Χ
Ζήσε μαύρε μου
Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Όλοι μας έχουμε μια πρόταση, για την προκοπή και την πρόοδο της χώρας και του λαού της. Κάποιοι, σαν άλλοι αβδηρίτες, θέλουν φαραωνικά έργα, άλλοι θέλουν να φάνε τα λαρύγγια των μεταναστών και των Εβραίων, άλλοι ψάχνουν να βρουν τα χειμερινά ανάκτορα για να κάνουνε γιουρούσι, άλλοι σχίζουνε μνημόνια κ.ο.κ. Μέσα σ΄ αυτόν τον ορυμαγδό των προτάσεων λέω να καταθέσω και γω μια… σωτήρια πολιτική πρόταση.
Όλοι λένε –μηδέ και των Ευρυτάνων εξαιρουμένων- ότι ο πολιτισμός, ο ήλιος κι η θάλασσα είναι ο κύριος πυλώνας της οικονομικής –και της εν γένει- ανάπτυξης της χώρας μας. Ένα αξιόλογο κομμάτι του πολιτισμού μας είναι ο λαϊκός μας πολιτισμός των τελευταίων διακοσίων χρόνων, του οποίου δυστυχώς η προσέγγιση είναι λαογραφική και εν πολλοίς γραφική.
Αυτός ο πολιτισμός είναι, κατά κύριο λόγο, δημιούργημα ενός σύνθετου οικογενειακού νοικοκυριού, που λειτουργούσε στα πλαίσια μιας αυτοκαταναλωτικής, αυτάρκους και ολιγαρκούς κοινότητας. Σήμερα όλα αυτά ανατράπηκαν άρδην, γιατί οι ελεύθεροι νοικοκυραίοι τράπηκαν σε φυγή, κάτω από τα πυρά της βιομηχανικής αφθονίας και ευφορίας και αυτοφυλακίστηκαν και ευνουχίστηκαν στις πόλεις.
Τα νύχια της οικονομκής ολιγαρχίας –βιομηχανικής και χρηματιστικής- μπήχτηκαν πλέον στα μύχια της ύπαρξής μας.
Η εν μέρει επιστροφή στην οικονομία των πολύμορφων νοικοκυριών των κάμπων και των πολυδιάστατων των βουνών μας, αποτελεί πλέον μια επαναστατική πολιτική πράξη, βέβαια λιγότερο παραγωγική αλλά όμως περισσότερο ανθρώπινη.
Τα νέα νοικοκυριά μπορούν να αναπτυχθούν: πρωτευόντως σε οικοαγροτοτουριστική κατεύθυνση και δευτερευόντως σε αμιγώς αγροτική ή μεταποιητική ή άλλο τι.
Τούτα τα νοικοκυριά, αναγκαστικά, θα προμηθεύονται σπόρους από τη Mονσάντο, φυτοφάρμακα από τη Μπάγιερν, λιπάσματα από τα μεγάλα εργοστάσια, πετρέλαια από τις “αδελφές” πετρελαϊκές εταιρείες, αγροτικά μηχανήματα, ψυγεία και αναλώσιμα από τις μεγάλες βιομηχανίες του είδους, καθώς επίσης τεχνογνωσία από τους γεωπόνους επιστήμονες.
Όμως για να χαλιναγωγηθεί η αχαλίνωτη απληστία των παραπάνω κολοσσών χρειάζεται μια τίμια, επαναστατική και ισχυρή Αριστερή κυβέρνηση. Η νυν-και ουρανόθεν πεμφθείσα- “κυβερνώσα Αριστερά” είναι ταγμένη, υποταγμένη και χαμένη στους λαβυρίνθους των “κύκλων” που την έφεραν στην εξουσία και η άλλη η -κορακοζώητος-“επαναστατική” φαντασιώνεται, ακόμα το φάντασμα του κομμουνισμού. Η προσδοκώμενη νέα Αριστερά δεν μπορεί να προκύψει, από τα πάνω δηλ. από την βούληση των κέντρων Εξουσίας των ολιγαρχών, αλλά από τα κάτω δηλ. από την ανάγκη για ελευθερία, δημιουργικότητα και αξιοπρέπεια των εξουσιαζόμενων.
Εν ολίγοις «ζήσε μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι»
.
