Απρίλης, ο ελπιδοφόρος μήνας, όπως και κάθε μήνας ξεχωριστά, μας φέρνει θύμησες από την μακραίωνα ιστορία του έθνους μας από σπουδαία γεγονότα, αλλά και από μαύρες σελίδες. Δεν θα σταθούμε στην έξοδο του Μεσολογγιού, την αυτοθυσία του Θανάση Διάκου στην Αλαμάνα που έγιναν τον μήνα Απρίλη τα ένδοξα εκείνα χρόνια της Ελληνικής επανάστασης του ’21. Ελάχιστο χρέος μας να έλθουμε λίγο πιο μπροστά στις 9 Απρίλη του 1941, όταν έπεσαν τα θρυλικά οχυρά του Ρούπελ, Μπέλλες, Εχίνου και Νυμφαίας και οι γερμανικές δυνάμεις μπήκαν στην Ελλάδα.
Έχει μείνει στην ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα η γενναιότητα των τελευταίων υπερασπιστών εκείνων των πολυβολείων. Πολυβολείο «8» στην τοποθεσία Ομορφοπλαγιά στο Μπέλλες, με υπερασπιστή τον έφεδρο Λοχία Πεζικού Δημήτρη Ίτσιο και τους δυο εναπομείναντες συμπολεμιστές του στρατιώτες. Είχαν εξολοθρεύσει οι συνολικά 5 Έλληνες μαχητές 250 Γερμανούς στρατιώτες. Αποφάσισαν τότε μόνο να παραδοθούν, όταν οι 38.000 σφαίρες που είχαν για το πολυβόλο τους, τελείωσαν. «…Η βαριά σιδερένια πόρτα του φυλακίου φράκαρε από τους κάλυκες. Με τα χίλια ζόρια καταφέρνουν να ανοίξουν και βγαίνουν με τα χέρια ψηλά. Ο Γερμανός αξιωματικός, επειδή δεν ξεχωρίζει τα διακριτικά τους πάνω στις μπαρουτοκαπνισμένες και μουσκεμένες απ’ τον ιδρώτα στολές τους, τους ρωτά σε άπταιστα ελληνικά, ποιος είναι ο ανώτερος. Αγέρωχος, χωρίς ίχνος πρόκλησης κι έπαρσης ο Λοχίας, κάνει δυο βήματα μπροστά, χαιρετά στρατιωτικά και με σταθερή φωνή αναφέρεται κανονικά στον αντίπαλό του Γερμανό αξιωματικό. Ο Γερμανός ταγματάρχης, του ανταποδίδει τον χαιρετισμό και του κάνει νεύμα να τον ακολουθήσει. Τον οδηγεί στο ξέφωτο μπροστά από το πολυβολείο και δείχνοντάς του τα εκατοντάδες κουφάρια των στρατιωτών του, που κείτονταν άψυχα, του λέει :
-Αυτό που βλέπεις είναι έργο δικό σου.
Νηφάλιος και ψύχραιμος ο Λοχίας, του απαντά λακωνικά :
– Έπραξα το καθήκον μου κύριε Ταγματάρχα.
-Εσύ έπραξες το καθήκον σου. Τώρα η σειρά μου.
Μπροστά στα μάτια των δυο Ελλήνων και των Γερμανών στρατιωτών, τράβηξε το περίστροφο και τον εκτέλεσε επί τόπου… Ο δυο άλλοι αιχμάλωτοι στρατιώτες αφέθηκαν ελεύθεροι για να μολογήσουν αργότερα τον ηρωισμό του 35χρονου Λοχία τους, Δημήτρη Ίτσιου..» Ήταν πρωί στις 6 Απρίλη 1941. Τα παρακεί οχυρά του Ρούπελ κρατούσαν μέχρι στις 9 Απρίλη, αν και ο επικεφαλής Λοχαγός Πεζικού Κυριακίδης σκοτώθηκε, το ηθικό όμως των στρατιωτών παρέμεινε υψηλό. Σε τέτοιο σημείο υψηλό, που υποδέχονταν τους βομβαρδισμούς με ζητωκραυγές. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας οι Γερμανοί κρατώντας λευκή σημαία, ζήτησαν εκεχειρία και συνθηκολόγηση να παραδοθούν, αφού κι επισήμως η Ελληνική κυβέρνηση συνθηκολόγησε και οι Γερμανοί είχαν μπει ήδη στη Θεσσαλονίκη. Ο Ανθυπολοχαγός Δαμιανός που προσήλθε στη συνάντηση με τους απεσταλμένους Γερμανούς κατόπιν εντολής του Διοικητή του οχυρού, Ταγματάρχη Δουράτσου, απάντησε:
-«Τα οχυρά μόνο κυριεύονται δεν παραδίδονται. Ο αγών θα συνεχιστεί, πάσα δε απόπειρα προσέγγισης του εχθρού θα συντριβεί».
Τελικά το επόμενο πρωινό δόθηκε εντολή στους οχυρωμένους να παραδοθούν, παραδίδοντας το οχυρό. Ο Γερμανός Συνταγματάρχης κατά την παραλαβή του οχυρού συνεχάρη τον διοικητή του οχυρού Δουράτσο, εκφράζοντας συγχρόνως τον θαυμασμό του λέγοντας: «Αποτελεί τιμή για μας, που έχουμε ως αντίπαλο ένα τόσο ηρωικό στρατό».
Κάπως έτσι συνεχίστηκαν οι ηρωισμοί της Αλαμάνας και του Μεσολογγιού, με τέτοιους αγωνιστές σαν τον Ίτσιο, τον Κυριακίδη και τον Δαμιανό. Έτσι πορεύεται αυτός ο τόπος στο διάβα των αιώνων. Αποθεώνονται οι πολεμιστές του σαν έρθει η ώρα και φεύγουν με το αμάραντο στεφάνι της δόξας για τις κορφές του Ολύμπου, αφήνοντας πίσω τους βαριές παρακαταθήκες και παραδείγματα ηρωισμού και φιλοπατρίας.
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.- Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
