Γράφει ο Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος
Τίποτα πια
Θα σε σκοτώσω ρε σκουπίδι, της φώναζε συνέχεια. Εκείνη έκλεινε αυτιά, μάτια, ψυχή, παράθυρα. Έστρωνε κρεβάτια, σκούπιζε πατώματα, αυλές, δάκρυα. Έπλενε, ξέπλενε, σιδέρωνε τα ρούχα, ψώνιζε τα χρειαζούμενα, μαγείρευε. Ύστερα κλεινόταν στο μπάνιο, τον εαυτό της τεμάχιζε κομμάτια μικρά. Κάθε μέρα κι από ένα μικρό κομμάτι. Χέρια, πόδια, κοιλιά, καρδιά, τη ζωή της όλη τεμάχιζε. Όταν εκείνος μια μέρα μανιασμένος το μαχαίρι σήκωσε, δεν βρήκε τίποτα πια απ’ αυτήν να σκοτώσει.
(από το «Εύσαρκο κάτι σαν φως»)
Liberta o Morte
Αντάρα θλίψη χαμός
ραγισμένα στομάχια άδεια
πείνα δαιμονισμένη
χάσκουσα η πείνα πληγή
άσκεπος βρόγχος θανατερός
ανέστιας ζωής αθλίας
παρηκμασμένη πόρνη
χώρα μου πικρή
(από τις «Μικρές Ταριχεύσεις»)
Οι νεκροί γονείς
Ποτέ δε φεύγουν απ’ το σπίτι οι νεκροί γονείς
τις νύχτες ακούγονται τις παντόφλες να σέρνουν
πάνω κάτω στην κουζίνα πάνω κάτω στο σαλόνι
η μάνα να φτιάχνει καινούργιες συνταγές
να ισιώνει ο πατέρας στους τοίχους τα κάδρα
να ξεσκονίζει σκουπίζει μπαλώνει η μάνα
χαλασμένα τουκ τουκ ο πατέρας να φτιάχνει
ακροπατώντας στα δωμάτια τριγυρίζουν
τρυφερά σε σκεπάζουν μη και κρυώσεις
μη και διψάσεις νερό σ’ αφήνουν δροσερό
όχι οι νεκροί γονείς δε φεύγουν απ’ το σπίτι
δεν αναπαύονται τις νύχτες ποτέ
(από τις «Ενδορηγματώσεις»)
Η γυναίκα του πρώτου
Η γυναίκα του πρώτου
μ’ όνομα ξεχασμένο
μύριες μαύρες έζησε ζωές
με μάτια από πρόκες γεμάτα
με πρόσωπο μαρμαρωμένο
και στόμα από δόντια άδειο
ένα πηγάδι στόμα
στεγνωμένο κι αγέλαστο
που τις νύχτες
ακατάπαυτα κρώζει
με βήματα σερνάμενα
στου σπιτιού το πάτωμα
το με όρνεα ψόφια γεμάτο
ένα σκόρπιο συντρίμμι είναι
που από εδώ κι από εκεί
ως βάρος τη μέρα σέρνει
ανάμεσα σε πτώματα στιγμών
και ώρες σκοτωμένες
η γυναίκα του πρώτου, λοιπόν
όταν για ύπνο ήρεμοι πέφτετε
μ’ ένα μαχαίρι αιχμηρό κι ανήμερο
τ’ απατηλά της όνειρα σκοτώνει
(από τις «Ενδορηγματώσεις»)
Λίγα λόγια για την ποιήτρια Βίκυ Δερμάνη:
Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου διαμένει και εργάζεται. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές: “Πάνε χρόνια που σαν αγρίμι”, εκδόσεις ΑΩ, 2009. “Λέξεις βρύα της ψυχής”, εκδόσεις ΑΩ, 2010. “Με μια φλόγα όπως πάντα”, εκδόσεις ΑΩ, 2012. “Πικροί ως άψινθος καρποί”, εκδόσεις ΑΩ, 2013. “Έρωτας κραταιός ως θάνατος”, εκδόσεις ΑΩ, 2014. “Ο πόνος μαύρος σκύλος π’ αλυχτά”, εκδόσεις ΑΩ, 2016. “Ψυχή πουθενά”, εκδόσεις ΑΩ, 2017. “εύσαρκο κάτι σαν φως”, εκδόσεις ΑΩ, 2018. “Μικρές ταριχεύσεις”, εκδόσεις ΑΩ, 2021. “Ενδορηγματώσεις”, εκδόσεις στίξις, 2022.
Έχει συμμετοχή σε έξι συλλογικά έργα. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στ’ αγγλικά, καθώς επίσης έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά.
