Ήταν Κυριακή στις 30 Μάρτη 1952. Μέρα που κατά την διάρκεια της Κατοχής, ακόμα και αυτοί οι Γερμανοί ναζί δεν έκαναν εκτελέσεις. Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στο σκοτάδι, στις 04.12’ τα χαράματα σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων, το κράτος των μαυραγοριτών, αυτών που έχτιζαν ‘’Νέους Παρθενώνες’’ στη Μακρόνησο προχωρούσε στο στυγερό έγκλημα.
Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Το παράγγελμα γι’ αυτή την πολιτική δολοφονία, που θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και για το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας πριν από 71 χρόνια από σήμερα. Την ίδια μέρα που το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το παραστρατιωτικό κατεστημένο και οι πάτρωνές τους, οι Αμερικάνοι, εκτέλεσαν το Νίκο Μπελογιάννη.
Ο ιδεολόγος πατριώτης, ο Μπελογιάννης, εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες, παρά τις διεθνείς κινητοποιήσεις του δημοκρατικού κόσμου, ενώ κρατούνταν στις φυλακές πολιτικών κρατουμένων του Χαϊδαρίου. Ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και στέλεχος του Δ.Σ.Ε. κατά τον βάρβαρο εμφύλιο.
Ο Γιάννης Ρίτσος εξόριστος τότε στον Άι Στράτη, με το ποίημά του ‘’Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο’’, οι στίχοι του συγκλονίζουν:
«Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή,
Όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα. Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος…..
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη».
Τα λόγια του μεγάλου ποιητή περισσεύουν:
«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε. Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία. Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει…»
Σαν επιστέγασμα της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη, ιστορική και αμίμητη έχει μείνει η ανοιχτή επιστολή της μάνας του, προς τους ανθρώπους όλης της γης και δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά σε παράνομη τότε αριστερή εφημερίδα.
Το κόκκινο γαρύφαλλο που κρατούσε ο Μπελογιάννης κατά τη διάρκεια της δίκης του, ενέπνευσε τον ζωγράφο-σκιτσογράφο Πάμπλο Πικάσο και αντιπροσωπεύει πλέον τους αγώνες για ειρήνη και ευτυχία των λαών και την προσωπικότητα του αδικοχαμένου Μπελογιάννη.
Όταν ο Πικάσο ρωτήθηκε γιατί δεν έκλεισε το πλαίσιο του σκίτσου του Μπελογιάννη, απάντησε : «Το σκίτσο δεν είναι ατελές. Είναι ανοιχτό πάνω ακριβώς απ’ το κεφάλι του, γιατί τίποτα δε θα μπορούσε να περιορίσει τη σκέψη και τις ιδέες του. Όχι μια γραμμή. Ούτε καν μια σφαίρα…»
Εμείς μόνο, υποκλινόμαστε και σιωπούμε, όπως ανακράζει ο Ρίτσος στο ποίημά του!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr )
