούς των κατεβασιών του. Μια μουσική πολεμική και αρχέγονη, που σε πάει σε σκοτεινές αλλαγές παλιών γεωλογικών περιόδων. Έτσι και φέτος μας παιάνισε την συμπαντική μουσική μιας κοσμογονικής δημιουργικής καταστροφής, τέτοιας που δεν ενορχήστρωσε τα τελευταία εκατό τουλάχιστον χρόνια.

Άλλες φορές κατεβαίνοντας για ψάρεμα, εκεί κάπου στο Τσουγκρί, ακούγαμε να συντονίζεται και να συγχορδίζεται το βαθύ και αέρινο βουητό το δάσους, με την τυρβώδη και ηχηρή κατρακύλα του ήρεμου Κρικελλοπόταμου. Μια μουσική που μόνο μια συμφωνία των γιγάντων της κλασσικής μουσικής θα μπορούσε να προσεγγίσει.

Βέβαια στην αλιευτική μας συνέχεια, ένα ασκημένο αυτί μπορούσε μέσα στο κελάρυσμα των νερών να ακούσει τους υπόηχους της ελεύθερης πέστροφας, που έσχιζε σα βολίδα τα γάργαρα νερά και τους… υπέρηχους της συλληφθείσης και ψυχορραγούσης πέστροφας στα επιδέξια χέρια μας, που πρωτόγονα, ξιαρμάτωτοι και ξεβράκωτοι, δίναμε τη μάχη σαν ίσος προς ίσον και ο καθείς με τα όπλα, που ή φύση τον προίκισε.

Η συχνή παλαιόθεν κάθοδός μου στο ποτάμι, μου επιτρέπει να αναφερθώ στη μουσική των νερόμυλων, από την συμφωνική ορχήστρα του Κρικελλοπόταμου. Άκουσα λοιπόν την γκραν κάσα των μαντανιών, τα ταξίμια της μυλόπετρας, τις υψηλές συγχορδίες της φτερωτής, τα κρόταλα της νεροτριβής και τα γλεντοκοπικά επιφωνήματα των νερών, που ηχούσαν είτε κατακρημνιζόμενα στους καταρράχτες, είτε τυρβώμενα και στροβιλιζόμενα στην μεγάλη πίστα των ποταμολιθιών.

Είδα τη χρυσόσκονη της μυλόπετρας, το ολικής άλεσης στάρι και καλαμπόκι, το γέννημα της γης μου και το ευλογημένο με τον ιδρώτα μας. Οσμίστηκα το ποίημα της αχνιστής κουλούρας να αναδύεται από τη γάστρα. Γεύτηκα το ζωογόνο της άμυλο και το κρατώ σαν φυλαχτό ζωής.

Αυτά ως επιτύμβιος επιγραφή ενός πολιτισμού που μας άφησε χρόνους.