Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
“Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη” γράφει ο Σολωμός παρ΄ ότι συντετριμμένος για τα πάθη των Ελεύθερων Πολιορκημένων του Μεσολογγίου. Και στο δικό μας τον σκληρό τόπο ανθήσανε πολλά λουλούδια και η καρδιά μας που την έχουν σκληρύνει οι χιονιάδες κι οι αέρηδες άνθισε κι αυτή και μπορεί και κάνει φλας μπάκ στα αρχέγονα μονοπάτια του Έρωτα και της νιότης!
Για μας επιτέλους ήρθε ο καιρός της εξιδανίκευσης των παλαιών βιωμάτων. Ήταν τότε που ασήμαντα γεγονότα, όπως για παράδειγμα μια άδεια κουμπότρυπα του μπούστου ή μια απρόσεκτη αποκάλυψη του μηραίου πάνω από το γόνα, προκαλούσε μοιραίες αναταράξεις στις τεκτονικές πλάκες της libito.
Ο μπάρμπα Γιώργος ήταν ο ερωτικός γκουρού της εφηβείας μας. Αν δεν διηγούνταν τα κατορθώματά του στο Καλεγκρότο και στο Αφιόν Καραχισάρ της Μικρασιατικής εκστρατείας, θα μας μυούσε στα απόκρυφα μυστικά του Έρωτα.
Άρχιζε: “Ω! αγνόν μου άνθος…” μόνο αυτό θυμάμαι γιατί από κει κάτω θρασύτατα και ιερόσυλα κάναμε χαβαλέ, και τελείωνε: “…αγαπών σε μέχρι τάφον Γιωργάκης”.
Δούλεψα πολλά μεροκάματα με το μπάρμπα-Γιώργο και πολλά μου δίδασκε, όμως εγώ δεν τάπαιρνα τα γράμματα. Τώρα βλέπω ότι ερωτικώς ήταν παρασάγγες πιο μπροστά από μένα. Πάντως κάτι οι ορμήνιες του, κάτι η σφύζουσα βουκολική νεότης, μ΄ έσπρωξαν και έκανα πολλά χιλιόμετρα «εν αγρονόμαις αυλαίς». Δεν βρήκα την Ιθάκη, κέρδισα όμως το ωραίο ταξίδι.
Κάποια χρόνια μετά ακούω ότι ο μπαρμπα-Γιώργος παλάβωσε, ξεριζώνει ότι δεντράκια βρει και κυρίως τα λουλούδια. Λέω, ναι! ο Γιωργάκης «μέμηνεν» φτιάχνει μπουκέτα να τα χαρίσει στις τόσες όμορφες, που του κλέψαν την καρδιά. Μετά από λίγες μέρες του πήγα στην Εκκλησία, κι άφησα στην κάσα του, ένα «αγνόν άνθος» γιατί ήξερα ότι αγαπάει τη Μαρία και πέραν του τάφου.
Θεωρώ ότι εμείς που ζήσαμε στη παλιά αγροτική και κοινοτική ζωή βιώσαμε τον Έρωτα ποιοτικότερα και πληρέστερα, από τους νέους του σήμερα. Η βιομηχανία του πορνό σ΄ όλες της τις εκφάνσεις από τα καθημερινά πορνικά σχήματα των γυναικών, που μας δαιμονίζουν, μέχρι τις κλασσικές τσόντες, μας… ευδαιμονίζουν σκότωσαν τον Έρωτα.
Εμείς κατ΄ αρχήν ζούσαμε σ΄ ένα σύστημα καθημερινών επαφών με το άλλο φύλλο και υπό καθεστώς αμοιβαίων σαρκικών στερήσεων. Όλοι περιμέναμε το πλήρωμα του χρόνου για να σμίξουμε. Πράγμα που δεν έγινε ποτέ, γιατί όλοι πετάξαμε σ΄ άλλη γη σ΄ άλλα μέρη και χάθηκε κάθε μπούσουλας, οι στοιχειώδεις αισθηματικές εγγυήσεις ήρθησαν και η ζωή μας εισήλθε σε μια άλλη δαιμονική ρότα.
