Γράφει ο Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος
Πρόσφατα, διάβασα τον Κολά Μπρενιόν – εκδόσεις Πεδίο- του Γάλλου συγγραφέα Romain Rolland. Πρόκειται για ένα αιματοβαμμένο έποςμε ήρωες και θύματα τα εγγόνια του Κολά Μπρενιόν, που θα αποδείξει στον κόσμο ότι ‘’Αυτός ο καλός άνθρωπος θα ζει για πάντα’’. Έτσι προλόγιζε το βιβλίο του ο συγγραφέας τον Νοέμβριο του 1918. Ενώ έναν χρόνο πριν βραβευτεί με το Νόμπελ (1915) στο σημείωμα για τον αναγνώστη, μεταξύ άλλων έγραφε: Δεν ξέρω αν ο αναγνώστης θ’ αγαπήσει αυτό το βιβλίο όσο το αγάπησε ο συγγραφέας του. Από την πλευρά μου, το μόνο που θα ήθελα θα ήταν να το δεχτεί όπως ακριβώς είναι: ένα ειλικρινές βιβλίο που δεν φιλοδοξεί ν’ αλλάξει τον κόσμο ούτε να τον ερμηνεύσει, ένα βιβλίο χωρίς πολιτικό ή μεταφυσικό στοιχείο, ε΄να βιβλίο που χλευάζει τη ζωή μόνο και μόνο επειδή την αγαπάει.(Μάιος 1914).
Ο Κολά Μπρενιόν κάνει έναν γλυκόπικρο απολογισμό της ζωής του. Μια ζωή που παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις – σίγουρα, περισσότερες από τις καλές στιγμές- αξίζει να ζει κανείς με όλες του τις αισθήσεις, επιστρατεύοντας ως όπλα το γέλιο και την αισιοδοξία, αφού η λύπη και η παραίτηση είναι μόνο για τους ανόητους.
Και αν κάτι συνιστά το μεγαλύτερο προσόν αυτού του βιβλίου, αυτό είναι το χιούμορ και η αισιοδοξία με την οποία είναι διαποτισμένη κάθε σελίδα από την αρχή μέχρι και το τέλος του. Πρόκειται για έναν ιδιότυπο απολογισμό, κατά τον οποίο οι πιο σημαντικοί σταθμοί στη ζωή μας, όπως είναι ο έρωτας και ο θάνατος, αντιμετωπίζονται υπό ένα χιουμοριστικό, ίσως και σκωπτικό, πρίσμα. Και εντέλει πρόκειται για έναν ύμνο της ζωής, της ζωής που κυλάει σαν το νερό μέσα από τις χούφτες του ανθρώπου.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Ρομαίν Ρολλάν γεννήθηκε το 1866 στη Γαλλία. Βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία για τη διατριβή του με τίτλο: “Η γέννηση του νεότερου λυρικού θεάτρου”. Διορίστηκε καθηγητής ιστορίας στην Εκόλ Νορμάλ το 1895. Πέντε χρόνια αργότερα οργάνωσε το πρώτο διεθνές συνέδριο της ιστορίας της μουσικής. Στο διάστημα από το 1895 έως το 1902 έγραψε πολλά θεατρικά έργα, τα οποία είχε εμπνευστεί από τη Γαλλική Επανάσταση.
Όταν κηρύχθηκε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, διέφυγε στην Ελβετία, όπου δημοσίευσε το αντιπολεμικό μανιφέστο του “Υπέρ την σύγκρουσιν”. Το 1915 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ για τη Λογοτεχνία. Το μεγαλύτερο και κυριότερο έργο του είναι ο “Ζαν Κριστόφ” που έχει ως θέμα τον Μπετόβεν. Άλλα έργα του είναι: “Το εσωτερικό ταξίδι”, το οποίο αποτελεί την πνευματική αυτοβιογραφία του, “Μαχάτμα Γκάντι”, οι βιογραφίες Γκαίτε και Μπετόβεν, τα μυθιστορήματα “Αννέτα και Σύλβια”, “Μήτηρ και Υιός”, το πολεμικό διήγημα “Πέτρος και Λουκία”, το θεατρικό “Λιλουλί”, κ.ά.
