(δημοσ. Γιάννη Πανούση στο ”Ανοιχτό παράθυρο”, 24-1-2019).
Εδώ κι ένα χρόνο περίπου, κυριαρχεί η επίλυση του “Μακεδονικού” προβλήματος με την κατάληξη της υπερψήφισης της Συνθήκης των Πρεσπών από την Βουλή των Ελλήνων στις 26 Γενάρη. Οι πολιτικές εξελίξεις είναι καταιγιστικές με τον διχασμό κομμάτων, βουλευτών, πολιτευτών, καθώς και του ίδιου του ελληνικού λαού. Όλοι απ’ άκρον σ’ άκρον της χώρας απότομα έγιναν ιστορικοί, συνταγματολόγοι, πολιτικοί αναλυτές και πάει λέγοντας. Μήπως είναι καιρός να σταματήσουν οι αδελφομαχαιριές, να μπουν τα μαχαίρια στα θηκάρια και να εκλάβουμε όλοι μας σαν θετικό στοιχείο την δημιουργία μιας πολύ στενής συμμαχίας και φιλίας με τους γείτονες; Εδώ θα σταματήσω και θα δώσω το λόγο στον πανεπιστημιακό καθηγητή Εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση, πρώην υπουργό, συχνό συνομιλητή μου, με το σχετικό του άρθρο :
“…Το θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών έχει τρεις τουλάχιστον διαστάσεις: Την διεθνή-ευρωπαϊκή γεωστρατηγική, την εθνική-ιστορική διαμάχη και την ενδοπολιτική ανακατάταξη των κομματικών δυνάμεων.
Για την πρώτη η οποιαδήποτε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη λόγω της αστάθειας της παγκοσμιοποίησης. Πολλώ μάλλον η βεβαιότητα μερικών ότι η Συμφωνία θα μας οδηγήσει σε νέες ”βαλκανικές” περιπέτειες. Για την δεύτερη το ”ποιός είναι με τη σωστή πλευρά της ιστορίας”, μόνον η ίδια η ιστορία μπορεί να απαντήσει αυθεντικά και νομοτελειακά. Άρα οι ένθεν κακείθεν μεγαλοστομίες για ”προδοσία” ή για ”εθνικισμό” στερούνται πατριδο-ιστορικού νοήματος.
Το ενδιαφέρον στρέφεται στην τρίτη παράμετρο, όπου απ’ ότι φαίνεται χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Αριστεροί, που εν μια νυκτί βαπτίζονται δεξιοί, δεξιοί που είδαν το φως τους κι ασπάστηκαν την αριστερά και πάει λέγοντας. Αυτή η βίαιη ανατροπή, αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού προσωπικού της χώρας, αν κι ευδοκιμούσε από το 2012-2015 (όπου η ένταξη ορισμένων βουλευτών σε κάποια κόμματα, ήταν εντελώς τυχαία ή καιροσκοπική), δεν μπορεί να χρεωθεί στο ΣΥΡΙΖΑ, στον Πρωθυπουργό. Άλλωστε ο Ρισελιέ και ο Ρασπούτιν δεν ήταν εκλεγμένοι πρωθυπουργοί αριστερής -έστω υπό κρίσιν- κυβέρνησης. Συνεπώς η όλη αναδιάρθρωση, παρά τις ατομικές αχαρακτήριστες κινήσεις- δηλώσεις κάποιων πρωταγωνιστών της μιας ψηφοφορίας, προς όφελος της Δημοκρατίας εν τέλει θα λειτουργήσει, καθώς θα ξεκαθαρίσει ιδεολογικο-πολιτικά ένα θολό τοπίο συμμαχιών, το οποίο προκαλούσε σύγχυση στους πολίτες. Αυτό στο οποίο πρέπει να ρίξει το βάρος η κυβερνώσα είναι το ήθος των δικών της πολιτικών, συμπεριλαμβανομένης και της ακραίας ρητορικής ορισμένων, ώστε να μην πληγεί και η ίδια από το άρρωστο κλίμα που θα επικρατήσει τους επόμενους 6-8 μήνες. Ανεξάρτητα με τις όποιες αντιρρήσεις-επιφυλάξεις για τους χειρισμούς της ελληνικής διπλωματίας, τα ιστορικού χαρακτήρα επιχειρήματα ή και τα τραυματικά βιώματα πολλών ελλήνων (ιδίως Μακεδόνων), ο Πρωθυπουργός οφείλει την επόμενη μέρα να ξαναενώσει το λαό και να μην (απο)κλειστεί στο φρούριο των φανατικών, περικυκλωμένος και πολιορκούμενος από βαρβάρους και μή, αλλά και κινδυνεύων από τις προδοσίες των δικών του. Ο Αννίβας και ο Βρούτος δεν είναι μόνο ιστορικά πρόσωπα..!”
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.- Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
