Για ένα τέτοιο τίτλο πολλά είναι τα σενάρια που μπορείς να γράψεις, πάνω στο υπέρτατο αγαθό της βοήθειας, της προσφοράς και της αλληλεγγύης στον άνθρωπο που τα έχει ανάγκη. Περί των ανθρώπων γιατρών ο λόγος για την μεγάλη τους προσφορά, που φτάνουν στο σημείο, να λατρεύονται από τους ασθενείς ευεργέτες τους σαν επίγειοι θεοί. Αυτοί οι σωτήρες, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που πολλές φορές αδικούνται από την αναίτια κακόβουλη κριτική μας.
Στο βιβλίο μου «Το υπόγειο του Τσε»2017, που έχω αφιερώσει ομότιτλο αυτοτελές διήγημα γι’ αυτούς τους ευσυνείδητους ανθρώπους επιστήμονες, θα συμπεριλάμβανα σίγουρα και την παρακάτω ανάρτηση μιας φοιτήτριας, γιατρός σήμερα, αν μου ήταν πρόσφορη τότε. Πρόκειται για μια επαγγελματική εμπειρία της από τον επιστήμονα γιατρό και άνθρωπο, τον αείμνηστο καθηγητή καρδιοχειρουργό του Νοσοκομείου Παπανικολάου Θεσσαλονίκης, Παναγιώτη Σπύρου (1936-2012) κάποτε:
«…Έφτασα κατά τις 07.00’ το πρωί στο χειρουργείο. Ο Δ/ντής ήταν ήδη εκεί. Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και όλα έδειχναν ότι δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό. Μιλούσε στο τηλέφωνο και φώναζε να έρθουν στο γραφείο του οι αναισθησιολόγοι, καρδιοχειρουργοί, παιδοχειρουργοί και όποια ειδικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στο χειρουργείο που θα έκανε. Εγώ φοιτήτρια, χωμένη σε μια άκρη να μην πολυφαίνομαι και το μόνο που είχα στο μυαλό μου, ήταν πως θα κατάφερνα να μπω στο χειρουργείο του… να δω τον θρύλο να ζωγραφίζει. Να αρπάξουν τα μάτια μου και τα αυτιά μου, όσα περισσότερα μπορούσαν απ’ τον Δάσκαλο. Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις μου και αυτός είχε μαζέψει περίπου 20 γιατρούς και σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 και αφού χώρισε τους χειρουργούς και νοσηλευτές σε ομάδες, άρχισε να εξηγεί ποια ομάδα θα μπει! Πότε, που και με ποιο τρόπο στο μικρό σωματάκι του 12χρονου Σταύρου.
Ο Σταύρος, το προηγούμενο απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε μια αλάνα κάπου στη Λάρισα και για κακή του τύχη έπεσε και διαπέρασε το σώμα του από την καρωτίδα μέχρι αορτής ένας αιχμηρότατος σωλήνας. Δεν θα αναφερθώ σε άλλες περιγραφές της βλάβης. Αλλά και για την περιπέτεια του τραυματισμένου παιδιού, ώσπου να καταλήξει με τις τελευταίες του αναπνοές μέσα στη νύχτα στο νοσοκομείο Παπανικολάου. Γιατί, απλά! Μόνο ο Σπύρου θα μπορούσε να σώσει το παιδί και κανένας άλλος! Ο Δ/ντής λοιπόν χωρίς άλλη σκέψη, έφτασε και αυτός μέσα στη νύχτα, για να κάμει αυτό που έλεγε η συνείδησή του. Το χειρουργείο του Σταύρου, κράτησε πάνω από 20 ώρες. Η προσπάθεια υπεράνθωπη από όλους. Το παιδί ‘’έφυγε’’ τρεις φορές και το επανέφεραν άλλες τόσες. Ο Σπύρου με αλλοιωμένο το πρόσωπο από θυμό, αλλά απόλυτα συγκροτημένος φώναζε και έβριζε μέσα στο χειρουργείο, «όχι ρε π@στη Χάρε, δεν θα το πάρεις το παιδί!» Η μάχη με το Χάρο… Τον είχε απέναντί του, τον έβριζε και τον έφτυνε κατάμουτρα… Και το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ήχοι από τα μηχανήματα και οι φωνές του Σπύρου. Δεν σκέφτηκε κανείς να φύγει, όλοι εκεί δίπλα του μέχρι το τέλος. Ξημερώματα της άλλης μέρας πια, όλοι μας κατάκοποι, μόλις τελείωσε το χειρουργείο. Το τι γινόταν στους διαδρόμους του νοσοκομείου δεν περιγράφεται ! Γιατροί, νοσηλευτές, κάμερες, σωστό πανδαιμόνιο για το …θαύμα. Ο Σταύρος σώθηκε. Μια γυναίκα κλαίγοντας, πεσμένη κάτω φιλούσε τα πόδια του Σπύρου, επαναλαμβάνοντας: ‘’Σ’ ευχαριστώ….. Σ’ ευχαριστώ !’’ Ήταν η μάνα του Σταύρου. Για μένα ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου από τον Δάσκαλο». Τι θα μπορούσε να πει κανείς για όλ’ αυτά !
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν. Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
