“Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: το φάντασμα του κομμουνισμού” Έγραψε πριν 170 χρόνια ο μεγάλος Μαρξ. Πριν 101 χρόνια ο ιδιοφυής Λένιν είπε: “Ήταν φάντασμα κι έγινε πράξη” και πριν 27 χρόνια ο μεθύστακας Γιέλστιν αποφάνθκε: “Ήταν πράξη κι έγινε φάντασμα”. Το φάντασμα του κομμουνισμού φάνταξε ως γεγονός με την Οκτωβριανή επανάσταση. Πολλοί πίστεψαν ότι χτίζεται ο επίγειος παράδεισος. Γρήγορα όμως μετασχηματίστηκε κι αυτή σε μορμολύκειο και ιστορική παρεκτροπή. Έτσι ορφανέψαμε από τον υλιστικό παράδεισο και μας έμεινε μόνο ο ιδεαλιστικός των παπάδων. Φαντάζομαι ότι οι εμπνευσμένοι θεολόγοι, όταν μας στοίχειωναν με το μεταφυσικό τους παράδεισο, θα πρέπει να είχαν υπ΄ όψη τους τα χωράφια, που γεωργούσαν οι προκομμένοι νοικοκύρηδες, γιατί και οι πιο φαντασιόπληκτοι και αλλοπαρμένοι έχουν αφετηρία κάποια πραγματικότητα. Τούτον τον επίγειο παράδεισο εποφθαλμιούσαν και δήωναν, κατά μόνας ή συνασπισμένα, τα πάσης φύσεως επιβλαβή: Άπτερα τετράποδα, άγρια (από τους λαγούς, μέχρι τ΄ αγριογούρουνα) και ήμερα (από τα κατσικάκια μέχρι τα γαϊδούρια) Άπτερα δίποδα (από το αθώα παιδάκια, μέχρι τους διαβόητους λήσταρχους). Πτερωτά δίποδα, άγρια (από τους κομπογιάννους μέχρι τα κοράκια) και ήμερα (από τα περιστέρια μέχρι τα κοκόρια). Όλους τούτους τους φυσικούς εχθρούς ο νοικοκύρης τους καταπολεμούσε με μέσα πρακτικά και ρεαλιστικά, από τους φράχτες μέχρι τις μπαταριές της ματζακάσας του. Τέλος, ανάλογα με το βάθος και το πλάτος του δεισιδαιμονικού μεγαλείου του νοικοκύρη, δρούσαν και κατέστρεφαν το βιος του αρκετοί μεταφυσικοί εχθροί, από το κακό και ζηλόφθον μάτι του γείτονα, ως το καταστροφικό έργο των Διαβόλων. Τούτα τα μεταφυσικά επιβλαβή τα καταπολεμούσε με αντιβασκανικά διάφορα. Γέμιζε τους φράχτες και όλη την καλλιέργεια με παλιοτσάρουχα και κουρέλια, με τσόφλια αυγών, νεκροκεφαλές ζώων και άλλες σιχασιές. Στο τέλος του έλυσαν τα χέρια τα διάφορα πολύχρωμα πλαστικά, που έκαναν τον κήπο της Εδέμ κουρελαριό, όμως το κακό μάτι αντιμετωπίστηκε οριστικά με την εγκατάλειψη γιατί δε βρίσκει τίποτα να βασκάνει. Ένα ενδιάμεσο όπλο του καθ΄ όλων των εχθρών ήταν το σκιάχτρο. Αρχαιοπρεπώς ακούει στο όνομα μορμολύκειον και είναι παιδί της λυκόμορφης Μορμώς και αδερφάκι του Μπαμπούλα, που φοβίζει τα παιδάκια όταν δεν τρώνε το φαϊ τους και απειλεί τους λαούς όταν το διεκδικούνε. Τούτο “απορροφούσε” την δαιμονική ενέργεια των μισούντων και στη αρχή φόβιζε τα ζημιογόνα πτερωτά, τα οποία όμως γρήγορα το συνήθιζαν και κάθονταν στο κεφάλι του να ξεκουραστούν και να το κουτσουλήσουν. Τέτοια εποχή, με τα χωράφια συγκομισμένα και χωρίς εχθρούς να καιροφυλακτούν φάνταζε σαν μοναχικός ιππότης χωρίς ανεμομύλους. Από τούτο το νοικοκυριό όλοι έτρωγαν κι όλοι ζούσαν αρμονικά αλλά και ανταγωνιστικά και ο γήινος παράδεισος του νοικοκύρη εμεγαλύνετο Σήμερα ένα άλλο δικέφαλο φάντασμα του Διαβόλου, σαν οχιά διμούτσουνη, κυριαρχεί στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Το οικονομικό του κεφάλι είναι η απόλυτη κυριαρχία της υπερεθνικής χρηματιστικής ολιγαρχίας και το πολιτικό τα ταχέως αναδυόμενα και αναδεικνυόμενα φασιστικά μορφώματα. Ένα επικαιρικό μορμολύκειον βιώνουμε τα τελευταία δυο χρόνια με το κορονοϊό. Ένα μορμολύκειο που μας μεταμόρφωσε όλους σε μασκαράδες και μασκοφόρα μορμολύκεια.
