Η φετινή επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821 διαφέρει από τις προηγούμενες αφού συμπληρώνονται τα 200 ολόκληρα χρόνια της. Προετοιμάζονται εκδηλώσεις, μνημεία, διθυραμβικοί λόγοι, υπό την σκέπη της Επιτροπής «Ελλάδα 2021». Όπως λένε, το πνεύμα της εθνικής αυτής επετείου των 200 χρόνων διέπεται από τον καθολικό σεβασμό στην ιστορία μας ως έθνος, αλλά και το πώς θα οραματισθούμε το μέλλον μας από εδώ και μπρός. Προτού γίνουμε κοινωνοί αυτών των εκδηλώσεων και δράσεων, θα ήταν φρόνιμο να γυρίσουμε αρκετά πίσω, στους χρόνους κατά την διάρκεια και μετά την Επανάσταση. Πώς, οι ξενόδουλες κυβερνήσεις και οι αγνώμονες πολιτικοί συμπεριφέρθηκαν στους δοξασμένους εκείνους αγωνιστές του ‘21.
Οι βάρβαροι εμφύλιοι, οι διαμάχες πολιτικών και στρατιωτικών της εποχής, έφεραν διώξεις αγωνιστών, φοβερές αιματηρές αδελφομαχαιριές, που κόστισαν το άδοξο τέλος πολλών δοξασμένων αγωνιστών. Ο τρομερός Γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης υπέστη τα πάνδεινα με διώξεις και φυλακίσεις. Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Μαυροκορδατο-Κωλέττηδες και τελικά έπεσε στο Φάληρο από «συμμαχικό» βόλι. Ο γενναίος πολεμιστής, Οδυσσέας Ανδρούτσος, δολοφονήθηκε στην Ακρόπολη από πρώην συμπολεμιστές του. Η Μαντώ Μαυρογένους, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, και ο Στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης πέθαναν πάμφτωχοι και παραμελημένοι από το ελληνικό κράτος. Η πιο χαρακτηριστική όμως περίπτωση παραγκωνισμού κι εξαθλίωσης, είναι ο ήρωας αγωνιστής Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς, ο «Τουρκοφάγος».
Ο Νικηταράς, είναι μια εξέχουσα και ηρωική φυσιογνωμία του επαναστατικού αγώνα του ’21. Ανιψιός του Κολοκοτρώνη (γιός της αδελφής του), ήταν ευρύτατα γνωστός σαν το δεξί του χέρι. «…Μπροστά πάει ο Νικηταράς και πίσω ο Κολοκοτρώνης», έλεγε η δημώδης μούσα. Μετά την απελευθέρωση τάχτηκε στο πλευρό του Καποδίστρια, έγινε και υπασπιστής του. Με την άφιξη του Όθωνα, τα πράγματα άλλαξαν και ο Νικηταράς αποσύρθηκε πάμφτωχος και ρίχτηκε στη βιοπάλη, αφού η εντιμότητά του δεν του επέτρεψε, αν και μπορούσε, να πλουτίσει από τον δημόσιο κορβανά. Το 1839 συνελήφθη με την άδικη συκοφαντική κατηγορία της συνωμοσίας κατά του καθεστώτος. Φυλακίστηκε, βασανίστηκε και λοιδορήθηκε από τους Βαυαρούς, ώσπου στα 1841 με προσωπική παρέμβαση του Στρατηγού Μακρυγιάννη αποφυλακίστηκε, τυφλός βέβαια απ’ τις κακουχίες. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του μετοίκησε οικογενειακώς από το Άργος στον Πειραιά, έτυχε κάποιας τιμητικής αναγνώρισης από την πολιτεία, αλλά η οικογενειακή του φτώχεια δεν σταμάτησε. Κατέληξε ζητιάνος σε μια γωνιά του Πειραιά, μέχρι τον θάνατό του στα 1863. Στη συνείδηση των νεοελλήνων δικαιώθηκε και τον έχουν κατατάξει στους κορυφαίους Έλληνες αγωνιστές και πατριώτες. Ο σημερινός πολιτικός κόσμος υποκλίνεται, λέει, στην μνήμη των ηρώων που θυσιάστηκαν για να είμαστε εμείς σήμερα λεύτεροι…και ας περισσεύει βέβαια η υποκρισία..!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
